Wie dagelijks een grote hoeveelheid films verslindt, krijgt naast onvergetelijke meesterwerken ook heel wat rommel te zien waarvan je je afvraagt wat een regisseur of een producent bezielt om bloed, zweet en tranen in zo'n project te stoppen. Smaken mogen dan wel verschillen, toch slaagt regisseur Thierry Jousse er nooit in om de kijker op te slorpen in de bizarre fantasiewereld van zijn komedie of wat daarvoor door moet gaan. Niet alleen neemt de cineast te veel hooi op zijn vork door verschillende stijlen te mengen waardoor het eindresultaat een zootje wordt, ook is het debiele verhaal te stuntelig geregisseerd om je 90 minuten aan de buis te kluisteren en dan hebben we het nog niet eens gehad over de slechte acteerprestaties van hoofdrolspeler Philippe Katherine. Verstandige mensen hebben waarschijnlijk reeds de volgende recensie aangeklikt, maar voor de sadomasochistische cinefielen zetten we met plezier het rommelige verhaal op een rij, tenminste als we daarin slagen.
 

Philippe (Philippe Katerine) is een afgeleefde muzikant die ooit een punker was, maar al geruime tijd zijn anarchistische principes aan de wilgen heeft gehangen. Tegenwoordig verdient de popster zijn brood door het componeren van commerciële muziek en heeft hij zijn hanenkam ingeruild voor een gedateerd Ziggy Stardust-pakje dat hem eerder potsierlijk maakt. De tol van het succes heeft ervoor gezorgd dat hij sinds jaren niet meer weet wat familiale liefde is en om dat te veranderen, vindt het laatste luik van zijn tour plaats in zijn geboortedorp. Tijdens die bewuste avond nodigt een groupie hem thuis uit en belooft ze de zanger de avond van zijn leven, ofschoon de arme Philippe zich een hoedje schrikt wanneer hij ontdekt dat de nymfomane in werkelijkheid een stalkster is die levensgrote posters van de zanger op haar toilet heeft hangen en zelfs een opnamestudio voor hem heeft laten bouwen. Het popidool beseft al gauw dat hij maar beter vlucht, want anders zou hij wel eens in een Stephen King-scenario terecht kunnen komen. 
 

Tijdens zijn vlucht gebeurt er echter iets vreemds omdat hij enkele uren later op onverklaarbare wijze op de oude boerderij van zijn ouders terechtkomt. Bovendien draagt hij zijn plunje uit de jaren 70 en voelt hij zich opnieuw  de revolterende puber die zich laat inspireren door de songteksten van The Clash. Al snel blijkt dat deze merkwaardige gebeurtenis niet geheel toevallig is, want niet alleen ontmoet hij de ornithologe Sylvie (Julie Depardieu) die de liefde van zijn leven wordt, ook verneemt de muzikant dat zijn moeder stervende is. Van zijn vroegere glamourwereld schiet niks meer over en voor zijn ouders is de popster gewoon de eeuwige nietsnut van wie ze heel hun leven hielden. Is het een droom of werkelijkheid? Niemand die het weet, doch wordt Philippe iedere keer opnieuw naar het startpunt gekatapulteerd wanneer hij met zijn oude Citroën probeert weg te rijden uit het dorpje .

Soms kiest Jousse voor burleske humor of slapstick en dan weer voor een musical met verschrikkelijke, ondermaatse songs. Wie voor zo'n aanpak kiest, kent maar beter zijn vak zoals Dominique Abel en Fiona Gordon dat doen en dit eerder dit jaar met La Fée bewezen, maar Jousse bezit jammer genoeg dat talent niet waardoor Je Suis Un No Man's Land een rommelige, verwarrende film is geworden. Tot overmaat van ramp kan Philippe Katerine noch acteren noch zingen (wat toch vreemd is voor een zanger) en dat leidt tot een vervelende en zelfs bij momenten enerverende prent.
 

 

Behalve dat de liedjes ronduit afschuwelijk zijn, valt er weinig negatiefs te vertellen over het geluid. Het beeld is vrij behoorlijk, ofschoon er af en toe enkele wazige beelden opduiken, maar uiteraard valt dat te verklaren door het feit dat Je Suis Un No Man's Land een goedkope productie is.

 

Ook al zou je bij deze film heel wat uitleg kunnen gebruiken, is er niks aan extra materiaal te vinden, maar of we dit nu jammer vinden of niet is een andere zaak.

 

Je Suis Un No Man's Land is een vreemde, onsamenhangende, vaak vervelende, pretentieuze en vooral rommelige film.