FILM
Toen M. Night Shyamalan twaalf jaar geleden de wereld verbaasde met The Sixth Sense werd hij binnengehaald als de nieuwe Spielberg en een waardige troonopvolger voor Hitchcock. Vandaag de dag - na miskleunen als The Village, The Happening en Razzie-koning The Last Airbender - wordt zijn talent (terecht) iets minder hoog ingeschat. Maar dat weerhoudt de cineast er niet van om bezig te blijven, onder meer als producent. Zo concipieerde hij een reeks films onder de noemer The Night Chronicles, een soort moderne variant van The Twilight Zone. De eerste film uit die reeks is nu uit op Blu-ray. Ook al zit Shyamalan zelf niet in de regiestoel en leverde hij enkel het basisidee voor het scenario, Devil draagt ontegensprekelijk zijn stempel. Helaas.

Het concept van de prent intrigeert nochtans. Vijf mensen zitten vast in een lift in een wolkenkrabber. De protagonisten zijn van verschillend allooi, waardoor de onderhuidse strubbelingen de claustrofobische situatie nog erger maken. Maar de ware horror schuilt in het feit dat de duivel bezit heeft genomen van een van hen. Hij wil elk van zijn slachtoffers psychologisch tormenteren alvorens ze mee te slepen naar de hel. In de controlekamer van het gebouw slaat een politieagent op camera's gade hoe de paranoia groeit naarmate de mensen in de lift een voor een sterven. Maar ook voor hem heeft de duivel nog een verrassing in petto: eentje die moet testen hoe sterk er nog wrok leeft bij de agent over de dood van zijn vrouw en zoon.

Hadden de makers de claustrofobie, de psychologische oorlogsvoering en de paranoia optimaal uitgebuit, dan was Devil zonder twijfel een prima film geworden. De prent is echter een schoolvoorbeeld van artistieke luiheid. Shyamalan en zijn ingehuurde regisseur Dowdle stellen zich namelijk tevreden met de premisse en hopen dat daaruit vanzelf wel spanning zal volgen. Niet dus. Ten eerste maken zij de onvergeeflijke fout om minstens evenveel tijd te besteden aan de gebeurtenissen buiten als de verwikkelingen in de lift. Dat fnuikt de claustrofobie die essentieel is voor dit soort verhalen. Ook een voice-over die op gezette tijden een Latijns-Amerikaanse folklore over de duivel aanhaalt, is een jammerlijke ingreep. Maar de grootste flater van allemaal is het feit dat de personages nauwelijks zijn uitgewerkt. Zes wandelende clichés (de agent die zijn verdriet verdrinkt, de hautaine yuppie, het ergerlijke oude vrouwtje,...) zijn een garantie voor een minumum aan betrokkenheid bij de kijker. Als wij de personages niet beter willen leren kennen, waarom zou het ons dan iets schelen of een van hen de Duivel is en of de anderen eraan gaan?

Het helpt evenmin dat de personages vertolkt worden door acteurs die niet bepaald van topkwaliteit zijn. De enige die zich min of meer overeind kan houden temidden de tenenkrommende dialogen is Chris Messina, de politieagent. Maar aangezien hij van het sextet protagonisten letterlijk de outsider is, helpt dat de spanning van de prent evenmin vooruit. Het acteerniveau van de mensen in de lift heeft dan weer een averechts effect: je wilt haast dat ze zo snel mogelijk de nek worden omgewrongen om toch vooral niet langer naar hun schabouwelijke overacting te moeten kijken. Met name Geoffrey Arend werkt danig op de zenuwen als een wezel van een vent.

Devil helemaal met de grond gelijkmaken, zou misschien van teveel slechte wil getuigen. Want hoewel hij opgezadeld werd met een afgrijselijk script, vertoont de regie van John Erick Dowdle bijwijlen vlagen van bezieling en talent. De film oogt zeer professioneel en geraakt zelfs weg met campy openingsbeelden die in een hilarische bui van ongeloofwaardige subversiviteit een Amerikaanse grootstad ondersteboven tonen tegen een dreigende lucht. Het laatste shot draait dit beeld weer om, alsof de normaliteit weer hersteld is. Maar dan heb je wel al een wansmakelijke moralistische finale dialoogreeks achter de kiezen. Om maar te zeggen dat Devil met grote, opvallende penseelstreken geschilderd is, terwijl iedereen weet dat de duivel in de details zit..

BEELD EN GELUID
Het zou maar erg zijn indien een film die amper 80 minuten duurt een minderwaardige beeldtransfer kreeg op een dubbelgelaagde Blu-rayschijf. Devil oogt dan ook prima: de kleurenweergave is oerdegelijk, het beeld kan bogen op een uitstekende scherpte en de zwartlevels dragen bij tot een sfeervolle transfer. Alleen het contrast is niet altijd van het beste niveau, waardoor dé sleutelscènes van de prent onvoldoende tot hun recht komen (mocht dat voor een rotfilm als deze al iets uitmaken). De soundtrack haalt een hoger niveau dan de beeldtransfer. Het DTS-Masterspoor slaagt er goed in om de veelal gesloten ruimtes waarin de film zich afspeelt tot leven te wekken in een verrassend subtiele audiomix.

EXTRA'S
De bonussectie sluit nauw aan bij de film in die zin dat ze niet verder gaat dan de oppervlakte. Met name de drie featurettes (elk nog geen drie minuten lang) zijn een verspilling van schijfruimte omdat ze voor twee derden bestaan uit clips uit de prent. Meestal dezelde clips dan nog ook! Ter informatie, de titels van de featurettes zijn The Story, Devil's Meeting en The Night Chronicles. Intrigerender zijn de Deleted Scenes (3 min.) die de achtergrond en het karakter van drie personages voort uitdiepen, maar die absoluut geen plaats zouden hebben in het eindproduct.

CONCLUSIE
Devil is een flauw excuus voor een thriller met bovennatuurlijke neveneffecten. Een degelijke premisse wordt om zeep geholpen door een onkundig scenario en slechte acteerprestaties, om nog te zwijgen over een apert gebrek aan spanning. Beeld en geluid halen wél een hoog niveau, maar de bonussectie geeft geen inzichtelijke informatie.