Doet u dat ook wel eens, een uitspraak of een opmerking van een bekende of een familielid beantwoorden met een zinnetje uit een bekenden popsong? I want you van The Beatles bijv., I’ll Never Fall in Love again van Dionne Warwick of misschien Beat it van Michael Jackson als men het bloed van onder uw nagels pest? Wel, dat is precies wat de Franse regisseur Alain Resnais doet in On Connait la Chanson, een lichtvoetige komedie op een scenario van Agnes Jaoui en Jean-Pierre Bacri, die samen o.a. het scenario schreven voor Le Goût des Autres (2000) waarin ze ook de hoofdrollen voor hun rekening namen en Jaoui de regie voerde. Bij ons zijn ze zo goed als onbekend, maar in Franstalige landen zijn ze populaire gezichten die al heel lang meedraaien in het filmwereldje. In het scenario van On Connait la Chanson onderbreken ze soms de voortgang van de actie om de personages toe te laten geheime zielenroerselen, fantasieën en zelfs minder fraaie gedachten met de toeschouwer te delen. Daarvoor gebruiken ze fragmentjes uit bekende Franse chansons en popsongs van na de oorlog tot nu die de personages playbacken en waarbij geen onderscheid wordt gemaakt tussen mannen- en vrouwenstemmen. Een vrouwelijk personage gebruikt dus af en toe een mannenstem en omgekeerd en de fragmenten duren soms maar enkele seconden en andere keren een hele strofe. Het effect is grappig en hilarisch, maar het werkt beslist beter voor een publiek dat met de liedjes vertrouwd is. Wij herkenden hier en daar iets van Dalida en Gainsbourg (Je viens te dire que je m’en vais, bij ons beter bekend van Jo Lemaire) en af en toe een chanson uit de tijd van Edith Piaf en ouder, maar het materiaal werkt uiteraard alleen maar voor honderd procent als men de liedjes herkent als echte meezingers.
 

Het verhaal heeft niet veel om het lijf en draait in essentie om de beide zusjes Odile en Camille Lalande, de ene een medewerkster in een makelaardij van onroerend goed (immokantoor in Schoon Vlaams) die zelf op zoek is naar een nieuwe flat en zich voortdurend beklaagt over haar echtgenoot Simon omdat die nooit initiatieven neemt in het huishouden terwijl in de loop van de film zal blijken dat zij een echte controlefreak is, en de andere een studente geschiedenis die het hoofd boven water houdt met stadsrondleidingen en die van zichzelf vindt dat ze alles netjes op een rijtje heeft in haar leven. Odile nodigt haar jongere zus uit om samen naar een nieuwe flat te kijken, maar onderweg wordt ze opgehouden en dus krijgt Camille alleen een rondleiding van makelaar Marc Duveyrier, een slanke goed uitziende slijmbal met wie ze een relatie begint als gevolg van een niet opgeklaard misverstand. Maar er is een kaper op de kust, want Duveyriers medewerker Claude is verliefd op Camille en heeft al ontelbare keren haar rondleidingen gevolgd en doet er alles aan om onder vier ogen met haar kennis te maken. Nu is Marc Duveyrier ook de man die Odile een flat wil aansmeren waarvan bekend is dat ze gauw in waarde zal dalen door een nieuw bouwproject in de buurt én weten hij noch Claude van elkaars interesse voor Camille af. Dat moet op een keer uiteraard fout gaan en op de huisparty van Odile en Simon barst uiteindelijk de bom. Daarnaast is er nog minstens 1 personage dat een belangrijke rol speelt in het intrige van On Connait la Chanson en ook de stille Simon heeft een verrassing voor zijn vrouwtje Odile in petto, maar dat verneemt u zelf wel tijdens het bekijken van deze film.
 

 

Alain Resnais en een komedie, het is beslist niet het eerste waaraan u denkt, want dit monstre sacré van de Franse cinema (hij begon z’n carrière in 1936 met de korte film L’Aventure de Guy en hoopt in 2012 de wereld te verbazen met Vous n’avez Encore rien Vu) brak in 1959 internationaal door met Hiroshima mon Amour over een jonge Franse actrice die een affaire begint met een getrouwde Japanse architect, met in de hoofdrol Emmanuella Riva (Mon Fils à Moi, 2006), en hij bevestigde z’n faam twee jaar later met L’Année Dernière à Marienbad (1961), een experimentele film over een man en een vrouw die elkaar al dan niet in Marienbad hebben ontmoet, en waarin fictie en non-fictie vervagen in een poging om de Franse nouveau roman naar het witte doek te vertalen. Samen met o.a. François Truffaut en Jean-Luc Godard geldt Resnais als één van de grondleggers van de Franse Nouvelle Vague, een genre dat eind jaren vijftig in Frankrijk opgang maakte en waarmee de regisseurs zich afzetten tegen droomfabriek Hollywood. Een beetje verrassend dus dat een dergelijke figuur 35 jaar later op de proppen komt met een luchtige komedie, maar het is een genre dat wel geld in het laatje brengt en bovendien waagde Resnais zich eerder al met succes aan dit soort films, o.a. in Mon Oncle d’Amerique (1980) en Smoking/No Smoking (1993).
 

 

Maar ook in On Connait la Chanson herkent men de hand van de meester, want de personages die hij opvoert zijn stuk voor stuk interessante mannen en vrouwen in herkenbare situaties. De ene liegt, de andere bedriegt, er is ruimte voor een hypochonder, voor eentje die altijd een voetje voor heeft, voor een streber, een twijfelaar, een controlefreak en voor een zwijgzame die wel beter weet, allemaal typetjes die uit het echte leven zijn gegrepen en die via de intriges die Jaoui en Bacri hebben verzonnen in een crisissituatie terechtkomen of plots een oplossing vinden voor hun probleem, een doorbraak kunnen forceren of gewoon in hun hemd worden gezet. Voeg daarbij de muzikale intermezzo’s die meer dan eens aanleiding geven tot kluchtige en dolle situaties en succes is gegarandeerd: Resnais ging in 1998 met 7 Césars naar huis en vijf nominaties en On Connait la Chanson werd vervolgens genomineerd voor de Berlijnse Gouden Beer en de European Film Awards.
 

 

De aantrekkelijkheid van deze film steunt in belangrijke mate op een uitstekende cast die weliswaar voortdurend over-the-top acteert, maar die tegelijk een groot professionalisme demonstreert. Sabine Azéma (Le Mystère de la Chambre Jaune, 2003) kruipt in de rol van Odile Lalande en levert een perfecte prestatie als de betweterige, flirtende, maar trouwe echtgenote die zich tekort gedaan voelt, maar altijd haar zinnetje krijgt. In films van Resnais was ze vaker te gast, evenals Pierre Arditi die misschien wel het aantrekkelijkste personage in On Connait la Chanson voor z’n rekening mag nemen. Agnes Jaoui zien we als Camille Lalande, een goeduitziend en een beetje naïef figuurtje dat zich laat inpakken door een pluimstrijker en ondertussen de ware Jacob uit het oog verliest. Haar partner in crime Jean-Pierre Bacri vermomt zich als Nicolas, een man van middelbare leeftijd met hypochondrische kwaliteiten die vanuit de provincie naar Parijs is afgezakt om zgn. z’n zaak uit te breiden, maar die uiteindelijk moet toegeven dat hij de kost verdient met heel eenvoudig werk.

 

De beeldkwaliteit is verrassend goed met felle kleuren een veel details, mede door het feit dat er nauwelijks sprake is van donkere scènes. De geluidsband is veelzijdig, maar het bereik is beperkt.
 

 

In Portret van Alain Resnais ziet u een carrièreoverzicht van de regisseur met fragmenten uit sommige van z’n films, maar het riekt allemaal een beetje naar een hagiografie.

 

On Connait la Chanson van de Franse regisseur Alain Resnais is een onderhoudende komedie op een acceptabel scenario en vooral met de medewerking van een sterke cast. Wie graag een keertje lacht en wegdroomt bij Franse chansons en popsongs weet wat hem/haar te doen staat. Bovendien verschijnt deze dvd in Cinéarts midpricecollectie.