Regisseur Benjamin Cantu zet voor deze coming-of-age-film z’n camera op een grote boerderij in de buurt van Berlijn neer. De 18-jarige Marko loopt er sinds een tijdje stage en bereidt zich voor op het examen voor landbouwer. Veel zin heeft hij er niet in en eigenlijk weet hij niet wat hij met z’n leven aan moet. Z’n schriftelijke verslagen laten volgens z’n mentor te wensen over en als ze een keertje te fel aandringt gooit hij de pen op tafel en stapt op. Eerder heeft ze hem bezworen z’n slechte familiale toestand (een alcoholische moeder, een vader die zonder bericht naar Berlijn is vertrokken) te vergeten en op eigen benen te staan, maar daarvoor is Marko net iets te introvert en te stuurs. Alcohol drinkt hij niet en contact met z’n medestudenten heeft hij nauwelijks: mensen interesseren hem niet zo heel erg, want ze zijn een bron van ontgoocheling. Na het werk blijft hij niet na voor een drankje en een babbel. Hij stapt op z’n fiets en gaat naar z’n eenkamerflat en kruipt in bed.
 

 

De komst van krullenbol Jacob heeft nauwelijks invloed op Marko’s algemene houding ten opzichte van de buitenwereld, zelfs niet als de veel nuchtere en socialere jongen na verloop van tijd z’n interesse laat blijken. Na een zwempartijtje in een nabijgelegen meer gaat Marko er zonder veel woorden vandoor en als Jacob op een keer naast hem komt zitten in een afgedankte Lada op het erf van de boerderij, stapt hij na een tijdje gewoon uit. Na een korte intieme scène in de stal met een voorzichtige streling en een kusje, haast hij zich naar de schuur en reageert zich op de muren en het hout van de koeienboxen af. Marko weet niet wat hij eigenlijk wil en misschien kent hij zichzelf niet eens vanbinnen. Jacob reageert nauwelijks op z’n nukkige houding. Hij laat begaan. Hij houdt afstand, maar hij ziet wat de kijker ziet en dat maakt hem niet gelukkig.
 

Regisseur Benjamin Cantus hoofdrolspeler Marko is een jongen uit een gebroken gezin. Omdat z’n moeder dronk is hij op kamers gaan wonen en van z’n vader heeft ie sinds lang niets meer gehoord. Hij is boos, op z’n ouders en op de wereld en Lukas Steltner zet niet een grootse, maar wel interessante rol neer als de verstoorde, ongelukkige en weinig spraakzame tiener. Dat het personage aanvankelijk nauwelijks toegankelijk is, dat komt wellicht op rekening van de regisseur die veel te laat de ommezwaai inzet, waardoor er sprake is van een geforceerde evolutie die de film niet echt goed doet. Jacob is in alles Marko’s tegenpool en Kai-Michael Müller heeft weinig moeite om dat onderscheid in z’n rol tot uiting te brengen. Z’n personage mag heel gauw op de sympathie van de kijker rekenen en omdat hij veel meer filmervaring heeft dan z’n tegenspeler is z’n spel ook natuurlijker en toegankelijker. Geen van beide acteurs heeft veel tekst gekregen. Stadt Land Fluss is in alle opzichte een rustig portret waarin het boerenleven een grote rol is toebedeeld. Overdaad schaadt, zegt het spreekwoord en dat is vooral in het eerste halfuur van de film een probleem, want wie zit er te wachten op informatie over het merken van een kalf of het verwerken van worteltjes terwijl een 18-jarige met z’n demonen worstelt en de kijker wil weten hoe de toenadering tot stand komt en onder welke voorwaarden?
 

 

Ook in de rest van de film ligt het tempo laag en is de voortgang traag waarbij het boerenleven altijd flink wat aandacht krijgt. Bovendien heeft de regisseur geen gebruik gemaakt van extra licht in de stallen, de schuren en de leslokalen, waardoor Stadt Land Fluss van begin tot einde een zeer donkere film is. Tel daarbij het feit dat alleen de beide hoofdacteurs professionals zijn en Cantu voor de rest een beroep heeft gedaan op de leerlingen en de leraars van de biotechnische school in de buurt van Brandenburg en dan krijgt z’n film een sterk documentair karakter zonder noemenswaardige dramatische insteek waardoor de indruk ontstaat dat hij eigenlijk te weinig stof had voor een film van om en bij het anderhalf uur. Behalve Marko en Jacob zijn ook geen andere nevenfiguren uitgewerkt, ze zijn puur decorstukken die zich zichtbaar niet altijd op hun gemak voelen in het bijzijn van de camera.

 

In een film over een boerderij met een homoseksuele verhaallijn verwacht je uiteraard bonken van kerels met flinke naakte torso’s, beerachtige beharing en vuile manieren, maar dat pad kiest regisseur Benjamin Cantu niet. Behalve een blote bast als Marko en Jacob een keertje gaan zwemmen, is er geen naakt in deze film te zien en het aantal strelingen, omarmingen en kussen is tot een minimum beperkt. Stadt Land Fluss is een zuinig en vertederend portret van een ontluikende liefde, toevallig tussen twee jongens, maar het hadden evengoed twee meisjes kunnen zijn of gewoon een meisje en een jongen. Het siert Cantu dat hij voor deze minimalistische aanpak heeft gekozen, maar minder boer-en-tuinder en meer dramatische handeling hadden deze film beslist geen kwaad gedaan.

 

In de tweede minuut van de film zit een ferme digitale beeldstoring, maar voor de rest hebben we dat euvel niet meer opgemerkt. De beeldkwaliteit is niet echt goed, want door het ontbreken van extra licht blijft de film 88 minuten lang in donkere tinten gehuld waarbij de detaillering het heel vaak af laat weten. Van kleur is er onder die omstandigheden weinig sprake. Groen en alle soorten bruin voeren de boventoon. Ook de soundtrack is minimalistisch.

Alleen een tweetal andere trailers.
 

 

De perstekst over Stadt Land Fluss was veelbelovend en de film bevat wel degelijk een interessante kern, maar regisseur Benjamin Cantu slaagt er niet in om een evenwichtige productie af te leveren. Z’n keuze om geen extra licht te gebruiken en veel plaats in te ruimen voor het boerenleven is beslist berekend, maar de kijker betaalt uiteindelijk het gelach.