FILM
Animatiesequels gaan over het algemeen over het kroost van de hoofdpersonages uit de eerste film, die exact dezelfde zwakheden vertonen als hun ouders, en dat is bij Happy Feet niet anders. Waar pinguïn Mumble (Elijah Wood) zich tekortgedaan voelde omdat hij niet kon zingen, maar wel onweerstaanbaar kon tapdansen, beweegt zijn zoontje Erik (Ava Acres) zich voort als een zak aardappelen, maar kan het jochie opera zingen op een manier waarop Andrea Bocelli jaloers zou zijn. Erik koest een beate bewondering voor nieuwkomer Sven (Hank Azaria), die zich in de kolonie van de Adelaïpinguins heeft gevestigd en daar wordt bewonderd, zelfs door Lovelace (Robin Williams), omdat hij kan vliegen. De slimme kijker heeft natuurlijk gezien dat Sven helemaal geen pinguïn is maar een papegaaiduiker, die door een tijdelijk verblijf op een wetenschappelijk schip compleet het noorden is kwijtgeraakt (en dat mag je letterlijk interpreteren), en die zich nu op de zuidloop heeft gevestigd. Net wanneer Mumble zijn zoontje en twee van zijn vriendjes bij de Adelaï wil weghalen, stort een deel van de rots van Keizerpinguinland in waardoor de keizerpinguïns vast komen te zitten zonder eten. Terwijl de roofvogels al bezig zijn om zich te verlekkeren op een lekkere portie uitgehongerde pinguin, helpen de Adelaï en Sven om de krater te voorzien van visbevoorrading. Maar die situatie kan niet blijven duren: vroeg of laat moeten de pinguïns de kloof uit. De natuurbeschermers waar Lovelace en Sven ongenode gasten waren doen wel een poging, maar moeten die staken door het slechte weer. Mumble zal echter bewijzen dat als groot en klein samenwerken, ze de natuurelementen van de Zuidpool de baas zullen kunnen. Groot in de vorm van een zeeolifant, Bryan de Beachmaster (Richard Carter), die hij ooit eens redde, en klein in de vorm van zeekril, miljoenen, triljoenen en wellicht kriljoenen kleine garnaaltjes die voornamelijk dienen om grotere zeedieren te voeden. Twee van hen, Will (Brad Pitt) en Bill The Krill (Matt Damon) verlaten de zwerm om op onderzoek uit te gaan of ze niet hoger kunnen opklimmen op de voedselladder. De zedenles van de film is echter dat, als iedereen doet waarvoor 'ie in de evenwichten der natuur voorbestemd is, uiteindelijk alles terug op zijn plaats valt.

Het hyperkinetische Happy Feet 2 is minder moraliserend dan de eerste Happy Feet, waarbij het kleine grut per se op gebied van milieuzorg diende (her)opgevoed te worden. Een dergelijke nauwelijks verdoken politieke agenda zit er deze keer gelukkig niet meer in - alhoewel de narigheid die de pinguïns overkomt in het begin duidelijk wordt toegeschreven aan het afsmelten van de ijskappen - en wat er overblijft is een voorspelbaar maar onderhoudend reddingsverhaal voor de arme pinguïnnetjes die vast zitten in de stoute, stoute kloof, maar dankzij de uitvinding van "solidariteit" uiteindelijk bevrijd worden. Dus ik herparafraseer mijn conclusie. Er zit nog wél een verdoken politieke agenda in, maar in plaats van een groene is het een rode. Ergens blijft het verhaal wel onderhoudend, en veel wordt goedgemaakt door de soms briljante puns die de jongere kijker zeker niet mee gaat hebben, maar wel de aandacht van de volwassenen blijven capteren. Wie lijnen schrijft als This is my last will. I leave everything... to my imagination verdient toch wel het nodige krediet.

Kunnen we over politieke gezindten dan nog eventueel een boompje opzetten, dan dient dat zeker gedaan te worden over de gebruikte muziekkeuze. Na het overlijden van Brittany Murphy moest uiteindelijk voor de rol van Gloria een vervangster gevonden worden. Dit werd dan Alecia Moore, een volgetatoeëerde dragonder beter bekend onder haar artiestennaam Pink!, die meer dan bereid was om naast het verzorgen van Gloria's rol gelijk een paar popklassiekers om zeep te helpen. Alhoewel 'popklassiekers' in de context van deze film eerder zou moeten vervangen worden door 'aftandse topdertigmuziek'. Ik ben nooit helemaal gelukkig geweest over de grotendeels foute muziekkeuze van de Happy Feet-films, en wat dat betreft is deze tweede film veel van hetzelfde. Het gebruik van Under Pressure van Queen en David Bowie valt nog best te verdedigen, maar al de rest is slecht uitgevoerde rommelmuziek. Filmmakers die erg secuur bezig zijn met de soundtrack van een film bijeen te pennen en rockklassiekers in een modern kleedje willen steken, worden toch na een nummer als Dragostea Din Tei ("Maya hiiii! Maya hoooo!") dat als een tang op een varken staat, nooit meer ernstig genomen. De enige uitvoering die écht memorabel overblijft is het stukje Puccini dat Erik ten gehore brengt.

Essentieel is de plot een samenvatting van wat er gebeurt als de pinguïnkolonie blindelings vertrouwen heeft in een omhooggevallen gouden kalf (Sven) dat zelf niets heeft gedaan om zijn plaatsje op de eregallerij te verdienen, maar ook niets doet om het voor de hand liggende misverstand uit de wereld te helpen. De nevenplots, zoals de redding van de Beachmaster door Mumble, hangen te zeer los van het geheel om gestroomlijnd te zijn. George Miller had duidelijk de cheque nodig, en dacht dat hij van zijn eerste film, waarmee hij nota bene de Academy Award voor beste animatiefilm mee naar huis heeft genomen, nog eens makkelijk een doorslagje kon maken. Uiteindelijk is Happy Feet 2 met 100 minuten een vrij lange zit voor een film waar essentieel niet veel in gebeurt, en die niet echt een onvergetelijke indruk zal nalaten. Daarentegen blijven de zingende en dansende pinguïns wel schattig om aan te zien, en laten de makers op technisch gebied geen steken vallen.

BEELD EN GELUID
Aan de beeldkwaliteit van Happy Feet 2 kan gewoon niets verweten worden. De kristalheldere transfer zit vol schitterende diepte, frisse kleuren, rijke texturen en fraaie natuurbeelden. Vooral de verfijning waarmee de kolonie kril getoond wordt, komt enorm tot haar recht in HD. Uiteraard heeft deze computergeanimeerde prent nergens ook maar het minste last van transferproblemen. Ook de audiokwaliteit is meer dan bovengemiddeld: de zingende pinguïns klinken in de surroundkanalen ronduit indrukwekkend, en het subwooferkanaal is zodanig actief in scènes waarin ijsschotsen verschuiven en een kolonie zeeleeuwen simultaan op en neer springen, dat ik even vreesde voor de ramen in mijn home theatre. Kan over de smaak van de gebruikte muziek eventueel nog getwist worden, dan is dat zeker niet het geval over de manier waarop deze technisch gesproken gebracht wordt.

EXTRA'S
De selectie aan bonusmateriaal valt erg tegen. Al wat er over het technische aspect van de film kan gezegd worden, is al bij de eerste film getoond geweest, en de makers staan quasi met lege handen. Helping Penguins And Pals (11:52) is een kort natuurfilmpje over de echte pinguïns van Antarctica, in How To Draw A Penguin (4:59) toont animator Tim McEwen hoe je Erik kan tekenen, in Running With Boadicea (3:09) zien we de kleine pinguïn tuimelen, en The Amazing Voices Of Happy Feet 2 (4:51) is een beeldregistratie de obligate passage van de stemacteurs langs de opnamestudio. Naast een videoclip van Pink (1:56) krijgen we nog drie karaoke-liedjes "The mighty Sven" (4:15), "Bride of light" (3:23) en "Papa Oom Mow" (1:14) voorgeschoteld. De beste extra is echter compleet niet gerelateerd aan de film: in een CGI-geanimeerde omgeving zien we een herwerking van de klassieke Tweety en Sylvester-cartoon "I Tawt A Taw A Puddy Cat" (3:49), een regelrechte klassieker met de originele caststemmen van wijlen Mel Blanc en June Foray. De verpakking van de niet-3D versie is bovendien vrij onhandig: het pakket heeft de grootte van een dvd-doosje, en de Blu-ray zit in een soort van washandje uit pinguïnbont (we hopen voor Gaia dat het geen echt pinguïnbont is).

CONCLUSIE
Happy Feet 2 blijft iets te zeer onder de radar hangen om echt een memorabele film te zijn, en is op vele plaatsen in hetzelfde bedje ziek als zijn voorganger. De emotie ligt er bij momenten veel te dik op, en je weet niet echt of de makers echt in hun boodschap geloven of een persiflage op zichzelf aan het maken zijn. Warners Blu-rayrelease is echter piekfijn, zij het wat licht in het departement bonusmateriaal.