FILM
Hollywood denkt niet in dollars, zoals klagerige critici wel eens vanuit hun ivoren toren beweren. Nee, de grote studiobonzen denken in kwadranten. Je kan er immers gif op innemen dat iedere blockbuster zowel mannen als vrouwen bekoort, zowel mensen jonger dan 25 als ouder dan die leeftijd weet te plezieren. Een film die alle vier deze kwadranten bespeelt, is dan ook de betrachting van menig filmmaker. Het voorbije decennium nam met name de animatie-industrie dit ter harte. Het kleine grut geniet immers met volle teugen van een Shrek of een Wall-E, maar de dubbele bodems weten ook een glimlach en een traan te ontlokken bij de oudere kijkers. De films van Pixar en Dreamworks zijn soms onmiskenbare meesterwerken, maar omdat animatie wellicht de duurste en zonder twijfel de meest arbeidsintensieve vorm van filmmaken is, creëren ze ook een vacuüm voor (Amerikaanse) animatiefilms die slechts op één doelgroep focussen.

En toch bestaan ze nog, die tekenfilms die wars van alle trends en commerciële druk een niche uitzoeken en hun eigen charmante ding doen. Winnie The Pooh bijv., een prent waarbij iedereen ouder dan pakweg zes eens zuchtend met de ogen rolt, maar die in zijn doorgedreven classicisme anno 2011 innovatiever oogt dan de meeste CGI-spektakels die de animatiestudio’s ons aan de lopende band voorzetten. Niet dat het veel belang heeft, maar in deze alweer zesde avondvullende tekenfilm van de op honing verlekkerde beer denken de bewoners van het Honderdbunderbos dat Janneman Robinson ontvoerd is door een Backson, een vreemdsoortig monster dat in de uithoeken van het woud huist, maar is Pooh vooral bezig met het vinden van een nieuwe staart voor Iejoor. Dat levert namelijk een heerlijke honingpot op.

Maar het is niet de plot die van Winnie The Pooh zo’n leuke kijkervaring maakt. Het zijn de personages, de tekenstijl en het absolute gebrek aan artistieke pretentie die de film boven de rest van het koren laten uitsteken.Het is inmiddels al 35 jaar geleden dat Disney de rechten kocht op de populaire Britse beer uit de verhalen van A.A. Milne, maar Pooh is nog geen spat veranderd. Dat is de grote kracht van alle personages: Knorretje, Teigetje, Ieoor en de anderen staan stuk voor stuk zeer eenvoudig symbool voor gevoelens en gemoedsstemmingen waarmee kinderen iedere dag te maken krijgen. Maar angst, manische buien of onzekerheid zitten ook diepgeworteld in de psyche van volwassenen en dus kunnen ook wij ons gemakkelijk identificeren met de bewoners van het Honderdbunderbos.

Die charmante, sommige zouden zeggen naïeve karakterschetsen worden doorgetrokken in de tekenstijl. Kijken naar Winnie The Pooh is als een flashback naar de Disney-studio's van de jaren zestig en zeventig, waar nog ambachtelijk met potlood, inkt en verf gewerkt werd. De stijl oogt uniek in tijden waarin de meeste animatiefilms naar hyperrealisme streven en beklijft daarom meer dan je zou vermoeden. Een bijkomende leuke vondst is dat de opening live-action is, waarbij het originele boek van A.A. Milne (minus de oorspronkelijke tekeningen van E. H. Shepard wesliswaar) wordt opengeslagen, waarna ook in de loop van de tekenfilm de personages geregeld letterlijk over letters en woorden struikelen. Het is een van de weinige malen dat de makers iets innovatiefs doen in een prent die voor het overige oerklassiek is en waarin één scène zelfs duidelijk knipoogt naar Dumbo. Zelfs de keuze om de hippe Zooey Deschanel de songs voor haar rekening te laten nemen, komt niet over als een gimmick omdat haar muzikale stijl ook stevig op nostalgie geënt is.

Als volwassene heb ik kortom enorm genoten van Winnie The Pooh, maar dat neemt niet weg dat niemand meer plezier aan de flm zal beleven dan de allerkleinsten. De prent blijft enerzijds dicht bij hun leefwereld die nog vooral uit eenvoudige zwart-witdenkpatronen bestaat, maar opent anderzijds ook een deur voor ontdekking. Dat de verschillende verhaaltjes die de plot vormen allemaal een suikerzoete moraal hebben, stoort bovendien niet, temeer omdat de film nooit moeite doet dit te verdoezelen. In Winnie The Pooh is er geen subtext, geen verborgen boodschap tussen de lijnen, enkel karakters, plots en animaties op hun puurst. Blijf trouwens zeker zitten tot na de eindgeneriek, want de prent bevat nog een leuke afsluiter.

BEELD EN GELUID
Als er één soort films is dat altijd wel goed scoort qua beeldkwaliteit of dvd, dan is het wel dat van de animatiefilm. Winnie The Pooh is geen uitzondering. De pastelkleuren komen prima tot hun recht en je zou zweren dat je de korrelige grafietschilfers van de potloodtekening nog kan zien, zo scherp oogt het beeld. Ook de soundtrack is dik in orde. Het DD 5.1-spoor klinkt warm en maakt het meest van een geluidsspoor dat het nochtans niet moet hebben van extravagante geluidseffecten.

EXTRA'S
Veel extra's staan er niet op de schijf, maar wat aanwezig is, oogt mooi. De vijf Deleted Scenes zijn voorzien van een optioneel audiocommentaar van de regisseurs die uitleggen waarom de nochtans leuke sequenties de final cut niet haalden. Daarnaast bevat de schijf de korte tekenfilm The Ballad of Nessie, waarin verteller Billy Connelly het 'ware verhaal' achter het ontstaan van Loch Ness uit de doeken doet. Er zijn ook enkele Cross-promotionele Trailers aanwezig op de disk.

CONCLUSIE
Winnie The Pooh is een overheerlijk traditionele animatiefilm die op maat is gemaakt van de allerkleinsten, maar waaraan ook 'grote kinderen' veel nostalgisch plezier zullen beleven. De film is het ultieme bewijs dat er zeker nog een toekomst is voor traditioneel gemaakte tekenfilms. Beeld en geluid halen bovendien een uitstekend niveau op deze dvd. De bonussectie zit niet vol maar biedt wel kwaliteit.