Om elk misverstand te vermijden: de tv-serie Crash is gebaseerd op hetzelfde idee als de film Crash van Paul Haggis uit 2004 – hij treedt overigens op als producer van de tv-serie - maar noch is er sprake van een vervolg, noch zal u de acteurs uit de film in deze serie terugvinden. Soms is er enige overeenkomst tussen de karakters uit beide producties, maar voor de rest gaat het om een totaal andere personages. De tv-serie Crash is het werk van bedenker Glen Mazzara die u zich herinnert als de producer en executive producer van de tv-serie The Shield in de periode 2003-2007. Crash heeft het uiteindelijk twee seizoenen uitgehouden, want het succes van de tv-serie was niet overweldigend in thuisland Amerika, en bovendien overleed hoofdrolspeler Dennis Hopper tijdens de laatste draaiperiode van seizoen 2, waardoor de makers de toekomst van de serie voor bekeken hielden.
 

 

Crash moest het trouwens met één bekende acteur stellen, want naast Dennis Hopper is een cast van mindere goden gerekruteerd met namen die u beslist weinig zeggen. Hopper kruipt in de huid van de weirdo Ben Cendars, een schatrijke muziekproducer die aan de drugs én aan de medicijnen zit, een man met een dubieuze seksuele achtergrond (z’n inwonende arts Peter Emory insinueert dat hij homoseksueel zou zijn) die af en toe het noorden verliest en als een gek uit z’n nek kletst, maar die z’n zakelijk imperium nog altijd onder controle heeft ondanks de tegenwerking van z’n oudste dochter. Hij is op zoek naar nieuw talent en roept van het ene op het andere moment z’n chauffeur Anthony Adams uit tot hiphoprevelatie van het jaar, want hij heeft vernomen dat de jongeman gedichten schrijft. De jonge zwarte, zelf nog maar nauwelijks aan het harde leven in een verpauperde achterbuurt ontsnapt, komt in een gewelddadige en knettergekke omgeving terecht, want de producer en z’n inwonende arts maken niet alleen elkaar het leven zuur, ze staan elkaar ook vaak naar het leven en bovendien schrikt de oude Cendars er niet voor terug om concurrenten het mes op de keel te zetten indien hun gedrag of gebrek aan commerciële geest hem niet zint.
 

 

Maar Crash is veel meer dan dat en biedt de kijker een ruime blik op het leven van gewone en minder gewone figuren die allemaal in of in de buurt van Los Angeles wonen. Politieman Kelly Battaglia, getrouwd, maar altijd op zoek naar een nieuw seksavontuur, neemt het niet altijd even nauw met wet om aan z’n trekken te komen en zich nadien uit de problemen te werken. Z’n vrij brutale kennismaking met zigeunerin Inez (hij houdt haar voor een Hispanic) heeft consequenties voor haar, maar nog meer voor hem, want z’n mooi geregelde leventje wordt over hoop gehaald en z’n privéleven ten gronde gericht. Z’n collega en ex-Libanees Alex Finet neemt het ook niet zo nauw met de letter van de wet, maar hij gaat het criminele pad op en slaagt er uiteindelijk niet in z’n sporen uit te wissen. Z’n vrouwelijke collega, agent Bebe Arcel, met wie hij een buitenechtelijke relatie heeft, maar voor wie hij z’n huwelijk niet op wil geven, ziet hoe hij langzaam wegzakt in de poel van verderf die Alex behoort te saneren en zij wordt voor de keuze gesteld: zwijgen of zich als een onkreukbare cop gedragen. Voorts is er een verhaal over een jonge kerel die vanuit Guatemala via Mexico in de States probeert te geraken en daarvoor een zware opoffering moet brengen, een onderdeel dat vrij goed in elkaar zit, maar dat wat futloos afloopt. De kroniek van een huwelijk dat uit elkaar spat over de ombouw van een villa terwijl manlief failliet gaat na de instorting van huizenmarkt, is een verhaal over het wel en wee van de upper middle class en het relaas over een jonge Koreaanse verpleger die arts wil worden terwijl hij door z’n milieu onder druk gezet wordt om zich naar de regels van z’n oude gang te schikken en in de criminaliteit te stappen, is een verhaal met realistische trekjes en met een uitstekende Brian Tee in de hoofdrol.
 

 

Regisseur en scenarist Glen Mazarra hanteert in Crash de collagestijl die we kennen van z’n vakgenoot Guillermo Arriaga in het indrukwekkende Amores Perros (2000), in het meesterlijke 21 Grams (2003) en in het fel bejubelde, maar veel minder geslaagde Babel (2006), drie films van de Mexicaanse regisseur Alejandro Iñárritu. Ook in Crash werkt de combinatie van verschillende verhaallijnen alleen op momenten dat de personages elkaar tegen het lijf lopen en hun onderscheiden lotsbestemming verweven worden, maar die momenten zijn zeldzaam of zelfs helemaal afwezig in deze serie en dus heb je als kijker vaak de indruk naar een vier- à vijftal films te kijken die op de montagetafel vrij willekeurig samengevoegd zijn. De keuze van de regisseur om sommige verhaallijnen in de loop van de tv-serie tijdelijk on hold te zetten ten voordele van andere dramatische ontwikkelingen, komt de algemene indruk niet ten goede en weegt op het inlevingsvermogen van de toeschouwer. Bovendien is het niet altijd duidelijk waar de makers met hun scenario naartoe willen en dat geldt vooral voor het onderdeel waarin Dennis Hopper een hoofdrol speelt, terwijl het verhaal over de doofpotoperatie van agent Alex Finet wel heel ongeloofwaardige afmetingen aanneemt. De liefdesperikelen van zijn collega Kelly Battaglia en de donkerharige Inez hebben we overigens eerder en beter gezien, nl. in het tweede seizoen van Dexter (2007), waarin het hoofdpersonage verstrikt raakt in een web van intriges dat voor hem gespannen wordt door de onweerstaanbare en pyromane Lila.

 

 

Naar Crash blijf je na drie afleveringen kijken wegens het geïnvesteerde geld of de geïnvesteerde tijd, maar niet omdat de serie spannend of echt onderhoudend zou zijn. Daarvoor zijn sommige verhaallijnen te zwak, het taalgebruik te houterig en de acteerprestaties te middelmatig. Inderdaad, acteur Nick Tarabay (politieman Alex Finet), ondertussen opgevist voor de rol van Ashur is twee seizoenen van Spartacus (2010-2011) – een serie die bij ons nog niet op dvd beschikbaar is – trekt de aandacht met z’n sexy looks, en z’n collega Arlene Tur (politievrouw Bebe Arcel) zet een meer dan behoorlijke rol neer als z’n twijfelende en wat zeurderige maîtresse die haar eigen beperkingen tegen het einde van seizoen 1 overwint. Dennis Hopper acteert overigens ook uitstekend, maar  z’n personage Ben Cendars wordt te vaak in anekdotische situaties geplaatst die nergens toe leiden of die totaal niets toevoegen. Een regelrechte ontgoocheling is Ross McCall als politieman Kelly Battaglia, want hij presteert ondermaats in wat we de op één na belangrijkste rol uit deze serie mogen noemen. Deze uit Schotland afkomstige acteur – u herkent hem als korporaal Joseph Liebgott uit Band Of Brothers (2001) - slaagt er niet in om de kijker op z’n hand te krijgen.
 

 

Niet alle verhaallijnen zijn opgelost na 13 afleveringen van Crash, maar het verrast dat de belangrijkste cliffhanger, nl. die omtrent de Koreaanse verpleger Eddie Choi die door z’n achterban tot clanhoofd wordt verkozen en z’n doktersopleiding dus definitief mag vergeten, in seizoen 2 geen vervolg krijgt. Het personage is gewoon uit de serie geschreven. Hetzelfde geldt voor politieman Alex Finet, maar dat ook z’n collega Bebe Arcel verdwijnt, is wel jammer. Het personage Inez – waarvan je op het einde van seizoen 1 bijna hoopt dat het wordt afgevoerd – komt in seizoen 2 terug in alle 13 afleveringen, wat niet echt een bemoedigend vooruitzicht is, want de verhaallijn is zoals aangegeven weinig origineel en het personage nauwelijks aantrekkelijk.
 

 

Beeld en geluid zijn zondermeer in orde. De felle zon van Californië, gecombineerd met de prachtige groene tinten van de heuvels in de buurt van Hollywood, het blauw van de zee en de vele gezichten van de stad, van de woestijnachtige voorsteden tot de donkere stegen van Koreantown, ze geven de tv-serie een zeer diverse en vaak verrassende aanblik. De opnamen zijn scherp en gedetailleerd en dat geldt eveneens voor de donkere scènes in de zwarte en Koreaanse wijk in het zuiden van de zeer uitgestrekte agglomeratie. Het geluid is niet spectaculair, maar aantrekkelijk zonder de aandacht te trekken.

Geen

 

De dertiendelige tv-serie Crash – Seizoen 1 is geen voltreffer, want ze komt moeilijk tot nauwelijks op gang en het scenario is te veel versplinterd om van een coherent geheel te kunnen spreken. De verhalen zijn van een zeer wisselende kwaliteit en de acteerprestaties zijn niet altijd overtuigend. Een visitekaartje om straks seizoen 2 in huis te halen is deze serie geenszins.