FILM
"Het leven is net een kroket: als je weet wat erin zit dan hoef je 'm niet meer", was de slagzin waarmee Paul Verhoeven meer dan een miljoen kijkers naar de bioscopen lokte. Niet iedereen was opgetogen met Verhoevens nieuwste kassucces, de Nederlandse topregisseur had in 1980 zelfs af te rekenen met het NASA (Nederlandse Anti Spetters Actie), een actiecomité van moraalridders die zich met hand en tand verzetten tegen de release van de prent. Niet dat Verhoeven er wakker van lag, want in 1973 joeg hij eerder de zedenpredikers op stang met zijn schandaalfilm Turks Fruit. De verfilming van het boek van Jan Wolkers maakte destijds van Monique van de Ven de seksbom van de Nederlandse cinema, een kroon die zeven jaar later werd doorgegeven aan die andere oogverblindende blondine (en tevens een ontdekking van Verhoeven): Reneé Soutendijk.

In de buurt van Rotterdam hebben de vrienden Rien (Hans Van Tongeren), Eef (Toon Agterberg) en Hans (Maarten Spanjer) dezelfde droom: net als hun grote voorbeeld Gerrit Witkamp (Rutger Hauer) wereldkampioen motorcross worden. Naast het sleutelen aan motoren jagen de drie gabbers na hun saaie werkuren achter het vrouwelijk schoon van het dorp. Net als de dorpsbewoners gelooft zelfs de NOS dat Rien ooit de opvolger van Gerrit Witkamp zal worden. Het zorgeloze leventje van de motorfanaten wordt echter overhoop gegooid wanneer Fientje (Reneé Soutendijk) op het toneel verschijnt. Voor de meisjes van het dorp is deze wulpse blondine niet meer dan een frituuruitbaatster, maar voor de jongens is deze mooie meid de ultieme natte droom. Het duurt niet lang vooraleer Fientje Rien om haar mooie vingers draait en ze zorgt er zelfs voor dat het aanstormende talent wordt gesponsord door een Japans motormerk. Alles lijkt een droom te zijn tot op het moment dat een zak sinaasappelschillen anders over Riens lot beslist, de gedoodverfde wereldkampioen raakt immers verlamd.
 
De film werd destijds gewraakt wegens de expliciete seksscènes die het nodige stof deden opwaaien en enkele homofobe dialogen. Naar verluidt zou zelfs Steven Spielberg hebben besloten om na het zien van Spetters nooit Verhoeven te willen ontmoeten. Ondertussen is Spetters uitgegroeid tot één van de grootste cultfilms uit Nederland. Verhoeven mag dan wel de regisseur van gedurfde films zijn, toch is Spetters meer dan een verzameling naaktscènes. Spetters toont namelijk een aangrijpend tijdsbeeld van een generatie die aan het begin staat van de jaren 80 die zouden worden gekenmerkt door hun sombere dagen. Ook al zullen vele mensen zich de film herinneren wegens de boezem van Soutendijk, was Spetters toch ook een beetje de Trainspotting van de jaren 80, weliswaar op zijn Hollands. De grote sterren waren uiteraard Soutendijk, Hauer en Jeroen Krabbé, maar toch was het troetelkind van Verhoeven Hans Van Tongeren. De cineast wilde heel wat plannen met deze acteur verwezenlijken, maar jammer genoeg stapte de acteur twee jaar na de release van Spetters uit het leven (net als zijn hoofdpersonage trouwens waardoor de zelfmoordscène later een wrange nasmaak kreeg). Nadien maakte Verhoeven in Nedeland nog De Vierde Man om vervolgens naar Hollywood te verhuizen en de filmfans te trakteren op Total Recall, Robocop en het lichtjes geniale Basic Instinct.

BEELD EN GELUID
Spetters was een tijdje verkrijgbaar in de Hollands Glorie-reeks via Bridge Entertainment. Deze dvd-release was weliswaar goedkoop, maar de kwaliteit ervan was afgrijselijk. Lumière brengt de gerestaureerde versie van Eye uit. Sommige scènes bevatten wel nog wat filmgrain (de zelfmoordscène is zelfs enorm beschadigd), maar toch is het heerlijk om te zien hoe dergelijke klassiekers in een opgepoetste versie op je beeldscherm schitteren. Het geluid is eveneens meer dan behoorlijk en fans van de jaren 80 zullen beslist in hun nopjes zijn met de knappe soundtrack van Ton Scherpenzeel die progrockliefhebbers natuurlijk kennen van zijn werk met Kayak.

EXTRA'S
Er staan jammer genoeg geen extra's op deze klassieker.

CONCLUSIE
Toegegeven, Spetters heeft veel te danken aan de mooie Reneé Soutendijk en de gewaagde scènes die zij erin vertolkt. Wie echter de mooie lach (of is het de boezem?) van deze Hollandse schone vergeet, bekomt een prachtig juweeltje uit de 80's waarin een gezonde portie maatschappijkritiek en degelijk acteerwerk de hoofdbrok vormen. Een tip, ook al vragen we ons af waarom de producenten voor zo'n afschuwelijke hoes kozen (de getekende blondine lijkt zelfs niet eens op Reneé Soutendijk!).