"It ain’t over till it’s over" (Rocky Balboa)

 

Het leven van een cinefiel die een zwak heeft voor Sylvester Stallone is niet bepaald een pretje omdat de zgn. filmkenners te pas en te onpas moeten vertellen dat de Italiaanse hengst niet kan acteren. Niet dat zijn trouwe fans daar nog wakker van liggen want zij hebben er zich ondertussen bij neergelegd dat hun idool nooit de lieveling van de critici zal worden en toch is deze kritiek onterecht. Sly gaf de cinema een extra elan door twee personages te creëren die voor grote veranderingen zorgden. Na het gigantisch succes van First Blood (de officiële titel van de eerste Rambo-film), zou nadien een actiefilm daadwerkelijk een film met actie zijn, ook al moesten we er de vele ondermaatse Rambo-klonen bijnemen. Stallone drukte met Rocky in het genre van de sportfilm eveneens zijn stempel, want je kon in de jaren 70 geen enkele tienerkamer binnengaan zonder dat je daar een poster van de wereldkampioen zag hangen. De levensloop van het wereldberoemd filmpersonage vertoont trouwens nauwe gelijkenissen met die van Stallone. Net zoals er niemand was die Rocky zijn plaatsje gunde in de boksring, was er ook geen enkele filmstudio die oren had naar de filmdromen van Sly. Stallone is echter net als zijn alter ego een doorbijter en toen het scenario uiteindelijk verfilmd werd door John G. Avildsen verzilverde de boksfilm geheel onverwachts drie Oscar-beeldjes. Nadien volgden er vier sequels die helaas nooit het niveau van de eerste film evenaarden en waarbij Rocky V zonder twijfel de zwakste uit de reeks is. Stallone beweerde steeds in tal van interviews dat hij het betreurde dat hij er nooit in geslaagd is om waardig afscheid te nemen van één van de grootste iconen uit de filmwereld. Het bleef echter niet louter bij woorden, want in 2006 verbijsterde de toen zestigjarige Stallone de wereld door aan te kondigen dat hij opnieuw de rol van Rocky zou vertolken. Meer zelfs, hij gaf al zijn tegenstanders lik op stuk door van de aangekondigde nederlaag een ware triomf te maken.
 

Rocky Balboa is niet meer de man die hij ooit was en het is duidelijk dat de ex-bokser in het verleden leeft, waarbij het vooral de herinneringen zijn die hem op de been houden. Beroepshalve houdt Rocky een klein restaurantje open, maar de klanten komen daar in de eerste plaats langs om een praatje te slaan met de vedette. Was Rocky Balboa in betere tijden een gevierde sportheld, dan is hij nu een zielige clown die op het verleden teert. Zijn zwager en trainer Paulie (Burt Young) heeft schoon genoeg van zijn melancholische praatjes en tracht, weliswaar tevergeefs, de oude knar wakker te schudden. Het enig lichtpuntje in Rockys leven is Marie (Geraldine Hughes) die hij een baantje bezorgt in het restaurant. Marie slaagt er wel in om de krachtpatser aan het lachen te brengen, maar in de eerste plaats blijft Rocky verlangen naar de roem en de uitdagingen van zijn geliefde boksring. Het is niet alleen de gewezen sportster die droomt over de vroegere betere tijden, ook het publiek doet dat. De huidige wereldkampioen Mason Dixon (Antonio Tarver) vloert zijn tegenstanders net iets te gemakkelijk om de bokswereld de nodige spanning te bezorgen. De sportjournalisten hebben niks opwindends te vertellen en zoeken hun heil in een virtueel spelletje dat de jonge Dixon tegenover de oude Balboa plaatst, waarbij volgens de berekening van de computer Balboa zonder problemen de titel kan binnenrijven. Rockys vrienden zien deze uitdaging best zitten en vragen hun oude makker om opnieuw de handschoen op te nemen. Na lang aarzelen stemt Rocky toe met de wijze woorden dat een bokser geboren is om te boksen. Eens de wereldberoemde score van Bill Conti uit je speakers knalt, weet je dan ook dat het moment aangebroken is waarop Rocky weer de 72 trappen van het Museum Of Art in Philadelphia oploopt en dat de wraak kan beginnen.
 

 

Wie een pure boksfilm verwacht, zou wel eens van een kale reis kunnen thuiskomen, want in dit laatste luik uit de Rocky-saga wordt er slechts één keer gevochten en het is overduidelijk dat Stallone kiest voor het sentiment. Het is misschien niet de meest voor de hand liggende keuze, maar het is net doordat Stallone dieper ingaat op de mens achter de vechtersbaas dat Rocky Balboa bijna uitgroeit tot een klassieker in zijn soort die net niet het niveau van Scorseses Raging Bull haalt.

  

Zowel het beeld als het geluid zijn meer dan bevredigend. Een prachtige fotografie, zuivere beelden en als filmfan voelt de legendarische score van Bill Conti na al die jaren nog steeds aan als een hemels orgasme.

  

Op deze versie zijn er geen extra’s te vinden.
 

 

Het zesde (en finale luik) van deze saga is een meer dan waardig slot geworden. Misschien heeft Stallone de film iets te sentimenteel gemaakt om de gemiddelde actieliefhebber te boeien, maar het is wel een prachtige ode geworden aan de mens achter de legende.