SERIE
De Øresundbrug verbindt de Deense hoofdstad Kopenhagen met het Zweede Malmö. Met uitgekiende precisie legt een moordenaar precies op de geografische scheidingslijn tussen de twee landen tijdens een stroompanne een lijk, of beter gezegd, twee halve lijken. De ene helft van het lijk wordt geïdentificeerd als de voorzitster van de gemeenteraad van Malmö, de andere helft behoort toe aan een Deense prostituée die al geruime tijd verdwenen is. Het onderzoek wordt toegewezen aan de lichtjes contactgestoorde Zweedse inspectrice Saga Norén (Sofia Helin), die als verbindingsofficier voor het Deense been van het onderzoek inspecteur Martin Rohde (Kim Bodnia) onder haar hoede krijgt. De twee werken nauwgezet samen, alhoewel Saga duidelijk trekjes vertoont van het syndroom van Asperger, en de nukkige Martin zich net heeft laten steriliseren omdat hij vijf kinderen wel genoeg vond. Het tweetal moet het echter opnemen tegen een uitgekookte psychopaat die, zo blijkt uit de gegevens, al jaren voorbereidingswerk in zijn misdaden heeft gestoken. En het ergste moet nog komen, want hij kondigt aan dat hij in totaal vijf spraakmakende, breed in de media uitgesmeerde misdaden zal plegen, waarmee hij de sociale wantoestanden in beide landen aan de kaak zal stellen, maar waarmee hij tegelijkertijd een onoverzichtelijke berg lijken achterlaat. Om zijn acties wereldkundig te maken, misbruikt hij de overijverige en ambitieuze sensatiejournalist Daniel Ferbé (Christian Hillborg), die namens hem in de media duiding moet geven bij de door hem gepleegde misdrijven. De psychopaat krijgt al gauw de bijnaam WT (de "Waarheidsterrorist"), en alhoewel hij bijzonder sadistisch en bloederig te werk gaat, worden in bepaalde politieke kringen zijn wandaden niet helemaal afgekeurd, waardoor de bevolking ook nog eens een potje wordt opgehitst. Saga en Martin lopen echter voortdurend achter de feiten aan, en beginnen zich af te vragen of ze ook geen deel uitmaken van het bijzonder uitgekookt voorbereidingswerk van de Waarheidsterrorist. Op die dunne scheidingslijn duurt het echter slechts een fractie van een seconde voor de jagers de opgejaagden worden...

De wind zit behoorlijk in de zeilen voor de Scandinavische krimi. Eigenlijk is de hausse min of meer tegelijkertijd doorgebroken met de televisiebewerkingen van de intussen beruchte Millennium-trilogie van wijlen Stieg Larsson. In ons land heeft distributiemaatschappij Lumière de niet helemaal ondankbare taak om in het grootse aanbod aan Scandinavisch misdaaddrama het beste eruit te filteren, van ondertiteling te voorzien, en ook het publiek in onze contreien te laten kennismaken met het beste wat Scandinavië te bieden heeft. Series als The Killing zouden anders nooit tot hier geraakt zijn, en evenmin kleinere, budgettair bescheidenere films als Mýrin, die ook anderzijds weer de boekenverkoop van de IJslandse misdaadauteur Arnaldur Indriðason goed deed.

Maar binnen zijn genre is Bron | Broen wel echt van topniveau. De reeks vervalt nergens in goedkope gemeenplaatsen die aan het genre eigen zijn, er wordt niet elke aflevering rond een nieuwe moord of zo gewerkt, elke aflevering weet de spanningsboog goed op te bouwen, en vooral de personages zijn erg geloofwaardig. Saga Norén is zo'n personage: workaholic, begrijpt totaal het concept van humor niet, heeft haar proper ondergoed in de lade van haar bureau liggen, voor wanneer ze na een nachtje overwerk plots een getuige moet gaan ondervragen (je weet maar nooit). Ze is zodanig open over haar seks- en relatieleven dat de andere collega's regelmatig met een blos op hun wangen achterblijven. Om aan haar seksuele behoeftes te voldoen pikt ze mannen op in de discotheek, die ze even vrolijk weer dumpt, en waar ze honderduit op het werk over komt vertellen, als betrof het sportuitslagen. Ondanks het feit dat ze duidelijk wat zou hebben aan psychiatrische begeleiding, krijgt ze de leiding van het onderzoek, omdat ze resultaten boekt. Net door haar meer euh, afwijkende en directere manier van de zaken te beschouwen, kan ze glashard de situatie analyseren, ze neemt initiatief en meestal dan nog het goeie ook, maar is ook een Einzelgänger, die het niet leuk vindt om haar daden te becommentariëren. Rohde is daarentegen een wat pafferige Deen, die na de derde keer trouwen meent nu eindelijk het geluk schijnt gevonden te hebben bij zijn vriendin Mette (Puk Scharbau), met wie hij drie kinderen heeft. Hij heeft nog twee kinderen uit vorige huwelijken, onder meer de reeds volwassen August (Emil Birk Hartmann), die zich een beetje afzondert en 's nachts uren aan een stuk gewelddadige videospelletjes speelt. Omdat Martin meent dat vijf kinderen welletjes zijn, heeft hij zich net laten steriliseren, maar vlak daarvoor heeft hij Mette alsnog zwanger gemaakt, van een tweeling nog wel. De nieuw samengestelde familie moet nog eens flink uitknobbelen hoe ze dat praktisch gaan regelen, want ze wonen niet dadelijk in een ruimbemeten paleis. Zelfs in een modelgezin zoals dat van Martin onderhouden de gezinsleden met elkaar vrij koele contacten, met alle gevolgen vandien. Het lijkt tegen het einde aan wel alsof met wat Martin allemaal in deze reeks overkomt, hij de factuur moet betalen voor zijn soms wat holle bestaan.

Het opvoeren van sfeer in de reeks geschiedt op een zeer beklemmende manier: Malmö en Kopenhagen worden bijna afgeschilderd als de grootste verzamelplaatsen voor marginalen aller slag van West-Europa. Bovendien wordt er in de reeks niet gekeken op een autopsiefoto méér of minder, dus wellicht is het niet zo'n goed idee deze serie te savoueren met een pak chips in de hand. De gehele manier waarop de Scandinavische welzijnsstaten worden afgeschilderd is steriel en afstandelijk, en de personages komen allemaal zeer nuchter voor de dag. Alhoewel doorgaans beleefd en voorkomend hebben de Zweden en de Denen blijkbaar niet graag dat men zich te veel met hun zaken moeit. Als er cliffhangers in de reeks worden geïntroduceerd, is dat meestal erg suggestief en niet dadelijk op goedkoop spektakel gericht. Wel word je geacht om de reeks met het volle verstand op 100 % te volgen, want het kleinste detail in aflevering 1 kan zijn betekenis hebben in aflevering 7. De afleveringen beginnen gelukkig wel allemaal met een broodnodige samenvatting. Een subtiliteit die bovendien spijtig genoeg compleet verloren gaat is welke teksten er in het Zweeds en welke in het Deens worden gesproken, want dat wordt op de duur een essentieel gegeven in het verhaal. Eén keer ontbrak de ondertiteling ergens bij een chatsessie tussen August en zijn onlinevriendin Frida (Malou Reyman). Maar laat ons die tekortkomingen best niet te zeer overmatig beklemtonen: Bron | Broen is een stuk betere televisie dan het gros van wat er tegenwoordig aan politieseries wordt gemaakt, de producenten bewijzen dat kleinschaligere Europese producties niet moeten onderdoen voor hun Amerikaanse tegenhangers,

BEELD EN GELUID
Het beeld van Bron | Broen is een beetje speciaal: er wordt nergens bijkomende belichting gebruikt, en de kleuren zien er doelbewust erg bleek en afgewassen uit, om de troosteloosheid van de marginale achterbuurten van Malmö nog een beetje te onderstrepen. De transfer is wel overal zeer scherp, en in donkere scènes is er meer dan voldoende detail aanwezig. Onder meer in het gebruikte lettertype tijdens Augusts nachtelijke chatsessies en de nachtelijke dwaaltochten van Sonja Lindberg is dit zeer goed te zien. Speciale effecten worden slechts zeer sporadisch gebruikt en ook daarom verdient dit grauwrealistische schilderij goede punten. Wel dient opgemerkt te worden dat het beeld zoals wel meer television only-producties een 1080i-verversingsrate heeft meegekregen, maar dit zorgt nergens voor problemen van betekenis. De Deens/Zweedse DTS HD-MA 5.1-track klinkt fijn en helder, en naast de incidentele muziek maakt het themanummer Hollow Talk van Choir of Young Believers met zijn diep pakkende pianosolo een zeer goede indruk. Het antwoord op de vraag of de dialogen helder verstaanbaar zijn, zal ik u schuldig moeten blijven tot na het afmaken van mijn cursus Zweeds-per-corresponentie (ergens in 2029 of zo). Net als de in reeks zelf is het gebruik van echte speciale effecten vrij dun gespreid, maar oké wanneer het erop aankomt.

EXTRA'S
De enige echte teleurstelling aan deze release is dat er niets van bonusmateriaal terug te vinden is.

CONCLUSIE
Bron | Broen is een intelligente politiereeks die mikt op minstens even intelligente kijkers, die niet dadelijk wegzappen als er niet alle vijf minuten een lijk valt (alhoewel de funeraria in deze reeks overuren draaien). Het is fijn om nog eens een televisiereeks te zien die haar kijkers respecteert en niet voor dom houdt. De Blu-rayversie biedt een fijne kijkervaring en is niet al te duur geprijsd, als je een beetje uitkijkt.