FILM
Ook al beven we bij de gedachte aan het einde van de wereld, blijkt het toch een nuttige inspiratiebron te zijn voor de filmwereld, zo ook in The Road. Niet dat je hier een grootse rampenfilm moet verwachten want regisseur John Hillcoat laat zelfs in het midden wat er precies met de grote ramp bedoeld wordt. Deze film is immers ook geen actiefilm met allerlei special effects die uit het Emmerich-brein komt, meer zelfs: The Road is er de poëtische tegenpool van.

 

Meteen verraadt het ongeschoren en haveloze gelaat van een man (Viggo Mortensen) ons dat er zeer veel gebeurd is. Teveel om een menswaardig leven voort te zetten, maar het is zijn zoontje (Kodi Smith-McPhee) dat hem erop wijst dat hij in de eerste plaats als mens geboren is en het is ook de blinde liefde voor zijn kind dat er de man van weerhoudt om zoals velen van zijn soortgenoten uit het leven te stappen. De jongen mag dan wel het laatste sprankeltje hoop uitstralen, toch lijkt de tuin van Eden verder dan ooit en is Moeder Aarde getransformeerd tot een zielloos apocalyptisch landschap dat zelfs de Bijbel niet zou kunnen bedenken.

 

In deze film, die gebaseerd is op het boek van Cormac McCarthy (ook de auteur van No Country For Old Men), is trouwens geen tikje groen te zien. De bossen hebben de kleur van de dood aangenomen en alles daarrond bestaat uit vaal grijs en zelfs de oceaan oogt niet langer blauw. Op hun tocht langs de verlaten wegen komen ze een uitgebrande truck of een afgedankte boerderij tegen, maar het enige wat hun drijft is het zoeken naar wat overgebleven conservenblikken en vooral de wil om te overleven. Een allesbehalve simpele opdracht want het handjevol mensen dat deze ramp overleefd heeft mist alle vorm van moraal. Men steelt alles wat men ziet, men verkracht erop los en alsof alles nog niet erg genoeg is hebben de meeste zich wegens gebrek aan voedsel overgegeven aan kannibalisme. Op hun tocht naar het zuiden ontmoeten vader en zoon enkele individuen waarbij duidelijk de tegenstelling tussen goed en kwaad beklemtoond wordt. Terwijl de vader zich vooral lijkt te bekommeren om het beschermen van hun schaarse goederen die meegesleept worden in een winkelkar, laat de jongen zijn onschuldig hart spreken en is hij zelfs bereid om in een toekomstloze wereld het weinige wat hem rest te delen met zijn medemens.

 

Met The Road heeft Hillcoat gekozen voor uiterst verzorgde auteurscinema waarbij het zwaartepunt vooral op de inspanningen van Viggo Mortensen komt te liggen. Viggo ging hierbij wel zeer ver, zo liet hij zich bijv. uithongeren zoals Christian Bale dat deed in The Machinist. Ook de verschijning van Charlize Theron is er eentje om in te kaderen. Je ziet haar weliswaar slechts enkele ogenblikken op het scherm, maar toch heeft deze blondine die de moeder van de jongen vertolkt alles uit de kast gehaald waarmee ze haar rol uit Monster weet te evenaren. The Road blinkt nooit uit door lawaaierige scènes want op een paar ontwortelde bomen na baseert de regisseur zich vooral op de magie tussen Mortensen en het natuurtalent van de jonge Kodi. Net zoals bij één van zijn vorige films, nl. The Proposition, kon Hillcoat rekenen op het genie van Nick Cave en zo zorgt deze Australiër samen met Dirty Three-opperhoofd Warren Ellis voor een filmscore die blijft nazinderen.

 

Wij willen het niet zo ver drijven als Esquire die The Road als belangrijkste film van het jaar aanhaalde, maar toch bejubelen we deze intimistische prent die zonder twijfel niemand onberoerd zal laten.

BEELD EN GELUID 

Zoals eerder verteld is deze apocalyptische parabel onttrokken van alle kleur. De flashbacks zijn voorzien van een felle gele kleur terwijl de tocht naar de hoop, als die er is, enkel grijs kleurt. Hillcoat gebruikte hiervoor geen enkele keer een studio, maar regiseerde alles op locaties die later computertechnisch ziijn aangepast. Deze film vertoont geen enkele vorm van filmgrain en dat is maar goed ook want de meeste scènes zijn uiterst donker waarbij de enige belichting soms die van een kaars is. Het geluid is kraakhelder, maar wanneer je er louter op geluidseffecten uit bent, vergeet dan vooral niet dat The Road een film is die het vooral moet hebben van beelden die geen uitleg nodig hebben, weliswaar mooi aangedikt met de ontroerende soundtrack van Nick Cave en Warren Ellis.
 

Net zoals bij de dvd moet je het hier stellen met drie trailers (The Box, Bad Lieutenant, The Red Baron) uit de Dutch Film Works-catalogus en een 11 minuten durende making-of. Hier kun je naar korte (maar weliswaar boeiende) interviews met alle personages uit de film kijken.. Als extra stelt dit misschien niet veel voor, maar vergeet vooral niet dat deze dvd tegen een zeer scherpe prijs wordt aangeboden.

 

Ook al knabbelt het verhaal zich langzaam voort, toch is deze twee uur durende film in een mum voorbij. Dat heeft niet alleen te maken met de ijzersterke rollen (inclusief de bijrollen waarbij we vooral die van Robert Duvall onthouden), maar ook door het uiterst knap scenario. Een film die aan te raden is voor fans van pakweg The Book Of Eli of voor zij die zin hebben in een poëtische Mad Max.