FILM
"Balls to the wall action." Dat was het antwoord dat ik kreeg van collega Mattias op de vraag of The Raid de moeite waard was om te bekijken. En dat is zonder meer een accurate omschrijving van deze Indonesische film. In de eerste minuten laat de prent nog uitschijnen dat er een zekere thematische diepgang aanwezig is in een scène waarin de zwangere echgenote van een van de protagonisten wordt getoond. Maar verwacht in het daaropvolgende anderhalf uur zeker geen meditaties over het moeilijke evenwicht tussen werk en gezin wanneer je lid bent van een elite-eenheid in een van misdaad vergeven wijk in Jakarta. Zodra de eenheid het appartementsgebouw van een invloedrijke drugsbaron binnendringt volgt namelijk de ene actiescène de andere op. Voor de plot hoef je The Raid dus niet in huis te halen. Maar als je nood hebt aan een flinke dosis adrenaline, biedt de prent exact wat de dokter voorschrijft.

Opvallend is vooral dat The Raid de elite-eenheid al in de eerste 20 minuten herleidt van een twinitigkoppig team tot een viertal mensen. Nagenoeg alle leden sterven in een kogelregen die niet zozeer innovatief als wel bijzonder efficiënt het kaf van het koren scheidt. De rest van de film volgt de pogingen van groentje Rama, luitenant Wahju en sergeant Jaka om zich een weg te banen door talloze appartementsbewoners, naar de bovenste verdieping waar drugsbaron Tama de chaos in het blok gadeslaat op talloze videoschermen. Als het duidelijk is dat de elitesoldaten een grotere kans maken dan verwacht om hun doel te bereiken, zet Tama zijn twee beste troeven in: zijn persoonlijke lijfwachten Mad Dog en Andi. Vooral Mad Dog is een ware vechtmachine die schrik in de harten van elke tegenstrever laat binnendringen. De confrontatie zal hard tegen onzacht zijn, de winnaar degene die temidden alle geweld het langste overeind blijft.

Ik zal eerlijk zijn: doorgaans heb ik een broertje dood aan actiefilms die zich van de ene voorspelbare confrontatie naar de volgende slepen. En dat is precies wat The Raid biedt: je komt hier niets tegen dat je niet honderd keer eerder hebt gezien in Aziatische of Hollywood-films. Met name de vuurgevechten leggen een apert gebrek aan creativiteit bloot. Gelukkig nemen die slechts een minderheid van de actiesequenties in. De meerderheid maakt gebruik van de Indonesische vechtkunst pencak silat en dat vertaalt zich in intrigerend gechoreografeerde confrontaties die een knappe mix zijn tussen geweld en humor. Zo kan je alleen maar glimlachen als eerst een deur wordt ingebeukt en vervolgens de tegenstander fataal met zijn hoofd tegen de onderkant van het restant ervan wordt gekwakt. Ook een sequentie met een verborgen muur en een machete is beklijvend, ditmaal niet wegens de humor, maar wegens de tastbare suspense.

Niet elke scène haalt datzelfde niveau, maar je kan niet anders dan respect hebben voor de energie die cineast Gareth Evans tentoonspreidt op het witte doek. De hyperkinetische regie en montage werken af en toe op de zenuwen, maar vult over het algemeen de gevechten goed aan, ook al had Evans iets meer oog mogen hebben voor ruimtelijke coherentie, want het is voor de kijker niet altijd duidelijk op welke verdieping of in welke hoek van een kamer de actie zich nu precies afspeelt. Ook jammer is het dat de karakterontwikkeling volledig onder de mat geveegd wordt. Alverwege de prent wordt bijv. een onvermoede connectie tussen Rama en Andi onthuld, maar verder dan een wel erg rudimentaire invulling van het nature-nurturedebat gaan de makers niet. De beperkte acteerkwaliteiten van de cast helpen evenmin, hoewel iedereen dat ruimschoots goedmaakt met indrukwekkende gevechtschoreografie.

The Raid zal nooit bovenaan lijstjes van beste films belanden, daarvoor volgt de film te slaafs de regeltjes van een actiefilm. Maar op microniveau valt er zoveel te genieten - zij het vaak als guilty pleasure - dat je als kijker wel meegesleurd moet worden door de energetische gevechten. Bovendien toont de film aan dat, ondanks een Welshman aan het roer, een blik op de niet-Westerse cinema onvermoed leuke kijkervaringen kan opleveren. The Raid doet zeker niet onder voor het betere actie- en stuntwerk uit Amerikaanse blockbusters, waarbij de couleur locale het gebrek aan originaliteit compenseert. Het tomeloze geweld, de liters bloed en de over-the-top-doodstrijd van menig karakter neem je er daarom met plezier bij.

BEELD EN GELUID
Helaas scheert de film geen hoge toppen op het vlak van geluid en beeld. De scherpte is vaak een probleem tijdens de actiescènes en ook het contrast maakt niet optimaal gebruik van de mogelijkheden van high definition. Oordelen over de kleurenweergave is moeilijk wegens de monochrome grijsheid waarin de prent baadt, maar veel diepgang in de grijstinten valt niet te ontwaren. Hoeveel van die onvolkomenheden het gevolg zijn van de kwaliteit van de oorspronkelijke beeldbron is onduidelijk, maar van een geslaagde transfer durf ik hoe dan ook niet spreken. Erger is het gesteld met de soundtrack. De mix vindt nooit het goede evenwicht tussen dialoog en geluidseffect, niet zozeer qua helderheid maar wel qua volume. Vooral de muzikale score valt veel te vaak tussen de mazen van het net.

EXTRA'S
Het bulk van de extra's bestaat uit een zestal Videoblogs (37 min. in totaal), die diverse elementen van de shoot behandelen. De featurettes zijn professioneel gemaakt, maar laten qua inzichtelijkheid wat te wensen over. Compleet irrelevant, maar daarom niet minder plezant is Claycat's The Raid, een klei-animatiefilmpje dat zowat de volledige plot van de film in drie leuke minuten propt. De schijf bevat eveneens een Trailer.

CONCLUSIE
The Raid is een film waarbij de actieliefhebber zijn hartje kan ophalen: van begin tot einde krijg je amper de tijd om naar adem te happen. Het gebrek aan karakterontwikkeling en originaliteit in de plot wordt goedgemaakt door de knap gechoreografeerde vechtscènes. Beeld en geluid scoren helaas onder het gemiddelde. De bonussectie bevat wel een aantal interessante features.