FILM
Wie Quadrophenia in de dvd-speler steekt en een getrouwe audiovisuele versie verwacht van de gelijknamige rockopera van The Who zal teleurgesteld zijn. Het verhaal is niet alleen op verschillende plekken gewijzigd, ook de muziek zelf speelt slechts een bijrol. Dat betekent echter niet dat Quadrophenia de tijdsinvestering niet waard is. De prent schetst namelijk een fascinerend beeld van de verschillende jeugdculturen in Engeland anno 1965, meer bepaald van de zogenaamde mods.

Protagonist van het verhaal is Jimmy, een van de meest overtuigde mods die Londen kent. Zijn leven bestaat uit rondrijden op een gepimpte scooter, de boel op stelten zetten met zijn vrienden, rebelleren tegen zijn workingclassouders en eindeloze pogingen ondernemen om het meisje van zijn dromen voor zich te winnen. Hij is een mod van 's ochtends tot 's avonds: andere aspecten van zijn identiteit en talent weigert hij gewoon te onderkennen. Dat hij daarmee in een straatje zonder eind lijkt te belanden, kan hem weinig schelen. Zeker wanneer hij en een stel vrienden een trip naar Brighton maken, waar een relletje al snel uitmondt in een grootschalig gevecht tegen de plaatselijke rockadepten. Nu weet hij meer dan ooit dat hij een mod in hart en nieren is. Maar Jimmy ziet ook ineens de uitvergrote tekortkomingen van zijn vrienden op dat vlak, waardoor hij ervan overtuigd geraakt dat hij Londen moet ontvluchten om zijn ware levensdoel te kunnen bereiken.

De goede verstaander zal het al begrepen hebben: qua verhaal is Quadrophenia niet bepaald de meest originele film die er is. Het is een typisch coming-of-ageverhaal waarbij de protagonist de nodige tegenslagen moet verwerken en bijna (letterlijk) aan de rand van de afgrond moet staan om door te hebben wie hij is en wat hij wil. Maar veel van de voorspelbaarheid wordt goedgemaakt door de vertolking van Phil Daniels als Jimmy. Daniels zet het personage neer als iemand die niet voor een gat te vangen is: nu eens timide, dan weer egocentrisch, manisch en extravagant. Als je weet dat de titel van de film een soort doorgedreven variant van schizofrenie moet verzinnebeelden dan is dat een origineel en emotioneel interessant ankerpunt in een prent die het voor het overige vooral van de sfeer moet hebben.

De sfeer is overigens bijzonder geslaagd. Cineast Franc Roddam draaide grotendeels op locatie, waardoor Quadrophenia een grote authenticiteit bezit. Ook de dialogen klinken alsof ze door tieners uit de jaren zestig geschreven konden zijn. De muziek van The Who draagt daar uiteraard ook toe bij, maar al bij al vallen hun nummers minder goed op in de soundtrack dan andere klassiekers uit de popmuziek van de jaren zestig. Films die een era trachten te recreëren vallen vaak door de mand omdat ze een geïdealiseerd beeld schetsen van het tijdperk, maar in die val trappen de makers van Quadrophenia niet. De film wordt bewust rauw en ongepolijst gehouden, met aandacht voor de glamour van sommige aspecten van de mod-cultuur (de scooters zijn het beste voorbeeld), maar ook voor het uitzichtloze nihilisme dat veel van de jongeren kenmerkt.

Maar er valt nog meer goeds over Quadrophenia te vertellen. De regie is indrukwekkend op een weinig opvallende manier. Het scenario wringt zich af en toe in bochten die je niet zou verwachten. En vooral: het aantal bekende zangers en/of acteurs dat in deze film als jong talent opduikt, is nauwelijks te overzien, variërend van Sting tot Ray Winstone. Bepaalde scènes, met name die in Brighton, hebben bovendien de tand des tijds meer dan goed doorstaan: je zou niet zeggen dat dit een film is die al dertig jaar oud is. Daarvoor ligt het tempo te hoog en blijken de personages te tijdloos. Maar ook al kan de prent niet anders dan je aangenaam verrassen, een stemmetje in je hoofd blijft zich toch afvragen: hoe zou dit er uit hebben gezien mocht de muziek van The Who prominenter op de voorgrond treden?

BEELD EN GELUID
Het beeld ziet er beter uit dan je zou verwachten voor een cultfilm uit de jaren zeventig. Grain is amper aanwezig, de kleuren komen goed tot hun recht en de scherpte is opvallend goed. Contrast en zwartniveaus halen niet diezelfde kwaliteit, maar toch kan je stellen dat de film er nooit beter uitzag dan nu op Blu-ray. Ook de soundtrack is knap. Het DTS-HD Masterspoor kan bogen op een uitmuntende mix die de sfeer van de jaren zestig levendig je huiskamer inpompt.

EXTRA'S
De voornaamste extra is een inzichtelijk Audiocommentaar met regisseur Roddam en de acteurs Daniels en Ash. Er worden heel wat anekdotes verteld en het babbelspoor vindt plaats in een gezellige sfeer waardoor de track zich gemakkelijk laat beluisteren. A Way of Life is een uitstekende making-of van meer dan een uur waarin de voornaamste protagonisten het achterste van hun tong laten zien en een mooi beeld schetsen van hoe de productie verliep. In On Location with Franc (12 min.) loopt de cineast langs de locaties die in de film worden gebruikt. Ten slotte bevat de schijf een Trailer.

CONCLUSIE
Quadrophenia is niet zozeer een rockopera dan wel een interessante historische blik op de jeugdculturen in het Londen van de jaren zestig. De film verheerlijkt het tijdperk niet, maar schetst een geloofwaardig en bij momenten ontroerend frank beeld van de zin en waanzin van het dwepen met een manier van leven. Beeld en geluid halen een prima niveau op de disk en ook de bonnussectie is kwalitatief hoogstaand.