FILM
Je moet al van een andere planeet vandaan komen om de dolfijn Flipper niet te kennen. Dit vrolijke, speelse zoogdiertje had in de jaren zestig ook een gelijknamige serie die wereldbekendheid verwierf en tot uit den treure werd herhaald op commerciële zenders. Onze heldhaftige tuimelaar beleefde in de serie heel wat avonturen samen met de twee zoons van de opzichter van het natuurreservaat die naar de namen Buddy en Sandy luisterden. Uiteraard had Flipper meer in zijn mars dan alleen maar mooie tuimelingen maken en vis eten : Hij was meermaals betrokken bij heroïsche reddingen en het oprollen van criminele organisaties te land en ter zee. De eerste bioscoopfilm verscheen in 1963 en dankzij het gigantische succes ervan kwam er een jaar later al een televisieserie die liep tot in 1968. In 1996 verscheen er nog een remake van de film uit 1963. Naar aanleiding van het grote succes van de films en de serie veroverde de dolfijn de hartjes van de kinderen en ook van hun ouders en werden er overal ter wereld dolfinariums opgericht. Een commerciële miljardenindustrie kwam daarmee tot stand. Ook wij hebben er eentje, namelijk het Boudewijn Seapark in Brugge. Tot zover de korte biografie van Flipper. Wat vele kindjes echter niet weten is dat het personage Flipper werd vertolkt door maar liefst zeven verschillende dolfijnen, dat deze tuimelaars allemaal in gevangenschap leefden en niet bepaald gelukkig waren.


Deze documentaire over het massaal uitmoorden van dolfijnen in het Japanse kuststadje Taiji is pure horror om te bekijken. Jaarlijks worden er door de lokale vissersgemeenschap maar liefst 23.000 dolfijnen - waaronder ook vele baby dolfijnen - zonder enige scrupules en louter uit winstbejag afgeslacht. Een zeer klein percentage wordt elk jaar uitgeselecteerd en naar dolfinariums (zoals bijv. Sea World) over de hele wereld verscheept (soms tegen een prijs van 150.000 Dollar per dolfijn) waar ze de rest van hun leven in gevangenschap doorbrengen. De overige dolfijnen worden op gruwelijke wijze massaal afgeslacht en hun vlees wordt verkocht (dikwijls onder een andere naam) en zelfs als verplichte lunch geserveerd op Japanse scholen terwijl het een uitermate giftige concentratie kwik bevat. Dit alles gebeurt met medeweten van de Japanse regering en het IWC (International Whaling Commission) die de hele affaire in de doofpot steken en zoveel mogelijk landen omkopen - met name de armere landen zoals de Caraïbische eilanden - om deel te nemen aan deze praktijken.

In deze spraakmakende documentaire volgen we de toegewijde activist Richard O´Barry en zijn team tijdens hun queeste om de gruwel aan de wereld te tonen. De man die vele jaren geleden het commercieel uitbuiten van dolfijnen heeft teweeggebracht met de "Flipper"-films (hij was de hoofdtrainer van de dolfijnen) vecht sindsdien al 35 jaar een onverbeten strijd om de dieren te redden van gevangenschap sinds de dolfijn Kathy - één van de "actrices" uit de Flipper-films - zelfmoord pleegde in zijn armen door te stoppen met ademen. In ware James Bond-stijl (gefilmd in nightvision, wat tevens suspens creëert) brengt het team verborgen camera´s aan in één van de baaien waar de slachtingen plaatsvinden. Dit is een uiterst hachelijke onderneming aangezien hun eigen leven wordt bedreigd door de lokale vissersgemeenschap en politiediensten die er alles voor over hebben om hun geheim te verbergen. Het beeldmateriaal dat we te zien krijgen is pure horror: het zeewater in de hele baai is dieprood gekleurd door het bloed van de dolfijnen die op gruwelijke wijze met prikstokken zijn uitgemoord.


Als kijker ben je helemaal verstomd tijdens het bekijken van al dit excessieve geweld en tere zieltjes zullen zeker een traantje wegpinken. Er wordt immers geen spaander heel gelaten van het vrolijke imago van de televisiedolfijn. We komen ook te weten dat het vele jaren heeft geduurd vooraleer O-Barry besefte dat dolfijnen niet geschikt zijn voor een leven in gevangenschap, en uiteindelijk kon er geen betere persoon zijn om hun preservatie te behartigen. Hij doet het duidelijk niet enkel vanuit een emotionele betrokkenheid, de man weet gewoon heel erg veel over dolfijnen en gebruikt alle kennis die hij heeft om het onrecht jegens de dieren aan te vechten. Dat dit een heel erg riskante missie is blijkt meermaals uit de archiefbeelden.

BEELD EN GELUID
Zowel het beeld als geluid op deze dvd-transfer zullen zeker niet in de prijzen vallen wegens hun kwaliteit. Het beeld is bij momenten wazig en de vele met de hand geschoten footage komt dikwijls nogal amateuristisch en schokkerig over. Bijna de helft van de scènes is 's nachts opgenomen en die beelden bevatten erg veel grain. Enkel tijdens de interviews met de makers is de beeldkwaliteit goed te noemen. Gezien de omstandigheden waarin er gefilmd diende te worden is het uiteraard plausibel dat de beelden niet echt scherp en contrastrijk zijn. Op een standaardtelevisie zal dat wellicht allemaal minder opvallen, maar op een Full HD-scherm doet de slechte beeldkwaliteit een optimale beleving toch wel een beetje teniet.

De Dolby Digital 5.1-track is aanvaardbaar maar ook zeker geen hoogvlieger. Er zit sowieso weinig actie in de film dus uiteindelijk weegt dit minder door op het geheel dan de matige beeldkwaliteit. Ook hier geldt hetzelfde excuus: de crew had weinig of geen speelruimte om zich met technische details bezig te houden, hij focuste zich overduidelijk op het hogere doel, namelijk het vastleggen van de beelden en geluiden van de dolfijnen die werden afgeslacht.

EXTRA'S
Met uitzondering van een bioscooptrailer hebben we helaas geen enkele extra op het schijfje kunnen ontwaren. Over de illegale dolfijnenjacht is nochtans veel meer te vertellen, denk ik.

CONCLUSIE
Deze Oscar-winnende documentaire brengt ons een sterk en onderhoudend staaltje guerrillajournalistiek in de stijl van Michael Moore. The Cove viel meermaals in de prijzen op gerenommeerde filmfestivals zoals IDFA, Sundance en Filmfestival Gent. Na het bekijken van dit schokkende relaas zullen velen onder ons waarschijnlijk twee keer nadenken alvorens nog eens een uitstap te maken naar een dolfinarium. Een lichtpuntje is alvast dat het wereldwijde protest tegen de illegale dolfijnenjacht sterk is toegenomen na de bioscooprelease en bekroning van de film. Beeld en geluid zijn zeer matig te noemen voor een recente release zoals deze en we werden ook niet bepaald vrolijk van het totale gebrek aan extra’s.