FILM
Na eerdere films over Tony Blairs relatie met Gordon Brown en koningin Elizabeth, onderzoekt scenarist Peter Morgan in The Special Relationship de nauwe banden tussen de Britse premier en de Amerikaanse president Bill Clinton tijdens diens tweede abtstermijn. Na de gefocuste gebeurtenissen in The Queen hervalt dit derde deel helaas weer in de fouten van The Deal: te veel verschillende incidenten worden in een te beperkte filmlengte gegoten, waardoor de evoluerende band tussen Blair en Clinton niet ten volle wordt uitgewerkt. Dat de vertolkingen van een hoog niveau zijn kan bovendien niet verhullen dat de incidenten in de plot te willekeurig schijnen om de aandacht van de kijker er altijd bij te houden. De algemene indruk die blijft is er dan ook een van een 'speciale relatie' tussen de twee wereldleiders die deels kunstmatig is gegenereerd door de scenarist, ook al blijft hij grotendeels trouw aan de ware feiten.

Na een korte proloog die duidelijk moet maken dat Blair voor de meeste van zijn ideeën de mosterd haalde bij het campagneteam van Clinton, springt The Special Relationship meteen naar de grote Labour-overwinning in mei 1997. Tony Blair beseft dat zijn eerste ambtstermijn een extra duw in de rug kan krijgen als hij de immens populaire Amerikaanse president als zijn gepriviligeerde bondgenoot voorstelt. Clinton lijkt ook voordelen te zien in die gecultiveerde vriendschap, temeer daar hij de neo-socialistische ideeën van de Britse premier wel genegen is. Het afronden van het Ierse vredesproces versterkt de band nog, maar eerst de Lewinski-affaire en vervolgens de NAVO-bombartementen op Kosovo zetten de hechte vriendschap op lossere politieke schroeven.

Stephen Frears droeg het regieroer voor deze episode over aan Richard Loncraine, maar die blijft trouw aan de eerder gebruikte visuele esthetiek: wenig opvallende shots, de nadruk op de personages en geregeld gebruik van archiefmateriaal om de plot voort de stuwen. Wellicht omdat HBO ditmaal als co-producent optrad, oogt The Special Relationship wat gelikter en 'Amerikaanser' dan zijn voorgangers, maar het thema en de personages indachtig is dat geen slechte zaak. Van The Queen kwam ook componist Alexandre Desplat over, zodat de continuteït van de officieuze Tony Blair-trilogie verzekerd blijft.

Die uit zich uiteraard het meest in de aanwezigheid van acteur Michael Sheen als de Britse premier. Met iedere nieuwe film voelt hij zich meer in zijn vel als Blair, hoewel de levensechtheid van zijn vertolking zich minder uit in maniërismen en meer in een eigen invulling van diens karakter. Hij wordt echter in authenticiteit ingehaald door Dennis Quaid als president Clinton. De acteur mag dan weinig lijken op de politicus, zijn lichaamstaal en taalgebruik bevatten de essentie van Clinton. Ook Hope Davis is prima gecast als Hillary Clinton, terwijl Helen McCrory net als in The Queen een ambitieuze Cherie Blair neerzet. De rest van de cast speelt een minder opvallende maar daarom niet uitstekende rol, vooral Mark Bazaly als Blairs spindoctor Alastair Campbell.

Dat The Special Relationship niet volledig overtuigt, heeft meer te maken met de keuze van het onderwerp dan met de goede bedoelingen van iedereen die bij de productie betrokken is. Bij de geprivilegieerde relatie tussen Groot-Brittannië en de Verenigde Staten denk je toch eerder aan de tandem Blair-Bush dan aan Blair-Clinton en dat speelt de prent vanaf het begin parten. De laatste vijf minuten geven wel al een hint dat Peter Morgan het wel zou zien zitten om een vierde luik toe te voegen aan zijn analyse van Tony Blair, ook al heeft Michael Sheen aangegeven dat hij niet meteen zit te springen om voor een zoveelste maal in diens huid te kruipen. Laten we hopen dat het er alsnog van komt, want een film over de politieke machinaties aan de vooravond van de Iraakse oorlog heeft zonder meer het potentieel om uit te groeien tot het meest fascinerende deel van de reeks.

BEELD EN GELUID
Het beeld oogt zoals dat moet bij een recente productie: haarscherp, met uitstekend weergegeven kleuren en een prima contrast. Ook de zwartlevels halen een hoog niveau, terwijl grain of digitale artefacten zo goed als afwezig blijven. De archiefbeelden zien er uiteraard iets meer verweerd uit, maar dat clasht nooit met de esthetiek van de fictiebeelden. De soundtrack kreeg een 5.1-behandeling, hoewel dat voor een praatfilm als deze strikt gezien weinig meerwaarde oplevert. De dialogen worden echter perfect weergegeven en zeker in scènes waarin Blair of Clinton zich in een vliegtuig, wagen of helikopter bevinden, dragen de achterste boxen toch bij tot een aangenaam surroundeffect.

EXTRA'S
De enige extra's zijn trailers voor de eerste twee delen van de Tony Blair-trilogie.

CONCLUSIE
The Special Relationship is het minst bevredigende deel van Peter Morgans filmreeks over Tony Blair, vooral omdat het onderwerp de kijker nooit echt kan begeesteren. Dat doen de vertolkingen gelukkig wel, terwijl ook de regie van een hoog niveau is. Beeld en geluid zijn in een prima kwaliteit op de schijf geperst, maar enkele trailers zijn de enige extra's.