FILM
Theater verschilt niet zoveel van film, in die zin dat in geval van succes men altijd kijkt naar het verlengen ervan. Zo volgde na Mel Brooks' gigahit The Producers een musicaladaptatie van Young Frankenstein en kregen na de Broadway-triomf van Beauty and the Beast ook andere Disney-animatiefilms een kans op de planken. De grootste hit van allemaal, Andrew Lloyd Webbers Phantom Of The Opera, bleef echter rekenen op de originele show om de dollars binnen te rijven. Maar toen Frederick Forsythe in 1999 een vervolg schreef op de originele roman van Gaston Leroux, begon het bij Webber toch te kriebelen om de verdere avonturen van de getormenteerde muzikant en de soprane van zijn dromen naar de theaterzalen te brengen. Het resultaat is Love Never Dies, dat in 2010 voor het eerst te zien was in de Londense West-End en dat voor deze dvd-release gecapteerd werd tijdens een performance in Melbourne.

De locatie van Love Never Dies is ditmaal niet Parijs, maar het New York van het begin van de twintigste eeuw, tien jaar na de feiten van Phantom. Op Coney Island baat Madame Giry de circusattractie Phantasma uit onder de vleugels van het Spook. Diens liefde voor Christine is niet gedoofd. Daarom lokt hij ook haar (en haar echtgenoot Raoul en zoon Gustave) onder valse voorwenselen naar de Verenigde Staten. Het Spook vraagt aan de soprane om nog een laatste keer een nieuwe aria van zijn hand te zingen. Bang dat haar afwijzing gevolgen kan hebben voor haar gezin, zegt Christine toe. Maar het Spook raakt ook geïntrigeerd door haar zoon. Die speelt namelijk prima piano en deelt ook de voorkeur voor het duister van de mismaakte componist. Is Gustave misschien de zoon van het Spook van de Opera?

Het antwoord op die vraag zal weinigen verrassen en op enkele memorabele uitzonderingen na verrast ook Love Never Dies niet als musical. Andrew Lloyd Webber levert immers vakmanschap af, gekruid met de bekende ingrediënten: veel romantische pathos, talloze powerballads en een plot die steeds op het randje van kitsch balanceert. Love Never Dies valt nooit van die rand, maar enkele malen scheelt het niet veel. Vooral de scènes waarin enkel het Spook en Christine elkaar toezingen, zijn vaak een toppunt van slechte muzikale smaak, om van de hoogdravende teksten nog te zwijgen. Gelukkig maken de nevenplots veel goed. De sequenties waarin de groteske personages van Phantasma de hoofdrol opeisen, zijn heerlijk chaotisch en onrustwekkend, terwijl ook de connectie tussen het Spook en Gustave een prachtig hoogtepunt bereikt in het nummer The Beauty Underneath. Jammer is wel dat, zoals al te vaak in moderne musicals, de tweede akte stevig onderdoet voor de eerste, waardoor Love Never Dies niet eindigt met een knaller, maar met een voorspelbare sisser.

Dat neemt niet weg dat de captatie van de show bijzonder aangenaam is om naar te kijken. In de eerste plaats ligt dat aan de superieure kwaliteit van de sets en de theaterregie. Een draaiend centraal platform transformeert razendsnel van de ene locatie in de andere en de decorstukken vormen een mooie mix tussen art deco en grand guignol. Dé topper is zonder twijfel het rariteitenkabinet op het einde van de eerste akte: een meesterlijke creatie van glazen pijlers waarin zowel zeemeerminnen als angstaanjagende gedrochten opgesloten zitten. De keuze voor goud en blauw als hoofdkleuren is een cliché, maar het draagt wel bij tot de schoonheid van de productie. Daarnaast is ook de regie van de capatie meer dan in orde. De regisseur slaagt erin om het gevoel van een adembenemende livevoorstelling op te wekken, waardoor je al snel vergeet dat je op de sofa zit in plaats van in een zaal met duizend mensen.

Toch laat Love Never Dies een wrange smaak in de mond na. Alle ingrediënten zijn aanwezig om er een meeslepende voorstelling van te maken, maar - op het decor en de regie na - ontbreken steeds die enkele procenten die de show memorabele konden maken. Goede songs wisselen elkaar af met routineuze deuntjes, de chemie tussen de hoofdrolspelers is een stuk minder dan die tussen de nevenrollen en de plot schippert tussen aangename kitsch en tenenkrommende zelfparodie. Liefhebbers van The Phantom Of The Opera zakten dan ook niet massaal af naar de show en het is nog maar de vraag of Love Never Dies ooit Broadway zal halen, zoals altijd al het plan was. Maar om twee zorgeloze uurtjes door te brengen, zit je al bij al snor bij deze productie.

BEELD EN GELUID
De captatie gebeurde met de beste moderne digitale camera's en dus straalt de productie op Blu-ray. Het contrast is met name van een uitmuntende kwaliteit, terwijl ook de zwartniveaus de duisterheid van de plot prima complementeren. De kleuren fonkelen bovendien en het beeld oogt haarscherp. Ook de 5.1-soundtrack haalt alle kanonnen boven: de audiomix dompelt je onder in de theaterbeleving door bombastisch je oren te bewerken met geluid en muziek. Enig minpunt is dat de zeldzame gesproken teksten vaak te zacht zijn.

EXTRA'S
De enige extra op de schijf is The Making of Love Never Dies, die dieper ingaat op veel van de productionele punten die ik reeds in mijn bespreking aanhaalde.

CONCLUSIE
Love Never Dies is het vervolg op The Phantom Of The Opera en biedt dan ook meer van hetzelfde, alleen iets minder origineel of memorabel. Vooral de songs stellen teleur. De groteskere delen van de duistere plot en het production design overtuigen dan weer wel. Beeld en geluid zijn van een uitzonderlijk hoog niveau, maar de bonussectie is karig gevuld.