Een paar jaar voor Paul Thomas Anderson de wereld zou verbazen met z’n meesterwerk There Will Be Blood maakte hij ook naast Magnolia, Punch-Drunk Love, een film die de porno-industrie uit de late jaren 70 belicht. In Boogie Nights volgen we het trieste levensverhaal van de jonge Eddie Adams (Mark Wahlberg) die als ontluikende puber de decadente discotheken boven de schoolbanken verkiest. Naast glazen spoelen verdient hij ook graag een stuiver bij door zich in de keuken te laten bepotelen door allerlei klanten die naar wat anders op zoek zijn dan wat swingende discobeats. Dit gaat ook niet onopgemerkt voorbij aan Jack Horner (Burt Reynolds), een pornoregisseur die in zijn milieu de ene prijs na de andere verovert.
 

 

Ondanks luid protest van diens moeder, besluit Eddie toch het pornowereldje in te gaan en in de kortste keren groeit hij uit van een schuchter knaapje tot de onuitstaanbare arrogante kwal die zijn porno alter ego Dirk Diggler is. Horner laat maar begaan want ook al ziet hij dat Diggler zijn liefje (Julianne Moore) meer dan inpalmt, hij sluit de ogen want de pornoster brengt immers poen in het laatje. Succes is echter vergankelijk. En zo ook in Boogie Nights want wanneer Driver’s Seat van Sniff’ The Tears uit de speakers knalt weten we niet alleen dat de jaren 80 hun intrede gedaan hebben, maar ook dat de personages één voor één de eerste stap in de goot zetten. Zo ziet Horner hoe zijn bioscoopfilms plaats moeten maken voor vulgaire pornovideo’s, terwijl Diggler en zijn maatjes zich meer en meer omringen met allesvernietigende drugs. En zo wordt het epos van Anderson dat als decadent sprookje begon stilletjes aan een drama dat zelfs Shakespeare niet zou kunnen bedenken.
 

 

Ook al is Boogie Nights een film iie je vaak tegenkomt in diverse lijstjes van filmliefhebbers, het is een groot raadsel waarom deze film gewoonweg niet beschouwd wordt als één van de grootste van het voorbije decennium. Hij bevat namelijk alles wat een prent tot een tijdsloze klassieker maakt. Naast het feilloze scenario staat de film ook bol van de kleurrijkste personages die eeuwig in je cinemageheugen blijven hangen.Ook al zijn het slechts bijrolletjes, toch zijn de acteerprestaties van Don Cheadle, William H. Macy, Philip Seymour Hoffman en John C. Reilly meer dan uitmuntend. Plaats daarbij een flitsende regie en een briljante soundtrack en je hebt een film die je steeds maar opnieuw blijft bekijken.
 

Ondanks de glinsterende discoballen is het niet allemaal goud wat op deze dvd blinkt, want als er één minpunt te noemen valt dan is het wel de beeldkwaliteit. Niet dat er korrelige beelden of filmgrain te zien is, maar wel zijn de kleuren veel te artificieel en niet steeds haarscherp. Dit merk je vooral in de nachtopnames met het vele neonlicht dat typisch is voor de jaren 70. Gelukkig staat dit in schril contrast met het steengoed geluid waarin de dialoog in perfecte balans staat met de vele disconummers die deze film de nodige kleur geven. Het lijkt er trouwens op dat ieder nummer uiterst goed gekozen is door Anderson want inderdaad, soms zegt een lied meer dan woorden.

Ook hier worden we wat verweesd achtergelaten. Er is weliswaar een uiterst onderhoudende commentaar van de regisseur die ons niet plat wil slaan met allerlei technische details, maar eerder kiest om ons te entertainen met allerlei sappige details. Luister bijv. maar eens naar wat hij te vertellen heeft over zijn samenwerking met Burt Reynolds die naar verluidt tegenwoordig niks meer met de film te maken wil hebben. Voorts krijg je zowel filmografieën (filmografiën) als (korte) interviews van Burt Reynolds, Mark Wahlberg, Julianne Moore en Heather Graham die wellicht eeuwig bekend zal blijven als Rollergirl. De B-roll die zo’n 9 minuten duurt is op zijn zachtst uitgedrukt vrij vervelend te noemen en heeft geen enkele meerwaarde. Met enkel nog een bioscooptrailer te gaan kunnen we dan ook niet anders dan deze extra’s als een mager beestje beschouwen.