FILM
Als u het niet voor mogelijk hield dat er zoiets zou bestaan als een Aldi-versie van 9 1/2 Weeks, maar dan met nóg lelijkere mensen  - zeg maar Kim Basinger nadat ze onder de wielen van een tientonner heeft gezeten - en nóg slechter geacteerd dan wat we van Mickey Rourke gewoon zijn (alhoewel de brave man zich recent flink herpakt heeft), dan presenteren we u als witness for the prosecution deze Año Bisiesto (Schrikkeljaar). In de film volgen we (nu ja) de levensloop van ene Laura Lopez Martinez (Monica Del Carmen), die blijkbaar van één of andere royale hangmatuitkering leeft en voor wie het hoogtepunt van de dag is dat ze zich staat te masturberen wanneer ze door het raampje kan zien dat de buren seks hebben. Kortom: ze is een oude en lelijke (heel lelijke!) schuur die nog eens graag in brand wil vliegen. Helaas lukt één en ander niet zo goed, want zelfs de lucifers in Mexico zijn niet zo dom. Overdag zwetst ze minutenlang over de meest oeverloze onderwerpen met haar moeder over de telefoon, zoals over de kleur van het behangpapier, af en toe scheert ze haar benen als afwisseling, maar 's avonds tut ze zich op als een professionele hoer, en stort zich in het nachtleven, hopend om er wat goedkope seks te scoren, hoe vettiger, hoe prettiger. Dit zelfdestructief gedrag heeft blijkbaar alles te maken met de naderende 29e februari, de schrikkeldag waarop haar vader vier jaar eerder is overleden, en de eerstvolgende dergelijke dag duidt aan dat ze 4 jaar alleen is. Naarstig zit ze de dag in kwestie af te vinken op de kalender (en wij hopen dan stilletjes dat dat het moment markeert waarop de film gedaan is, maar soit). En om de film toch een gauchistisch politiek correct sausje mee te geven wordt er in een scène of twee nog eens naast de gebruikelijke naakte tetten wat gezever ten berde gebracht door het gooien van mesonges betrekking hebbend op de Zuidamerikaanse visies over de Amerikaanse politiek tussen twee acts in - alhoewel die met de plot niets te maken hebben. Uiteraard staat zoiets goed als alibi voor de mannelijke intellectuele meerwaardezoeker die hiermee een excuus vindt om de film in huis te halen wanneer hij van zijn vrouw de Playboy niet mag kopen.

En Laura scoort. Elke avond komt ze wel met een nieuwe verovering thuis. Maar Arturo (Gustavo Sánchez Parra) is wel de hoofdvogel: eerst en vooral schijnt hij in haar geïnteresseerd te zijn, maar uiteindelijk wordt hun relatie er één waarin sleutelwoorden SM, wurgseks, plasseks en "verkrachtingen" waar je als kijker niet uit kan opmaken of het nu al dan niet met wederzijdse toestemming is, zijn. Uiteindelijk probeert Laura Arturo te overreden om op de bewuste schrikkeldag haar al verkrachtende open te snijden en in haar klaar te komen terwijl ze sterft (haar leven is toch niets waard), maar wanneer haar broertje Raúl (Marco Zapata) komt smeken omdat zijn lief het heeft uitgemaakt, komt ze op haar beslissing terug en draait ze de kalender om voor een nieuwe maand...

Deze film leert ons alvast dat er in de Mexicaanse regisseurswereld óók al vetzakken rondlopen van het type Dennis Black Magic en Eddy Lipstick die denken dat ze een opvoedende missie hebben waarmee ze de verpreutsing moeten tegengaan. De truc om een domme film intellectueel te laten lijken door er wat politiek, een stevige portie tetten en wat bloed door te mixen heeft al lang afgegaan: het is zó makkelijk om dit alles te doorprikken dat het echt een lachertje is. Waar Vlaamse feuilletons van een zelfde intellectuele diepgang tenminste nog in ruil voor sluikreclame gebruik mogen maken van de interieurs van Meubelen Verberckmoes e tutti quanti, lijkt het decor in deze film bij elkaar geharkt in een minder gegoede kringloopwinkel. De acteurs, kennelijk ook afkomstig uit het toneelequivalent van diezelfde kringloopwinkel, spelen een hoop marginalen (en het is moeilijk om uit te maken of ze die alleen maar spelen, of het ook nog eens zijn en bijvoorbeeld hun medewerking hebben toegezegd voor een bak Cara-pils). Je kan er absoluut geen medeleven mee voelen, en zelfs de substituut-familieleden zoals de onderburen die voor 'ouder' spelen onderstrepen nog maar eens de nihilistische ingesteldheid van het hoofdpersonage, alsof je naar een mengeling van Red Shoe Diaries en De Familie Backeljau aan het kijken bent, min dan de lachband.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit is eerder pover. De film bevat veel donkere scènes en het contrast is niet altijd even verhelderend. De single layer disk laat ook maar een bepaald niveau van compressie toe dat niet altijd even strak afgelijnd is. De dvd is voorzien van een Spaanse Dolby Digital 5.1-track en een Dolby Surround 2.0-track, die nauwelijks met elkaar verschillen, en beide voor een taterfilm als deze ruim volstaan.

EXTRA'S
De enige extra's zijn enkele cross-promotionele trailers.

CONCLUSIE
Dit is een zieke film, bedacht door een zieke geest, maar niet zó ziek dat het interessant wordt om voor liefhebbers van een bepaald genre films interessant te zijn. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat de enige marketingkwaliteit waarmee de film hier geplugd wordt het feit is dat het een Mexicaanse film is. In dit geval zou ik zeggen: als Mexicaan zou ik me terdege beledigd voelen.