FILM
Als het niet waar is, is het tenminste goed gevonden: dat is het spreekwoord dat meteen bij je opkomt tijdens het bekijken van I'm Not A F**king Princess (ook bekend onder de titel My Little Princess). En toch zijn grote delen van de film gebaseerd op ware feiten. Regisseuse Eva Ionesco gebruikte immers haar persoonlijke ervaringen met een kunstzinnige, dominante hippiemoeder als basis voor het scenario. Dat blijkt tegelijkertijd de kracht en de zwakte van de film. De kracht, omdat er meer dan eens een unheimliche echtheid voelbaar is in de prent. Maar zeker ook de zwakte, omdat de realiteit nu eenmaal alle fictie overtreft en de gebeurtenissen op het scherm daardoor als geforceerde plotpunten overkomen. Ook de moraliteit van de vertelling ligt er iets te nadrukkelijk op. Goed kan je I'm Not A F**king Princess dus zeker niet noemen. Maar fascineren doet de film zonder meer.

De autobiografische plot toont hoe de jonge Violetta opgroeit bij haar oma omdat haar moeder Hannah te druk bezig is om (met weinig succes) een carrière op te bouwen in de Franse kunstscène van de jaren zeventig. Dat verandert wanneer Hannah enkele kunstzinnige kiekjes neemt van haar dochter die aanslaan bij de Parijse kunstelite. Violetta wil in eerste instantie maar al te graag meegaan in de fotoshoots, maar naarmate haar moeder haar vaker en vaker in erotische, suggestieve poses dwingt, verglijdt dat enthousiasme. Ook de buitenwereld is niet opgezet met de voyeuristische wijze waarop Hannah haar dochter uitbuit. De dienst sociale zaken dreigt er zelfs mee haar het voogdijschap te ontnemen.

Het grote probleem met dit soort films is vaak dat subtiliteit ver te zoeken is en I'm Not a F**king Princess bevestigt dat vooroordeel. Het thema wordt redelijk zwaarwichtig gebracht, waardoor de band tussen moeder en dochter niet altijd even realistisch of geloofwaardig is. Wat meer humor had de tragiek van het verhaal beter uit de verf doen komen. Nu kan je het als kijker in bepaalde scènes niet laten om naar je horloge te blikken, hopend dat er gauw een kentering in de toon volgt. Een handvol scènes slaagt er gelukkig wel in om de ongemakkelijk pedofiele ondertoon treffend weer te geven. Zo blijft een sequentie in Engeland, met een rockster die maar al te graag foto's van zichzelf laat nemen met een naakte Violetta (de dochter heeft bezwaar, de moeder niet), lang nazinderen. Ook de moeizame relatie tussen Violetta en haar soms meewarige, vaak jaloerse klasgenootjes is een hoogtepunt in een film die voor het overige te braaf binnen de 'arty' lijntjes kleurt.

De wisselvalligheid van de prent uit zich tevens in de acteerprestaties. Koningin van de art-film Isabelle Huppert doet hetzelfde wat ze in nagenoeg elke film doet: overacten dat het geen naam meer heeft en mede daardoor een bijzonder antipathiek personage neerzetten. Nu past dit wel bij de ijdele Hannah, maar iets meer échte diepgang en iets minder gespeelde diepgang had toch niet misstaan. De jonge Anamaria Vartolomei komt wel overtuigend uit de hoek. Ze vindt het juiste evenwicht tussen het naïeve meisje en de ontluikende puber die wat argwanend naar haar fotosessies met haar moeder kijkt. Zoals het hoort, zuigt ze de emotionele betrokkenheid van de kijker volledig naar zich toe, hoewel het scenario ook hier eerder in grove penseelstreken schildert dan in genuanceerde lijntjes. De nevencast grossiert in sterotypes, van de zorgzame, ongeruste oma tot de schilder die als oude bok graag een groen blaadje lust.

Gedurende lange periodes erger je je voortdurend aan het gebrek aan tempo in I'm Not A F**king Princess, maar dat je de prent toch uitzit, heeft veel te maken met de muziek van Bertrand Burgalat. Die is behoorlijk minimalistisch en slaat daarmee de genuanceerde toon aan waaraan de film zo'n behoefte heeft. Het middenstuk van de prent weet ook verrassend vaak de kijker te engageren, maar begin en einde laten dan weer een wrange smaak na. Misschien was het beter geweest als Eva Ionesco niet zelf de teugels in handen had genomen, maar de job had overgelaten aan iemand die wat verder van de feiten staat. Dit was een goede film voor Roman Polanski geweest, zou ik al 'grimlachend' voorstellen...

BEELD EN GELUID
De audiovisuele presentatie van de film scheert geen hoge toppen op dvd. Grain is te vaak aanwezig en de scherpte laat geregeld te wensen over. Ook het contrast is geen hoogvlieger, met name in de scènes die zich in Hannahs half verduisterde fotostudio afspelen. De kleurenweergave oogt daarenboven erg flets. De soundtrack breekt evenmin potten. Het audiospoor is gemixt in 5 plus 1 kanalen, maar daar merk je niet veel van: de dialogen vormen de hoofdmoot en die weerklinken haast enkel uit de voorste boxen.

EXTRA'S
De schijf bevat een aantal interessante extra's, maar Homescreen nam niet de moeite om die in het Nederlands te ondertitelen, dus wie de taal van Molière niet machtig is, is eraan voor de moeite. De twee belangrijkste delen van de bonussectie zijn Interviews met cineaste Ionesco (22 min.) en componist Burgalat (30 min.) Daarnaast bevat de schijf de Screentest van Anamaria Vartolomei (7 min.) en een Trailer.

CONCLUSIE
I'm Not A F**king Princess raakt een interessant thema aan maar verzandt te vaak in saaie kunstzinnigheid om écht te boeien. Ook de performance van Isabelle Huppert is een negatief punt, hoewel dit gecounterd wordt door een sterke rol van de jonge Anamaria Vartolomei. Beeld en geluid zijn evenmin van topniveau. De bonussectie bevat enkele lange interviews die helaas geen ondertitels bevatten.