FILM
Edgar Allan Poe is een van mijn favoriete schrijvers en waarschijnlijk de persoon die mijn karakter meer gevormd heeft dan eender welke andere auteur. Mijn fascinatie met hem begon toen ik de geniale, verrassend trouwe parodie op zijn gedicht The Raven zag in de eerste Halloween-special van The Simpsons en ze blijft tot op de dag van vandaag intact. Ik schreef in een niet zo ver verleden zelfs een stripverhaal met een jonge Poe als protagonist. 200 jaar na Poe's geboortedag vond ook Hollywood de tijd rijp om iets te doen met de schrijver van enkele van de meest macabere verhalen die ooit aan het papier zijn toevertrouwd. The Raven volgt niet de route van de klassieke biopic, maar focust op de mysterieuze laatste dagen van Poe en verweeft daar gebeurtenissen in die nauw verbonden zijn met zijn schrijfsels. Niets mis mee, maar het eindresultaat heeft weinig respect voor de figuur Poe en is zo geobsedeerd met voorspelbare seriemoordenaarstrucjes dat de kijker al snel afhaakt.

In het najaar van 1849 ontdekt de politie van Baltimore een moord die wel erg veel lijkt op eentje die Edgar Allan Poe beschrijft in zijn Murders in the Rue Morgue. De auteur is zelf nog maar net terug in de stad en wordt meteen op de rooster gelegd door de jonge, ambitieuze inspecteur Fields, maar de auteur heeft een sluitend alibi: hij was druk bezig zijn weinige geld te verdrinken in een lokale kroeg, hengelend naar een aalmoes voor zijn tanende bekendheid. De echte dader blijkt een verknipte fan van Poe, die onder meer diens verhaal The Pit and the Pundulum op bloederige wijze in de praktijk brengt. De man kidnapt bovendien de kersverse verloofde van de auteur en dreigt haar te doden als hij haar niet tijdig kan vinden. Tips over haar schuilplaats zijn te vinden in de vorm van nieuwe moorden, telkens geïnspireerd door zijn verhalen. Het wordt een race tegen de tijd voor de auteur en het politiekorps van Baltimore.

Je merkt het: de plot van The Raven verschilt weinig van de doorsneefilm over een gekke seriemoordenaar. Dat is niet alleen een luie ingreep van de scenaristen, maar gaat ook loodrecht in tegen innovatieve en baanbrekende schrijftechnieken die Poe zelf in zijn schrijfsels tentoonspreidde. Onderwerp en uitvoering worden daardoor in een oncomfortabele spreidstand gedwongen in The Raven. In een poging om ook het jonge volkje warm te maken voor de schrijver, negeren de filmmakers immers net datgene dat Edgar Allan Poe zo tijdloos maakt: psychologische horror wordt ingeruild voor een generische slasher. Vormelijk is er nochtans weinig aan te merken op de prent: production design en macabere sfeer zitten wel goed. Er wordt een goed beeld geschetst van hoe Baltimore er uitzag in 1849. Maar de treffende uiterlijke (groezelige) praal verhult de emotionele leegte van de personages.

Mocht men The Raven gemaakt hebben met een andere protagonist dan Poe zelf, dan had nagenoeg niemand het verschil opgemerkt. De auteur, zoals hier neergezet door een miscaste John Cusack, wordt vooral gekenmerkt door zijn drankmisbruik, maar zijn legendarische melancholie en de littekens van een getormenteerd leven zijn nauwelijks zichtbaar. Zelfs zijn uiterlijk kreeg een make-over: weg snor, weg kalend voorhoofd, welkom 'hip' ringbaardje en weelderige haardos. Erger nog is dat de auteur zowaar een huisdier krijgt in de vorm van een wasbeer. Enkel en alleen omdat er een theorie bestaat die zegt dat hij stierf aan rabies. John Cusack overstijgt bovendien nooit de zwakke karakterisering: hij blijft eerder een parodie op de befaamde schrijver dan een geloofwaardig personage. Het zegt genoeg dat ik liever een film zou zien over het personage van rechercheur Fields (Luke Evans is wél goed op dreef) dan over deze interpretatie van Poe.

Is dit kritiek van een levenslange Poe-fan die uiteindelijk weinig invloed zal hebben op het kijkplezier van de modale filmfan? Nee, het probleem snijdt veel dieper in The Raven. Naast de voorspelbare hoofdplot - ik had al in het eerste halfuur door wie de dader was - worden ook de nevenpersonages verwaarloosd. Met name de rol van de nochtans altijd goede Brendan Gleeson is een gemiste kans om bijv. de arrogantie van de rijke elite te tonene (en daarmee rechtstreeks te refereren naar The Masque Of The Red Death). Regisseur McTeigue bezit een zekere visuele flair, maar zoals hij eerder al bewees in het teleurstellende V For Vendetta staan die visuals vaak het vertellen van een goed verhaal in de weg. Zou ik hem nog vertrouwen om een nieuwe film op poten te zetten? Om Poe's legendarische raaf te citeren: nimmermeer.

BEELD EN GELUID
De film speelt zich gedurende bijna de hele looptijd af in duistere steegjes en schimmige kamers. Contrast en zwartniveaus moeten dus uitstekend zijn, maar helaas is dat niet altijd het geval. Vooral de zwartlevels neigen te vaak naar het grijze. Scherpte is dan weer nooit een probleem, terwijl ook de kleurenweergave goede punten krijgt. Af en toe zie je compressiefouten, maar dat stoort zelden. De soundtrack slaagt er niet volledig in om de juiste macabere sfeer te vinden omdat de mix te veel de nadruk legt op dialogen, plotse geluidseffecten en te weinig op subtiele sfeerelementen. Op technisch vlak kan je dit DTS-MA-spoor echter weinig aanwrijven.

EXTRA'S
Het Audiocommentaar van regisseur McTeigue en enkele producenten gaat geregeld dieper in op verborgen knipoogjes over de verhalen en het leven van Poe, maar je kan je niet van de indruk ontdoen dat ze te weinig hebben nagedacht over hoe dit een meerwaarde kan zijn voor het verhaal van de film. Een trio Deleted Scenes (samen 3 minuten) voegt nauwelijks wat toe, terwijl de Verlengde Scenes (samen 10 min. lang) soms niet meer dan enkele seconden extra materiaal bevatten.

CONCLUSIE
The Raven had een mooie hommage kunnen zijn om de 200ste geboortedag van Edgar Allan Poe luister bij te zetten, maar Hollywood produceerde helaas een seriemoordernaarsfilms van dertien in een dozijn, met een generische plot, zwakke karakters en een protagonist die amper de complexiteit van Poe aanraakt. Beeld en geluid zijn zonder meer degelijk op deze Blu-Ray, maar de bonussectie stelt teleur.