Uday Hussein mag dan wel niet zo bekend zijn als Irakees staatshoofd, toch had zijn zoon de bedenkelijke reputatie dat hij brutaler was dan z'n despotische vader. Destijds hield de Iraakse bevolking dan ook haar hart vast voor het moment waarop de zoon het regime zou overnemen, maar gelukkig stak het Amerikaanse leger daar een stokje voor. Eén van de mensen die Udays gruweldaden van dichtbij meemaakte was Latif Yahia, die gedwongen werd om zijn dubbelganger te spelen. Gebaseerd op Latifs boek regisseerde Lee Tamahori, die bekend is van flitsende actiefilms als Next en de Bond-film Die Another Day, een hondsbrutale actiefilm die door menig critici terecht de bijnaam Scarface van Arabië kreeg.

Latif Yahia (Dominic Cooper) is een modelsoldaat die zijn leven zou geven voor Irak, maar de liefde voor zijn geliefd vaderland krijgt een flinke deuk wanneer hij op een dag het pad kruist van zijn oude schoolkameraad Uday (een dubbelrol van Dominic Cooper). Uday is één van de twee zonen van Saddam Hussein en hij heeft voor de militair een heel speciale opdracht in petto. Saddams oorlogszucht wordt met de dag groter, waardoor de president het geliefkoosde doelwit is van zijn vijanden. Net zoals Stalin lost het staatshoofd dit probleem op door een aantal dubbelgangers in te schakelen. Daar de opdrachten van de troonopvolger eveneens gevaarlijker worden, wil Uday ook zo’n dubbelganger en ziet hij in Latif de ideale kandidaat voor deze riskante taak. Latif bedankt voor de job, want om elke hoek loert er wel een sjiiet die met veel plezier een kogel door Udays kop wil knallen. Bovendien heeft Latif zijn familie beloofd dat hij, eens de oorlog voorbij is, zich zal toeleggen op het voortzetten van de elektriciteitswinkel van zijn vader. Uitzinnig van woede gooit Uday de beklagenswaardige Latif in de cel. Husseins zoon windt er geen doekjes om en stelt de jongeman voor een hartverscheurend dilemma: of Latif zal voor de rest van zijn leven doorgaan als de dubbelganger van Uday ofwel zal, indien hij weigert, zijn familie wegrotten in de beruchte Abu Ghraib-gevangenis. Latif beseft dat hij geen keus heeft en aanvaardt de levensgevaarlijke opdracht. Voortaan wordt hij beschouwd als de derde zoon van Saddam Hussein, alleen is de tol van deze twijfelachtige eer torenhoog, daar Latif alle banden met zijn echte familie moet verbreken. In zijn nieuw wereldje beschikt Latif over een kok, vier meiden, de duurste juwelencollectie, op maat gesneden kostuums en alles wat hij maar verlangen kan. Er is echter één voorwaarde aan de nepdroom verbonden: niks mag zonder de toestemming van Uday Hussein.
 

De wonderen van de plastische chirurgie zorgen ervoor dat Latif als twee druppels water op Uday lijkt, want officieel is Latif eervol op het slagveld gesneuveld. Hij denkt dat de taak minder angstaanjagend is dan hij aanvankelijk vermoedde, maar eens hij het ware gelaat van Husseins zoon te zien krijgt, komt daarin grote verandering. De wereld van Uday Hussein is er één van decadent verderf waarin elke vorm van moreel besef ontbreekt. Hij is de autoritaire meester die over de dood en het leven van anderen beslist. Hij snuift en zuipt erop los, hij verkracht meedogenloos vrouwen, hij bedenkt de meest beestachtige marteltechnieken en net als Tony Montana in Scarface loopt hij steeds met een geladen geweer rond en alles wat niet in zijn egoïstisch denkwereldje past, wordt overhoop geknald. Uday Hussein is een narcist met angstaanjagende psychopathische trekjes aan wie niemand kanontsnappen en wie dat toch probeert, eindigt onherroepelijk op de martelbank.
 

Latifs taken worden gevaarlijker wanneer Irak Koeweit binnenvalt. Met de regelmaat van een klok wordt hij naar oorlogsgebieden als Basra gestuurd om in het openbaar de vechtende troepen moed in te spreken, terwijl de echte Hussein in bed geniet van de geneugten van het leven. Na een avondje stappen in een lawaaierige discotheek ontdekt Latif de zwakte van deze gek: Sarrab (Ludivine Sagnier), Udays favoriete hoertje die als geen ander weet hoe ze de mannen moet manipuleren. Latif ziet daarin een kans om uit de greep van de waanzinnige Uday te ontsnappen.
 

Toen de film in première ging, hadden heel wat critici moeite met de keuze van Lee Tamahori als regisseur omdat die niet echt bekendstaat voor het maken van intelligente, diepgravende films. Wie dat van The Devil’s Double verwacht, laat deze prent dan ook maar best links liggen, want het is nooit Tamahoris bedoeling geweest om een waarheidsgetrouwe film over Latif Yahias turbulente leven te draaien. Wel koos hij dit personage als basis voor een gangsterverhaal dat deels waar en deels verzonnen is. Het land mag dan wel verwikkeld geraakt zijn in een uitzichtloze oorlog, toch is dit voor Tamahori niet meer dan een onderdeel van het decor en kiest hij ervoor om zich te concentreren op de excessen van Uday Hussein en het ellendig lot van Latif Yahia. Je moet geen groot filmkenner zijn om te zien dat Tamahori de mosterd bij Scarface haalde en ook al is de Nieuw-Zeelander geen Brian De Palma, toch zullen liefhebbers van uitbundige gangsterfilms ongetwijfeld likkebaarden bij het zien van sommige scènes. Uiteraard is dat niet alleen de verdienste van Tamahori, maar ook van Dominic Cooper die met de vertolking van Uday één van de gekste acteerprestaties van de laatste maanden aflevert.
 

BEELD EN GELUID
De panoramische beelden van Irak, ook al werd de film in werkelijkheid in Malta opgenomen, zijn zoals verwacht op Blu-ray adembenemend. Of dat echter een reden is om een blauw schijfje aan te schaffen is discutabel, want net als in Steven Soderberghs Traffic wordt hier regelmatig gebruik gemaakt van een felle gele belichting. Bovendien bestaan de oorlogsfragmenten uit oude nieuwsbeelden die uiteraard vrij veel filmgrain bevatten. Qua geluid kiest de regisseur voor een mooie balans tussen de dialogen en de geweldadige actiescènes, met een daarbij behorende soundtrack die het vooral van bekende composities uit de jaren 90 moet hebben.
 

EXTRA’S
We krijgen 8 uur extra materiaal, waarvan jammer genoeg geen enkele seconde ondertiteld is. De tweede ontgoocheling is dat bijna vijf uur (dat is 300 minuten!) van de totale tijd bestaat uit interviews waarin weinig of niks zinnigs gezegd wordt. Bijna de hele crew van de film wordt geïnterviewd en niet alleen krijg je daardoor een hele hoop irrelevante informatie te horen, ook wordt vaak hetzelfde gezegd. We hebben het dan nog niet eens gehad over de gekke locaties die men voor de interviews uitkoos, zoals bijv. een drukke haven waar de scheepsmotoren het gesprek overheersen en in zulke gevallen zijn ondertitels best handig. Trouwens, kun je ook maar één iemand bedenken die met plezier vijf uur naar overbodige interviews wil kijken? Het enige interview dat echt de moeite loont, is het controversieel gesprek met de echte Latif Yahia waardoor je een heel ander beeld over het Hussein-regime krijgt. Ook al blijft het moeilijk om uit te maken wie de waarheid in pacht heeft, toch stemmen de extreme anti-Amerikaanse visies van Latif op zijn minst tot nadenken.
 

Naast een dertigtal minuten trailers en tv-spots, heb je ook nog  Behind The Scenes dat uit vier (nutteloze) delen bestaat. Zo heb je de bloopers van de crew, kan je zien hoe Dominic Cooper geschminkt wordt, kom je te weten welke verschillende neustypes er in de film gebruikt worden en kom je een paar minuten op het feestje van de filmpremière in Amsterdam terecht.
 

Ten slotte kan de ware liefhebber zich nog een drietal uur vervelen met een tiental featurettes waarin geen woord gesproken wordt en waarvan de inhoud niet meer is dan wat vervelende repetities of beelden waarin je ziet hoe de set opgebouwd wordt, wat inderdaad even spannend is als het begluren van je buurman die het gras afmaait. Sommige stukjes uit deze ellenlange featurettes tonen wel interessante beelden over de set van het presidentieel paleis, maar het was beter geweest om de essentiële beelden samen te vatten in kortere featurettes. Overdaad schaadt immers, zeker als het materiaal irrelevant is.
 

The Devil’s Double is zonder twijfel één van de leukste verrassingen van de laatste maanden, ook al zal niet iedereen gelukkig zijn met Tamahoris regie en het explosief, excessief geweld. De film was in de bioscoop een flop van jewelste, toch is The Devil’s Double een ijzersterke aanrader voor actieliefhebbers die lak hebben aan het ware verhaal van de Husseins. De enige teleurstelling op deze Blu-ray zijn de extra’s die wel meer dan 8 uur duren, maar waarvan slechts enkele minuten het vermelden waard zijn.