Net zoals in The Name Of The Rose (1986) van regisseur Jean-Jacques Annaud naar de internationale bestseller van de Italiaanse auteur Umberto Eco is er in Season of the Witch sprake van een klooster, van monniken en kerkelijke gezagsdragers, van geheimzinnige moordpartijen en bovenal van een mysterieus boek dat een centrale rol speelt in de plot. Maar dat betekent dat niet dat het hier om een remake, een sequel of gewoon plagiaat zou gaan, want Season of the Witch komt nooit ofte nimmer zelfs maar een beetje in de buurt van de sereniteit, de spanning of de geniale ontknoping van The Name of the Rose. Ondanks een wat vreemd begin over opgehangen en verdronken heksen die plots weer tot leven komen, kiest de film na een serie nauwelijks te volgen en/of van elkaar te onderscheiden impressies over de bloedige 13de-eeuwse confrontaties tussen West-Europese kruisridders en Noord-Arabische Saracenen – bedoeld om de hoofdpersonages Behmen (Nicolas Cage) en Felson (Ron Perlman) te introduceren – voor het stramien van een avontuurlijke en spannende roadmovie waarin o.a. bloeddorstige wolven een rol spelen en de tocht met een zware gevangeniswagen over een zeer krakkemikkige hangbrug de toeschouwer een paar bloedstollende momenten garandeert. Jammer genoeg verandert de film compleet van toon als het doel binnen handbereik ligt, nl. een klooster waar alle monniken lijken te zijn bezweken aan de pest en waar figuren uit de onderwereld er alles aan doen om te voorkomen dat de ridders hun opdracht tot een goed einde brengen. Op dat moment wordt Season Of The Witch pure fantasy en de kans is groot dat u de knop dan definitief omdraait, want ook al was het scenario tot dan toe af en toe redelijk chaotisch en langdradig, de apotheose van de film is compleet van de pot gerukt en ontgoochelt over de hele lijn.

 

 

Na de bestorming van een Turks bastion in Smyrna (1344) besluiten Behmen en Felson om op te stappen. De slachting van vrouwen, kinderen een bejaarden ervaren ze als een moordpartij eerder dan een strijd van de christelijke wereld tegen de barbaren. De Grootmeester van het christelijke leger (Brian F. O’Byrne) waarschuwt de beide ridders dat hun vertrek als desertie zal geboekstaafd worden, maar Behmen en Felson zijn niet meer om te praten en vertrekken in westelijke richting naar huis. Ergens in het huidige Oost-Europa worden ze tijdens het verversen van hun boerenknollen – die ze uit een door de pest getroffen dorpje hebben meegenomen – herkend, gevangengenomen en in een kerker gegooid. Hun kans om te overleven is klein: op desertie staat ophanging en verbranding. Maar als de stad getroffen wordt door de pest sluiten de kerkelijke autoriteiten een jonge vrouw op die verdacht wordt van hekserij. Ze wordt er bovendien van beticht aanstichtster te zijn van de pestepidemie. Behmen en Felson worden bij de plaatselijke kardinaal D’Ambroise (Christopher Lee) ontboden die zelf het slachtoffer is van de pest en kort nadien zal overlijden, maar die de beide mannen strafkwijtschelding voorspiegelt indien ze de jonge heks naar het verafgelegen klooster van Severac brengen waar over haar lot zal worden beslist door monniken die een aangepast ritueel uitvoeren op basis van oude teksten.
 

 

Behmen en Felson hoeven over het voorstel niet lang na te denken, want een alternatief is er niet en dus worden de voorbereidingen getroffen voor een zesdaagse reis door gevaarlijk en onherbergzaam gebied waarbij ze kunnen rekenen op de hulp van een gids, een priester, een voerman en een ridder. In een houten gevangeniswagen wordt de jonge heks meegevoerd, maar tijdens de reis wordt het voor iedereen duidelijk dat de jonge vrouw wel degelijk over aparte eigenschappen beschikt. Tegen de tijd dat het gezelschap het klooster in Severac bereikt is hun aantal evenwel gekrompen en daar zal het niet bij blijven, want in het door de pest getroffen monumentale bouwwerk wacht hun een verrassing die uitmondt in een strijd op leven en dood tijdens een gevecht tussen goed en kwaad.

 

Meer willen we u over de plot niet vertellen. Maar bedenk dat alle CGI-registers opengetrokken worden voor een spetterende finale waarin de boze geesten alles op alles zetten om Behmen en Felson over de kling te jagen. Wie van fantasy en aanverwante genres houdt zal smullen van de finale die de scenarioschrijvers bedacht hebben, want werkelijk alles wordt uit de kast gehaald om indruk en spektakel te maken. Wij waren vooral in onze nopjes wegens de acteerprestaties van Nicolas Cage, want ook in een minder geslaagde film kan goed acteerwerk geleverd worden en dat doet Cage in dit geval, zonder dat hij aanspraak probeert te maken op de titel van grootste bekkentrekker, want dat lijkt sinds The Wicker Man (2006) zowat zijn handelsmerk te zijn. Bekken trekken dat doet Ron Perlman al sinds z’n geboorte, maar dat ligt aan de gelaatstrekken waarmee hij door de natuur in het leven is gegooid. Zo’n typische kop zie je maar zelden, maar het heeft de acteur niet belet om een succesvolle carrière uit te bouwen in bioscoopfilms en tv-series. Z’n meest memorabele rol blijft uiteraard die van Salvatore in The Name Of The Rose, maar Perlman schitterde ook in o.a. Sons Of Anarchy (2008-2011), Star Wars: The Clone Wars (2008), Hell Boy (2004), Blade II (2002) en Alien: Resurrection (1997).

 

 

Over al het CGI-spektakel in Season Of The Witch valt weinig boeiends te zeggen, tenzij dat we beter gezien hebben, maar misschien is dat een kwestie van smaak en appreciatie. Hetzelfde geldt overigens voor het scenario dat zowel in het begin van de film (de vele veldslagen tegen de Saracenen) als in de fragmenten over het einde van de reis naar Severac niet altijd even spannend is en zelfs een dip maakt. Humor kan veel goed maken, maar daarvoor is in deze film geen ruimte gelaten. Het gaat er allemaal heel serieus en heel geheimzinnig aan toe en soms zijn de oplossingen die regisseur Dominic Sena aanreikt té simpel om over de hele lijn geloofwaardig te zijn. Trouwens: was die jonge vrouw in de gevangeniswagen nu een echte heks of niet?
 

 

Season Of The Witch is een donkere film, met veel donkerbruin, grauwzwart en blauw, maar de details blijven meestal overeind. Voor felle kleuren is er nauwelijks ruimte, tenzij voor het geel van de vlammen en de bizarre tinten van het Boze. De CGI-effecten zijn net niet goed genoeg om compleet geloofwaardig te zijn. Ondanks de 5.1-geluidstrack worden niet alle mogelijkheden benut. Vooral achteraan bleef het in ons homecinemasysteem vaak stiller dan verhoopt, terwijl er genoeg elementen worden aangereikt (zwaardgevechten, monsters, wolven, een krakende hangbrug) om indrukwekkende effecten door de huiskamer te jagen.

Té kaal voor een A-film-release.
 

 

Season Of The Witch van regisseur Dominic Sena is een twijfelgeval als gevolg van een slotscène die weliswaar spannend is, maar die naar ons gevoel niet helemaal bij de rest van de film past. Van de lange tijd redelijk geloofwaardige plot blijft in de eindscène geen spaander heel en alleen fantasyliefhebbers zullen op het eind een goed gevoel overhouden. Jammer, want voor de rest was dit een interessant verhaal met een interessante cast en een mooi production design.