FILM
Nathan Harper (Taylor Lautner) moet op school samen met zijn buurmeisje Karen (Lily Collins) een werkstuk maken over verdwenen kinderen. Op een website waarop men door middel van verouderingssoftware kan zien hoe een tiental jaar geleden vermiste kinderen er nu zouden uitzien, wordt hij geconfronteerd met een foto die verdacht veel lijkt op hemzelf. Hij confronteert zijn ouders (Jason Isaacs en Maria Bello) met dit gegeven, maar vooraleer die goed en wel kunnen uitleggen hoe de vork nu werkelijk aan de steel zit, elimineert een hit squad zijn ouders en moet Nathan op de loop. Met als enige vertrouwenspersoon zijn psychiater, doctor Bennett (Sigourney Weaver), vlucht Nathan zowel voor de moordenaars als voor de politie, die een ongezonde interesse in zijn handel en wandel vertoont. Zijn belager is de internationaal gezochte Servische terrorist Nikola Kozlow (Michael Nyqvist), die in de jongen een bargaining chip ziet om van Nathans echte vader Martin (Dermot Mulroney) een lijst met gecorrumpeerde CIA-agenten terug te krijgen. Maar ook een hoge CIA-pief, Frank Burton (Alfred Molina), wil de lijst vóór iemand anders hem te pakken krijgt.

John Singleton (Boyz 'n The Hood, 2 Fast 2 Furious) is een gelikte actiefilmregisseur die de stijl van zijn métier goed beheerst. Abduction is geen Oscarwinnaar maar zal allicht het niet al te kritisch publiek van de MTV Movie Awards nog wel weten te bekoren. De prent bevat weinig dode momenten en komt ondanks de talrijke onlogische verhaalwendingen in zijn geheel nogal coherent over, alhoewel een groot deel van de plotontwikkeling té veel lijkt op The Bourne Identity om nog langer over toeval te kunnen spreken. Ook de dialogen zijn niet echt om naar huis te schrijven: nadat Bennett Nathan uit een ziekenhuis laat ontsnappen door ballonnen voor de veiligheidscamera's te laten zwabberen, laat ze die in de parkeergarage vliegen terwijl ze krampachtig de lachers op haar hand tracht te krijgen met de compleet misplaatste quote I hate balloons. Het is om van in een kramp te trekken.Enkele van de bijrollen worden dan weer naar behoren ingevuld: als slechterik weet Michael Nyqvist (Millennium, Arn Tempelriddaren) nogal goed zijn stempel op het geheel te drukken, en ook Alfred Molina is best aangenaam om naar te kijken. Daartegenover staat dan weer aan de negatieve zijde van de balans dat de film vooral op maat geschreven is van de volgende in een lange, lange rij twintigjarigen-die-een-vijftienjarige-moet-spelen: Taylor Lautner, de babyface uit Twilight die acteert met hetzelfde charisma als een pot gekookte mosselen. Alleen bakvissen zullen zich verheugen in het feit dat al na vijf minuten de heer Lautner zonder goede reden zijn t-shirt uittrekt. Teenage heartthrobs veranderen sporadisch al wel eens in stijlvolle acteurs, op voorwaarde dat ze op het goede moment de goede rol te pakken krijgen, zoals Justin Timberlake in In Time. De spoeling van de Twilight-franchise is totnogtoe wat dat betreft zeer dun, het twijfelachtige repertoire van Kristin Stewart en Taylor Lautner in rekening nemende blijft alleen af en toe een goede acteerprestatie van Robert Pattinson, zoals in Water For Elephants over. Lautner daarentegen komt met zijn uitgebreid gamma aan gelaatsexpressies gevaarlijk dicht bij het Steven Seagal Theoretisch Minimum. Ter zijner verdediging dient wel opgemerkt te worden dat Lautner niet door de mand valt in de martial arts-scènes en een behoorlijk potje kan knokken. Ook Lily Collins schittert niet echt door een expressieve meerwaarde, en schijnt vooral (zijnde de dochter van Phil) geselecteerd te zijn voor de rol op basis van haar stamboek dan op haar acteerkwaliteiten. Af en toe valt er echter wel eens een ranziger momentje te beleven, zoals in de scène waarin Nathan compleet emotieloos (wat dan weer makkelijker is als je Taylor Lautner heet) één van zijn (verslagen) tegenstanders uit het venster van een rijdende trein kiepert. Alhoewel Abduction bekijkbaar is, is Lautner toch nog niet droog genoeg achter de oren om een actiefilm van dit kaliber te kunnen dragen; het is spijtig dat Singleton geen kans heeft gekregen om de film te laten rijpen, en Lautner nú moet presteren nu zijn marktwaarde hoog genoeg ligt. Een zeven zou op de universiteit een onderscheiding betekenen, en dat is de film niet waard. Vandaar het cijfer.

BEELD EN GELUID
Abduction is niet het beste voorbeeld van een goede compressie. Het mocht blijkbaar weer eens niet te veel kosten en er werd geopteerd voor een single layer-disk, waardoor scherpte en detail soms pijnlijk ontbreken. De kleuren zijn aanvaardbaar maar vloeien soms wat in elkaar over, het zwartniveau is dan weer goed zonder meer. De Engelse DTS HD MA 5.1-track is typisch voor een actieflick, met wat opgeblazen bombastische scènes, zoals het opblazen van Nathans ouderlijk huis, en occasioneel op tijd en stond wat rondfluitende kogels. De Amerikaanse versie heeft naar verluidt een 7.1-mix.

EXTRA'S
De prachtige verzameling verplicht te bekijken cinefiele cross-promotionele trailers waarmee E1 Entertainment ons telkens weer verwent is zeker 0.001 punt waard. Alleen jammer van onze afrondingsregels.

CONCLUSIE'
Abduction is vermakelijk maar mist het cachet van goede acteerprestaties. Het zal nog een paar jaar acteerschool worden voor Taylor Lautner.