FILM
Het is eenvoudig om je bij The Blues Brothers te verliezen in triviale feiten. Dat de film de grootste autocrash uit de filmgeschiedenis bevat bijv., of dat het aantal cameo's van bekende Amerikanen nauwelijks te tellen is. Wie écht opgaat in de mythe die de film omringt, weet waarschijnlijk zelfs hoeveel Grammy Awards de getalenteerde cast bijeengerijfd heeft. Maar je zou daarbij bijna vergeten dat de prent in de eerste plaats een bijzonder entertainende musical is. Niet alleen is immers de cast bevolkt met zoetgevooisde soulstemmen, ook is de soundtrack een samenraapsel van het beste wat soul, blues, pop – en in een geïnspireerde scène zelfs country – te bieden hebben. De lange schaduw van de trivia – en de drugsdood van hoofdrolspeler John Belushi, niet lang na de release – zal de prent wel nooit kunnen ontlopen, maar deze release op Blu-ray laat tenminste toe om een van de leukere films van het begin van de jaren tachtig te herontdekken.

De openingsscènes doen niet meteen vermoeden dat er de komende twee uur een vrolijke musical op de kijker afgevoerd  wordt. Chicago wordt neergezet als een stad vol grauwheid en vervuilende industrie en de hoofdrolspeler heeft er net drie jaar opzitten in een gevangenis die er evenmin uitnodigend uitziet. Maar zodra de vrijgelaten John Blues wordt opgewacht door zijn broer Elwood, wordt de toon lichter. Op het absurde af. Een moeder-overste met een demonische overtuiging en een weinig subtiele huurmoordenaar – een rol van Carrie Fisher – creëren na een wisselvallig eerste half uur dan toch de ideale atmosfeer voor een gezellig avondje voor de buis. De verhaallijn – de broers moeten 5000 dollar verzamelen om het weeshuis waar ze opgroeiden van de sloop te redden – is vervolgens een schitterend excuus om een aantal meeslepend vertolkte soulklassiekers ten beste te geven, de draak te steken met rednecks en ordehandhavers en (vooral) om tientallen auto’s in een serie knap gefilmde kettingbotsingen tot schroot te herleiden.

Vertellen waarom The Blues Brothers zo goed werkt, is door de mengvorm van filmstijlen niet zo eenvoudig. De prent zou zelfs niet mogen werken, want wisselvalligheid is een kenmerk dat zich voortdurend herhaalt. Zo slaagt de film ontegensprekelijk als een musical, maar is de technische uitwerking van de nummers (de playback, de dansroutines) zeker geen topkwaliteit. De kunde van regisseur John Landis is overduidelijk in de scènes waarin ontploffingen en autocrashes op beeld worden vastgelegd, maar ze steken tonaal wel af tegen de rest van de film. En hoe goed de centrale vertolkingen van Dan Aykroyd en John Belushi ook zijn, de rest van de cast bewijst vooral dat er nog een verschil is tussen het maken van goede muziek en een goed acteur zijn.

Maar dan is er die aanstekelijke charme. Dat onbenoembare element dat ervoor zorgt dat de plot voort dendert als een trein en dat je als kijker nooit de tijd krijgt om je, matig dan wel veel, te ergeren aan de stukken van The Blues Brothers die niet volledig geslaagd zijn. De prent heeft even tijd nodig om zijn draai te vinden, maar daarna is er nooit discussie over de houdgreep die de film uitoefent op de kijkers. Het is een vergelijking die ietwat mank loopt, maar voor een deel valt de aantrekkingskracht van de film te vergelijken met het kijken naar een van de gigantische autocrashes die de film rijk is. Het is niet altijd mooi, niet altijd even verheffend, maar je kan er je ogen niet van af houden omdat je nauwelijks kan wachten op wat je na de volgende bocht weer te zien krijkgt.

De vergelijking loopt mank omdat The Blues Brothers, in tegenstelling tot een reeks op elkaar gestapelde autowrakken, wel degelijk artistieke ambities heeft en die ook voor een flink deel waarmaakt. Dit is zonder twijfel een auteursfilm, een prent die door niemand anders dan John Landis, John Belushi en Dan Aykroyd gemaakt kon worden. Maar het is ook de film die de gouden periode van de Amerikaanse cinema definitief afsloot. In The Blues Brothers herkennen we immers de ingrediënten die gemeengoed zouden worden in blockbusters van de jaren tachtig: een eenvoudige verhaallijn, karikaturale vertolkingen, het mengen van banale humor met actiescènes die eerdere actiescènes willen overtreffen en een productie die evenveel, zo niet meer, belang hecht aan de keuze van de songs op de soundtrack dan aan de keuze van de filmbeelden. In The Blues Brothers vormen die ingrediënten een nog min of meer coherent en emotionele relevant geheel. Maar zonder het zelf te beseffen zetten Landis en zijn team wel de deur op een kier voor de gladde kaskrakers die van de jaren tachtig een van de minst bevredigende filmdecennia uit de geschiedenis zouden maken.

BEELD EN GELUID
The Blues Brothers is een film die gedurende een duur van meer dan twee uur heel wat verschillende lichtschema's gebruikt. Een prima contrast en uitstekende zwartniveaus zouden dan ook geen overbodige luxe zijn op deze disk. Dat krijgen we helaas  niet, maar de transfer is niettemin oerdegelijk. De nachtelijke sequenties bezitten een diepte die verrast voor een meer dan dertig jaar oude film; maar het kleurenpalet schiet her en der tekort. De soundtrack is geremasterd tot een DTS-HD MA-spoor en de upgrade mist zijn doel niet. De songs klinken helderder en dynamischer dan ooit en de geluidseffecten springen uit alle boxen bij nog maar eens een autocrash op het scherm.

EXTRA'S
Nieuw bonusmateriaal krijgen we niet op deze disk: alle extra's waren eerder al aanwezig op de dvd-release. De belangrijkste extra is Stories Behind the Making of The Blues Brothers (56 min.), gedraaid tijdens de opnames van de (barslechte) sequel, maar met ook heel wat archiefmateriaal. Transposing the Music (15 min.) focust iets specifieker op de soundtrack en in Remembering John (10 min.) wordt de loftrompet gezongen over 'Jake Blues'.

CONCLUSIE
The Blues Brothers harkt terug naar een tijd waarin weinig subtiele humor, steengoede muziek en amusante actiescènes nog topentertainment opleverden. Na een trage aanloop komt de prent in het middendeel (vooral muzikaal) op kruissnelheid, zodat zelfs de overbodige laatste spoel het kijkplezier niet in de weg staat. Beeld en geluid halen een degelijk tot goed niveau en de bonussectie bevat een handvol leuke extra's.