FILM
Dat To Catch A Thief zelden de conversatie haalt als het oeuvre van Alfred Hitchock wordt besproken, is geen toeval. Van alle films die hij in Hollywood draaide, is dit wellicht degene die het minst zijn persoonlijke obsessies naar voren brengt. Bovendien is de prent behoorlijk gedateerd: zowel het ritme als de traag voortschrijdende plot zijn duidelijk een product van de jaren vijftig. Tel daar nog bij dat de chemie tussen de protagonisten niet om over naar huis te schrijven is en dat Hitchcock zelf weinig verbluffende technische innovaties tentoonspreidt en je krijgt een prent die op z'n best middelmatig is. Had niet de Master of Suspense To Catch A Thief geregisseerd maar een nobele onbekende, dan was de prent ongetwijfeld in de vergeetput beland.

Alleen al de plot is nauwelijks te onderscheiden van de gemiddelde 'caper'. Cary Grant speelt John Robie, een Amerikaanse expat in Frankrijk die een decennium geleden een beruchte dief was met de bijnaam 'de Kat'. Na een reeks juwelenroven die geënt zijn op z'n handelswijze, verdenkt de politie Robie ervan in zijn oude gewoonten te zijn hervallen. Vastbesloten om zijn onschuld te bewijzen, duikt 'de Kat' onder en start een eigen onderzoek naar de diefstallen in samenwerking met een verzekeringsagent. Op het lijstje mensen dat wel eens het volgende slachtoffer kon worden, staan o.a. Jessie Stevens en haar eigengereide dochter Frances. Robie en Frances vallen als een blok voor elkaar, maar als zij achter zijn verleden komt, staat de broze relatie meteen op springen en is Robie des te meer gemotiveerd om de échte schuldige te vinden.

Het al te simpele verhaal komt bijzonder traag op gang: voor de eerste ontmoeting tussen Robie en Frances is het bijv. meer dan een half uur wachten. De plot bevat eveneens te veel kaf en te weinig koren. De kenmerkende, visueel verbluffende achtervolgingsscènes blijven achterwege in een film die naar Hitchcock-normen erg veel dialoog bevat. Toch ogen de beelden zeker niet slecht. De pittoreske setting in Monaco en Nice is daar niet vreemd aan, maar ook het Oscarwinnende camerawerk van Robert Burks draagt zijn steentje bij. Vloeiende helikoptershots worden afgewisseld met intrigerend gekadreerde dialoogscènes. Bovendien oogde Technicolor in een niet-musical zelden zo sprankelend.

Maar uiteindelijk doet Burks niet veel meer dan een pedant verhaal opsmukken met weinig charismatische personages. Cary Grant lijkt nauwelijks geïnteresseerd in zijn personage en ook zijn leeftijd maakt hem weinig geloofwaardig in de hoofdrol. Vooral de romance tussen Robie en Frances is voor een modern publiek nauwelijks te slikken wegens het leeftijdsverschil. Grace Kelly oogt overigens eens te meer ravissant in een Hitchcock-film, maar van haar drie samenwerkingen met de regisseur is dit zonder meer de minst ontwikkelde rol, waardoor de schoonheid van de actrice niet echt een meerwaarde voor de film heeft. De nevencast is iets beter op dreef, met name Jessie Royce Landis als Frances' cynische moeder. Ook een resem Franse acteurs draagt wat leuke couleur locale bij, maar een slechte Engelse dub van hun dialogen doet een deel van de charme teniet.

Waarom Hitchcock na het gigantische succes van Rear Window per se To Catch A Thief wilde draaien is niet helemaal duidelijk. De beste verklaring lijkt te zijn dat hij na een shoot die zich in een Hollywood-studio afspeelde de open lucht wilde opzoeken en dan is de Franse Zuidkust geen slechte keuze als locatie. De cineast amuseert zich overigens wel, zoals onder meer blijkt uit diverse knipoogscènes met een kat die over de daken sluipt, telkens er weer eens een sieradenroof gebeurt. Ook in het laatste halfuur toont de cineast zich van zijn beste kant met een somptueus in beeld gebracht gekostumeerd bal en een achtervolging over de daken die voldoende susspense bevat om de kijker aan de beeldbuis te kluisteren. Helaas is dat te weinig, te laat om To Catch A Thief de status van klassieker te verlenen.

BEELD EN GELUID
Het Oscarwinnende camerawerk van Robert Burks komt prachtig tot leven in een audiovisuele presentatie om duim en vingers af te likken. De scènes ogen haarscherp, de Technicolor-kleuren zijn prachtig en grain is grotendeels vakkundig weggewerkt. Enkel de nachtscènes (die volgens het nuitaméricainprincipe zijn gefilmd) en één kort shot op het gemaskerd bal overtuigen niet.
De soundtrack is iets problematischer. Het volume van de dialogen ligt wat laag waardoor plotse uitbarstingen van muziek of geluidseffecten vaak te luid uit de boxen schallen. Over de helderheid van het geluid kan je echter niet klagen.

EXTRA'S
Paramount mist een grote kans om naar aanleiding van deze release op Blu-ray een aantal mooie extra's te voorzien. De Amerikaanse kijker kreeg wel heel wat moois als extra, maar er is zelfs geen trailer aanwezig.

CONCLUSIE
To Catch A Thief is geen topper in het oeuvre van Alfred Hitchcock: het duurt te lang eer de plot op gang komt, het tempo ligt te laag en er is te weinig chemie tussen Cary Grant en Grace Kelly. Gelukkig verzacht Hitchcock de pil met een degelijk laatste halfuur dat al het voorgaande met de mantel der liefde bedekt. De prent zag er nooit beter uit dan nu op Blu-ray en de soundtrack klinkt ook prima. Teleurstellend is helaas het totale gebrek aan extra's.