FILM
In 1947 verfilmde John Boulting met de toen piepjonge Richard Attenborough voor het eerst het gelijknamige boek van Graham Greene dat elf jaar eerder was geschreven. Zes decennia later besloot Rowan Joffé (zoon van Roland Joffé die bekend werd met The Killing Fields en The Mission) om de misdaadroman opnieuw te verfilmen, ofschoon hij de jaren 30 inruilde voor de woelige jaren 60. Brighton Rock werd meteen Rowans filmdebuut, want tot dan hield de Brit zich bezig met scenario's schrijven van films als 28 Weeks Later en The American (de tweede film van sterfotograaf Anton Corbijn).

Brighton wordt wel eens het Las Vegas van Engeland genoemd. Niet alleen wegens de vele gokhallen, maar ook omdat deze kuststad de broedplaats is voor allerlei criminelen. Pinkie Brown (Sam Riley) is ook zo'n leegloper die op een dag weerloos toeziet hoe zijn baas Kite (Geoff Bell) door de rivaliserende bende van Colleoni op koude wijze wordt omgebracht. De jonge gangster is uit op wraak en daarom brengt hij op een laffe en brutale wijze een bendelid van Colleoni om het leven, maar toch loopt niet alles op wieltjes. De serveerster Rose (Andrea Riseborough) is immers getuige van deze afrekening en daarom opperen Pinkies maatjes het idee om Rose van kant te maken, maar de sluwe gangster bedenkt iets beters: het meisje het hof maken in de hoop dat ze door haar blinde verliefdheid haar mond houdt. Sommige zware jongens verklaren de schurk gek, maar toch weet Pinkie wat hij wil. De boef wil niet langer kleine klusjes opknappen en hij ziet zijn plannen zelfs zo groot dat hij in zee wil gaan met de concurrerende bende, maar het blijft de vraag of Colleoni te vertrouwen is of niet.

Ofschoon Brighton Rock is geregisseerd door een scenarioschrijver, is het script de zwakke schakel in de film. Zo neigt het eerste gedeelte van de prent naar briljante Britse misdaaddrama's als Mona Lisa of Get Carter, doch is het tweede luik een grote ontgoocheling waarvan de laatste minuten zelfs vervelend zijn. Het resultaat is een onevenwichtige film die uit balans raakt door het gebrekkige verhaal, ook al had Joffé het geniale idee om dit gangsterrelaas te linken aan de wereld van de mods waardoor de scènes waarin de wilde rakkers met hun scooters over de pier van Brighton razen regelrecht uit Quadrophenia van Frank Roddam lijken te komen. Deze ingeving zorgt voor een frisheid die Brighton Rock uit de grijze zone van de middelmaat haalt. Het jonge grut acteert oppervlakkig (en saai), terwijl oude ratten als John Hurt en Helen Mirren briljant spelen, ook al is hun rol te klein om extra waarde aan de film te bieden.

BEELD EN GELUID
De scènes met de mods hebben een prachtige fotografie, maar vele binnenopnames zijn vaak overbelicht, ofschoon Joffé een regisseur is die weet hoe hij mooie kiekjes moet maken (zo moet je maar eens letten op de fantastische scène waarin Kite wordt vermoord). Het geluid is prachtig met een stevige score van Martin Phipps die herinneringen oproept aan enkele filmnoirklassiekers.

EXTRA'S
Er staan geen extra's op deze dvd.

CONCLUSIE
De eerste twintig minuten laten je vermoeden dat Brighton Rock een Britse versie van Goodfellas  zal worden, doch zakt de film als een pudding in elkaar en dat is hoofdzakelijk de schuld van regisseur Rowan Joffé omdat hij een verwarrend, onaantrekkelijk en slaapverwekkend verhaal schreef. Een ervaren scenarioschrijver zou toch beter moeten weten!