Twee sociale werkers zijn het slachtoffer geworden van een zomerstorm met wel heel bijzondere bijverschijnselen: de zwarte Tony Morecombe veranderde in een zombie die een jongen met een werkstraf vermoordde. Diens maten Natan Curtis, Simon, Kelly en Alisha zagen zich verplicht om  de welzijnswerker een kopje kleiner te maken om erger te voorkomen. Zelf beschikken ze over minder gevaarlijke nieuwe gaven: de wat stijve Simon kan zich onzichtbaar maken, de zwarte hardloper Curtis – geschorst voor de Olympische Spelen in Londen 2012 wegens drugsbezit – kan de tijd terugdraaien, de cynische Kelly kan gedachten lezen, de aantrekkelijke Alisha kan niet worden aangeraakt en op het einde van seizoen 1 ontdekte de vuilgebekte Nathan dat ie onsterfelijk is. Een belangrijke verhaallijn in seizoen 1 ging over het wegwerken van Tonys lijk, maar z’n vriendinnetje Sally kwam achter de waarheid of tenminste: ze raadde wat er aan de hand was en ze nam onder een valse naam via internet contact op met Simon, de zwakke schakel van het vijftal, om de moord te bewijzen. Het duurde even voor Simon doorhad bij welk gevaarlijk spelletje hij betrokken werd en z’n reactie was destructief: hij vermoorde op zijn beurt de jonge Sally en stopte haar lijk in de diepvriezer van het community center.
 

 

In seizoen 2 van Misfits krijgen Nathan, Curtis, Simon, Kelly en Alisha een nieuwe collega: de goedlachse en een beetje verwijfde Ollie, een indringer die óók over een gave beschikt: hij kan zichzelf teletransporteren, wat betekent dat hij zich zoals Captain Kirk in Star Trek van de ene naar de andere plek kan verplaatsen zonder gebruik te maken van een transportmiddel. Zelfs van een beamer is in dit geval geen sprake, wat Captain Kirk vast nooit was gelukt! Maar de gave redt Ollie niet van een schielijke dood: een kerel die geprogrammeerd is als de held uit een videospelletje stapt uit z’n vuurrode sportauto en jaagt hem een kogel door het hoofd. De rest van de groep kan zich uit de voeten maken, maar een flauw grapje van Nathan heeft zware gevolgen: de videokerel kidnapt Kelly en eist 100.000 pond voor haar vrijlating. Een bank beroven zit er niet in, maar een onzichtbare Simon kan natuurlijk makkelijk uit de bestelwagen van een geldtransportbedrijf de nodige briefjes weghalen. Op het moment dat het geld wordt overhandigd eindigt het videospelletje, maar wat niemand heeft voorzien gebeurt: de situatie escaleert van niveau 8 naar niveau 9!...
 

 

Gelukkig is er de in zwart beklede onbekende die als engelbewaarder voor onze vijf vrienden optreedt en ervoor zorgt dat de situatie niet escaleert als bijv. Curtis niet in staat blijkt om de tijd terug te draaien en de kidnapping ongedaan te maken. De onbekende man schijnt bovendien een zwak te hebben voor Alisha en zij schrikt als ze de aantrekkelijke man voor het eerst zonder pak ziet: het is een ontmoeting tussen heden en toekomst die de voortgang van Misfits alleszins tijdelijk naar een apart niveau tilt en de vier eerste afleveringen van dit seizoen tot de sterkste bombardeert die tot nog toe zijn gemaakt. Het minder prettige nieuw is dat de serie in de tweede helft een stuk van z’n aantrekkelijkheid verliest als gevolg van scenariokeuzes die eerder zwak zijn en dat ondanks een hoog verrassingsgehalte. De verhaallijn waarin Kelly eindelijk een nieuw vriendje leert kennen dat op de een of andere manier iets te maken heeft met King Kong is grappig, maar niet overtuigend en dat onze vijf community workers vervolgens hun speciale gave kunnen verkopen is op z’n minst ver gezocht, maar het zorgt wel voor een knaller van een cliffhanger met het oog op het derde seizoen.
 

 

Sterkhouder in Misfits – Seizoen 2 zijn de acteerprestaties van de jonge cast, met Nathan (Robert Sheehan) als de ultieme bedenker van ranzige en seksueel getinte oneliners, beledigingen aan het adres van zowat iedereen en een ijzersterke présence die geen van de andere karakters hem nadoet, tenzij misschien Kelly (Lauren Socha), want de grofheid waarmee zij Nathan keer op keer lik op stuk geeft liegt er niet om. Robert Sheehan is niet aan z’n proefstuk toe, want hij heeft al meer dan 25 producties achter z’n naam staan en u kon hem aan het werk zien in Season Of The Witch (2011), in The Tudors (2008) en hij debuteerde in 2003 in Song For A Raggy Boy van regisseur Aishling Walsh. De Welshe acteur Iwan Rheon (Simon) was in een vorig leven singer-songwriter, maar uiteindelijk koos hij voor het acteerwerk. In Misfits – Seizoen 1 had hij een veelbelovende rol, maar in Seizoen 2 neemt hij zo waar de hoofdrol een tijdlang voor z’n rekening. Dat ie kan acteren bewijst hij in een dubbelrol waarin hij de beide karakters van eenzelfde personage perfect uiteen weet te houden. De zwarte acteur Nathan Stewart-Jarrett (Curtis) was eerder te zien in een viertal Britse tv-serie en ook in seizoen 2 van Misfits blijft hij een gehaaide aandachttrekker. Z’n overstap naar het witte doek heeft hij alvast verdiend. Antonia Thomas (Alisha) heeft ook in dit seizoen het mooiste smoeltje en zij staat in seizoen 2 voor de grootste verrassing uit haar jong leven. Of de verhaallijn toekomstmogelijkheden heeft zal in seizoen 3 moeten blijken, maar ondertussen krijgt ze ruim de kans om haar talent te bewijzen.
 

 

Het production design is zoals in het vorige seizoen eerder eenvoudig, met een beperkt aantal locaties dat geconcentreerd wordt rond het grauwachtige betonnen community center en het meertje met de hoogbouw op de achtergrond. Het interieur van de sociale werkplaats ziet er eerder gewoontjes uit, maar de flat van de gemaskerde onbekende en het kantoor van de opkoper van speciale gaven zijn hightechinterieurs die de serie een modern en jong uitzicht geven. Misfits – Seizoen 2 moet het echter vooral hebben van de interactie tussen de vijf hoofdpersonages en die is qua taalgebruik duidelijk nog een stuk aangescherpt, waarbij Nathan en Kelly het voortouw nemen en nauwelijks nog in te tomen zijn.

Het kleurenpalet is realistisch en eenvoudig, met de nadruk op de oranje uniformen van de community workers. Andere tinten komen altijd in gedempte mate aan bod. Vaak wordt voor zwart-wit of grijs-wit gekozen om gevaarlijke situaties kracht bij te zetten, waarbij geel er altijd op de een of andere manier uitspringt. Het geluid staat in 5.1 en dat levert op in de aflevering met het videospelletje met de gierende autobanden en de vele revolverschoten. De muziek gaat van Zarathustra tot War (Edwin Starr) en dat schept een beetje een ouderwetse, maar solide en aantrekkelijke sfeer.
 

 

Geen

 

Misfits seizoen 2 schakelt een versnelling hoger en lost op die manier de hooggespannen verwachtingen na seizoen 1 helemaal in. De hoofdpersonages kennen we ondertussen alsof het jongens en meisjes van om de hoek zijn, verre neefjes en nichtjes met een donkere achtergrond, maar tegelijk zijn het stuk voor stuk figuren met een gouden hart die als een gang optreden (in positieve zin) en bereid zijn om voor elkaar door het vuur te gaan. Het effect is aantrekkelijk en levert in combinatie met gedurfde oneliners, een bovennatuurlijke invalshoek en een mate van vuilbekkerij vanwege Nathan een pittige serie op die het uitstekend behoort te doen bij -35’ers, maar die beslist ook oudere kijkers zal boeien. In Engeland is seizoen 3 ondertussen uitgezonden en dus kijken we reikhalzend uit naar de Benelux-release!