FILM
De kans is groot dat wie deze bespreking leest nog nooit Seance On A Wet Afternoon geeft gezien. De kans is wellicht nog groter dat je nog nooit van de film hebt gehoord. En dat terwijl de prent in 1964 toch enkele belangrijke prijzen en zelfs een Oscarnominatie in de wacht sleepte. Vreemd toch, hoe een steengoede film in de loop der jaren vergeten wordt, terwijl middelmatige cinema bij velen bekend is. Het is dus hoog tijd om deze vergeten parel weer in de spotlights te zetten. Want dat verdient Seance On A Wet Afternoon zonder meer. Niet alleen bevat de film enkele van de beste vertolkingen van de jaren zestig, ook de sfeer en de plot zijn van een uitzonderlijk hoog niveau en roepen interessante vragen op over hoe ver men wil gaan voor erkenning, roem en liefde.

Het verhaal is ontleend aan de gelijknamige roman van Marc McShane, waarin een echtpaar van middelbare leeftijd een jong meisje kidnapt. Niet om het losgeld van haar rijke ouders op te eisen, maar om de vrouw van het stel, Myra Savage, de kans te geven een reputatie als medium op te bouwen. Zij hoopt de politie via haar gave naar de schuilplaats van het meisje te leiden en zo publieke erkenning te krijgen voor haar psychisch kunnen. Echtgenoot Billy wil het spel eigenlijk niet meespelen - hij gelooft zelfs niet in haar 'gave' - maar de liefde voor zijn vrouw is groter dan de morele weerzin die hij voelt bij het gevangen houden van het meisje. Naarmate de dagen vorderen en het plan van de Savages steeds dichter bij de voltooiing komt, daagt het bij Billy dat Myra het kind begint te zien als vervangster voor hun eigen, overleden zoon. Dat zorgt niet alleen voor spanningen in het huwelijk, ook het welzijn van het gekidnapte meisje komt in gevaar.

Seance On A Wet Afternoon is een intieme prent, waarin de horror niet barok op het scherm gekwakt wordt, maar langzaam onderhuids sluimert. De film bevat nauwelijks schokeffecten, maar kiest voor subtiele suspense. Regisseur/scenarist Bryan Forbes kiest dan ook wijselijk voor wat in essentie een huis clos is: de prent telt slechts een handvol acteurs en de cruciale scènes spelen zich af in het huis van de Savages. Op die manier geeft hij visueel uitmuntend weer dat er voor Myra en Billy geen weg terug is zodra ze het kind hebben ontvoerd. Maar het oubollige interieur duidt ook aan dat het koppel in een nostalgisch verleden leeft. Hoewel, een waanbeeld is misschien een beter woord voor de staat waarin Myra zich bevindt: schipperend tussen de gedachte aan een doodgeboren zoon en de obsessie over een gave die haar toestaat alsnog met hem te communiceren. Billy wordt dan weer verteerd door de waan dat meegaan met het absurde plan van zijn echtgenote haar van haar ziekelijkheid kan verlossen.

Omdat de interne strijd van beide personages zo belangrijk is voor het verhaal, is het maar goed dat voor de film twee uitstekende acteurs zijn gecast. Richard Attenborough levert als Billy een van de beste vertolkingen uit zijn lange carrière. Dankzij een herkenbare lichaamstaal brengt hij op beklijvende wijze zijn angst voor het mislopen van het ontvoeringsplan over, terwijl zijn ogen steeds zoeken naar de juiste blik om zijn vrouw duidelijk te maken dat hij van haar houdt, ook al sluimert in de irissen de gegronde twijfel over haar neiging tot waanzin. Doordat Attenborough zich in het eerste anderhalf uur als een bange wezel gedraagt, is zijn grote, emotionele revelatiescène vlak voor de ontknoping des te schokkender. Minder bekend is Kim Stanley die Myra vertolkt, maar haar inspanningen in deze film leverden haar meer dan terecht een Oscarnominatie op. De kalmte die de actrice te allen tijde uitstraalt is beangstigend en signaleert je van in het begin dat er iets niet pluis is in het hoofd van Myra. Occasioneel dreigt de actrice uit te bocht te gaan in scènes waarin ze die onderhuidse waanzin te theatraal overbrengt, maar net dat draagt bij tot het geloofwaardige onstabiele karakter van het personage.

Regisseur Forbes (zelf met een acteerachtergrond) geeft zijn spelers ampel te kans om de show te stelen, maar is zelf ook niet slecht achter de camera. Hij vindt een bewonderenswaardig evenwicht tussen een claustrofobische, Victoriaanse sfeer in het huis van de Savages en een vrijere, moderne cinéma verité-cameravoering op locatie in en rond Londen. Door in zwart-wit te filmen geeft hij bovendien Seance On A Wet Afternoon een tijdloos karakter: niet onbelangrijk voor een verhaal dat zich net zo goed in 2012 kon afspelen. De kers op taart - qua sfeer - is een weinig indringende, maar niettemin bijzonder dreigende muzikale score van de jonge John Barry. Dat alles maakt het zeer jammer dat Seance on a Wet Afternoon nog zo weinig bekend is, zelfs bij filmliefhebbers. Thrillers worden immers niet beter gemaakt dan dit verontrustende psychologische drama.

BEELD EN GELUID
De prachtige zwart-witfotografie krijgt helaas niet de beeldtransfer die ze verdient. Grain en printbeschadigingen zijn een constante, waardoor de scherpte lang niet altijd optimaal is. De zwartniveaus zijn dan weer wel dik in orde, terwijl de contrasten zonder meer degelijk zijn. De grote teleurstelling is echter de monosoundtrack. Omdat de acteurs voortdurend wisselen van stemvolume, was een goede mix nodig, maar die ontbreekt, waardoor je regelmatig je afstandsbediening moet gebruiken om het volume handmatig bij te stellen, temeer daar de disk geen ondertitels bevat.

EXTRA'S
Het doet deugd dat er toch nog mensen zijn die deze film voldoende naar waarde schatten om de bonussectie met leuk materiaal te vullen. Zo is is het Audiocommentaar van Bryan Forbes inzichtelijk en laat de cineast ook in Memories of a Wet Afternoon (35 min.) zijn liefde voor de film duidelijk blijken. Naast de obligate Trailer en een uitgebreide Fotogalerij bevat de disk ook nog het volledige Shooting Script in pdf-formaat.

CONCLUSIE
Seance On A Wet Afternoon is een van die films die bij weinigen bekend is, maar die het verdient door een groot publiek ontdekt te worden. Een schitterend scenario en een intelligente regie worden extra kracht bijgezet door verbluffend goede vertolkingen van Richard Attenborough en Kim Stanley. Beeld en geluid laten helaas wat te wensen over op deze dvd, maar de knappe bonussectie maakt veel goed.