FILM
Wie heeft ooit gezegd dat vrouwen niet grappig kunnen zijn? Oké, in alle eerlijkheid ben ik dat misschien geweest... maar die woorden trek ik bij deze terug. Want als er één ding is dat Bridesmaids overduidelijk bewijst, dan is het wel dat er op Amerikaanse bodem bijzonder veel komisch talent rondloopt met twee X-chromosomen op elk chromosonenpaar. Ook producent Judd Apatow moet dat geweten hebben, want nadat Kristin Wiig een rolletje speelde in zijn hit Knocked Up vroeg hij haar om een speelfilmscenario te schrijven. Dat deed de actrice, samen met haar beste vriendin en collega-comédienne Annie Mumolo, en vier jaar later is dit het resultaat: een van de grappigsste films van 2011, inclusief een aantal hilarische scènes voor de eeuwigheid. En wat meer is: onder alle grappen en grollen schuilt een treffend en ontroerend portret van een vrouw die aan een depressie lijdt.

Hoofdpersonage Annie Walker, vertolkt door Wiig zelf, heeft het namelijk niet gemakkelijk. Ze had het lumineuze idee om midden in een recessie een patisserie te openen en betaalt nu de schulden van het faillissement af met een ondankbaar baantje als juwelenverkoper. Wanneer haar beste vriendin Lilian gaat trouwen en zij eerste bruidsmeid mag zijn, grijpt ze dan ook de kans om even te ontsnappen in een vrolijkere bezigheid. Maar schijn bedriegt, want er is een kaper op de kust: Helen, een vrouw die ogenschijnlijk alles heeft in het leven en nu ook de rol van beste vriendin van Lilian dreigt op te eisen. Wanneer ieder initiatief dat Annie onderneemt faliekant afloopt, voelt ze - net op het moment dat ze niet dieper dacht te kunnen zakken - de grond onder haar voeten wegzakken. Daardoor dreigt ze zelfs de liefde van haar leven mis te lopen.

Het subtiele evenwicht tussen de depressieve kant van Annie en de vaak grotesk geschetste andere personages is wat van Bridesmaids zo'n knappe film maakt. De komedie haalt steeds de boventoon in scènes waarin een voedselvergifting ertoe leidt dat Lilian in een trouwjurk moet kakken midden op straat, een vliegtuigsequentie vol dronken humor of de scènes met Annies vreemde Britse huisgenoten. Maar als kijker word je vooral meegezogen in het verhaal wanneer de protagoniste geconfronteerd wordt met het geluk van anderen. Dan valt in de ogen van Wiig een sluimerende wanhoop te lezen die iedereen van ons ooit in zijn leven wel eens gevoeld heeft. De connectie die film daar met het publiek maakt, is de reden waarom de prent in Amerika alleen al 170 miljoen dollar opbracht en daarmee een van de grootste kassuccessen van het jaar werd.

Wiig is overigens niet de enige die haar personage gestalte geeft als meer dan een sitcomcliché. Ook tegenstrever Rose Byrne is in goede vorm en blijkt ondanks het ogenschijnlijke geluk van haar personage ook met inwendige demonen te worstelen. Als bruid-in-spe is Maya Rudolph een perfecte weergave van onzekerheden en angst, terwijl de andere bruidsmeisjes iets minder diepgang hebben, maar dat wordt probleemloos goedgemaakt door het feit dat zij vaak de grappigste oneliners hebben. Voor niemand geldt dat meer dan voor Melissa McCarthy, die met haar gedurfde vertolking van Lilians allesbehalve politiek correcte schoonzus terecht genoemd wordt voor een Oscar. In een prent die door vrouwen gedomineerd worden, houden echter ook de mannen goed stand. De Ierse komiek Chris O'Dowd is aandoenlijk schattig als de politieagent die Annies hart steelt, terwijl 'Mad Man' Jon Hamm Annies door seks geobsedeerde fuckbuddy speelt.

De enige reden om Bridesmaids niet te bestempelen als dé ultieme film voor en door vrouwen van de voorbije jaren, vinden we achter de schermen. De inblikker van dienst is namelijk een man: Paul Feig. Aangezien hij niet veel meer moet doen dan de georchestreerde komische waanzin in goede banen leiden, stelt zich de vraag waarom geen vrouw achter de camera plaats kon nemen. Want hoewel men mij een decennium geleden nog kon betrappen op uitspraken als 'vrouwen kunnen niet regisseren', hebben enkele films mij de voorbije jaren die mening doen herzien. Laat dit dus een oproep zijn aan Hollywood: geef vrouwen meer kansen, zowel in goede rollen op het scherm als in belangrijke crewfuncties. Want als het resultaat daarvan meer films als Bridesmaids is, dan staan ons nog leuke jaren te wachten.

BEELD EN GELUID
Er valt zo goed als niets aan te merken op de beeldtransfer op deze disk. De kleuren worden pachtig weergegeven, de scherpte is uitstekend en zowel de zwartniveaus als de contrasten zijn niet op foutjes te betrapppen. Uiteraard ontbreken bij een recente film als deze ook grain en printbeschadigingen. Digitale compressieproblemen zijn evenmin aanwezig. De soundtrack moet niet veel onderdoen voor het beeld. De achterste boxen worden nauwelijks aan het werk gezet, maar als ze gebruikt worden, geven ze wel een meerwaarde aan het soundscape. De dialogen klinken bovendien extreem helder en de mix vindt een prima evenwicht tussen alle geluidssporen.

EXTRA'S
Op het eerste gezicht bevat de schijf talloze  extra's, maar uiteindelijk vallen ze in vijf grote categorieën op te delen: een audiocommentaar, een making-of, diverse verwijderde en verlengde scènes, bloopers en improvisaties. Het Audiocommentaar brengt de regisseur, het scenaristenduo en vier actrices samen voor een babbelspoor dat nooit stilvalt, maar ook weinig echt interessante info bevat. Gelukkig is Made of Honor (31 min.) een stuk beter: de making-of biedt een leuke blik achter de schermen van wat overduidelijk een erg plezante productie moet zijn geweest. Een Gag Reel (10 min.) bevat talloze grappige momenten en wie houdt van de muziek van Wilson Phillips kan hun versie van Hold On (4 min.) uit de film nog eens integraal terugzien.

Line-O-Rama (12 min.) toont aan hoe goed de acteurs kunnen improviseren en Drunk-O-Rama (4 min.) bevat extra materiaal van de vliegtuigscène. Ook Pep Talk (2 min.) en Annie vs. Helen (7 min.) geven goed weer hoeveel uitstekend geïmproviseerd materiaal op de montagetafel bleef liggen. Blind Date (5 min.) is een extra scène met Paul Rudd die eveneens sneuvelde (ook hier vormen improvisaties een leuk extraatje), terwijl Roommates (18 min.) verwijderde sequenties bevat van Annies huisgenoten. Cholodecki's (23 min.) focust op het baantje van de protagoniste in een juwelenwinkel, de overige Deleted Scenes (9 min.) en Extended and Alternate Scenes (50 min.) worden apart gebundeld.

CONCLUSIE
Bridesmaids is een heerlijke komedie die niet altijd hoogstaande humor brengt, maar waarbij je wel gegarandeerd over de grond zal rollen van het lachen. Het feit dat de personages van vlees en bloed zijn in plaats van stereotype sitcomkarakters zorgt er bovendien voor dat deze film ook komende generaties nog zal kunnen boeien met zijn unieke vrouwelijke touch. Beeld en geluid halen daarenboven een erg hoog niveau op deze release, terwijl ook de bonussectie tjokvol extra's zit.