FILM
Een film beoordelen als goed of slecht is zoveel meer dan de film zelf quoteren. Ook de omstandigheden waarin je die bekijkt, kunnen immers doorslaggevend zijn voor een verdict. Als ik naar mijn eigen ervaringen kijk in de voorbije maanden dan is Comme Un Chef op dat vlak een film die er uitspringt. In de prille lente van 2012 zag ik de prent in de bioscoop en was aangenaam verrast door de pretentieloze wijze waarop het verhaal van een beloftevolle maar koppige jonge chefkok uit de doeken gedaan wordt. Leuke performances, een vrolijk vertelseltje, geen onnodige diepgang: blijkbaar had ik daar op dat moment behoefte aan. Zes maanden later ziet het plaatje er helemaal anders uit. Bij een tweede visie, op dvd, heb ik moeite om de Comme Un Chef uit te kijken. Zo tenenkrommend vind ik de humor, zo vlak de vertolkingen, zo gehaast de montage. Misschien is dit en film die niet gemaakt is om tweemaal te bekijken omdat hij zo netjes en voorspelbaar binnen de lijntjes kleurt. Of misschien is Comme Un Chef inderdaad een draak die pas nu zijn ware aard toont.


De plot is hoe dan ook rijp voor komedie en drama. Omwille van zijn koppigheid in het bereiden van unieke gerechten wordt Jacky Bonnot bij de ene na de andere bistro aan de deur gezet. Hij doet dan maar de belofte aan zijn zwangere vrouw om een 'echte job' te zoeken, meer bepaald als schilder van raamkozijnen in een rusthuis. Nadat de eigengereide Jacky zich ontfermt over de cuisine van de oudjes, trekt hij door zijn lekkere recepten de aandacht van sterrenkok Alexandre Lagarde. Die dreigt zijn derde ster te verliezen, wat de eigenaar van zijn restaurant de kans geeft om hem te ontslaan, maar ziet in Jacky een talent. De jonge kok aanvaardt een (onbetaalde) stage bij Alexandre, maar moet dat angstvallig verborgen houden voor zijn echtgenote. Naarmate de dag nadert dat een recensent het restaurant zal bezoeken, drukt Jacky meer en meer zijn stempel op de keuken, tot ergernis én fascinatie van Alexandre.

Het grote probleem met Comme Un Chef - iets wat me pas bij de tweede kijkbeurt opviel - is hoeveel toevalligheden er wel niet in de plot sluipen. Neem enkele van deze toevalligheden weg en je houdt geen film over. Dat ondergraaft uiteindelijk de geloofwaardigheid van de prent en zorgt ervoor dat de snelle opeenvolging van scènes meer en meer lijkt op een bewuste poging van de cineast om die gigantische plotgaten te verhullen voor de kijker. Een bijkomend probleem is dat daardoor de ruimte voor karakterontwikkeling wel erg minimaal wordt. Nooit heb je het gevoel dat de vriendschapsband tussen Alexandre en Jacky gebaseerd op iets meer dan een algemene liefde voor koken, nooit heb je door waarom Jacky zich als een bezetene op het koken stort of waarom Alexandre is blijven steken in sterren-koken in plaats van passioneel koken.


De performances zijn evenmin groots. Komiek Michaël Youn is een hyperkinetische Jacky, die het niet kan laten om zijn neus in andermans zaken te steken. Zo wort hij al te vaak een ergerlijk personage dat je met plezier een vuist in het gezicht zou verkopen. Zelfs een poging om zijn koppigheid te verzachten met de subplot over zijn zwangere vriendin heeft een averechts effect. De Alexandre van Jean Reno is op dat vlak een veel sympathieker personage: bij hem voel je de frustratie over zijn stagnerende kookkunst en de innerlijke tweestrijd als hij moet kiezen tussen het bijwonen van de doctoraatsthesis van zijn dochter en de keuken op het moment dat de recensenten in het restaurant passeren. Maar het realisme van dit personage wordt dan weer volledig tenietgedaan door één scène die de grenzen van het geloofwaardige ruimschoots overschrijdt, waarin Alexandre en Jacky verkleed als een Japanner en zijn geisha het restaurant van een rivaal bezoeken. De rest van de cast bestaat uit uitvergrote stereotypes die je vooral niet te serieus moet nemen.

Is Comme Un Chef nu een heerlijke maaltijd of een smakeloze brij uit blik? Dat hangt waarschijnlijk af van de mood waarin je bent. Als je op zoek bent naar een film die iets brengt wat je nog niet eerder hebt gezien of op speelse wijze genreconventies omzet in leuke gniffelmomenten, dan ben je aan het verkeerde adres. Maar als je dat weinig kan schelen en je gewoon een dikke vijf kwartier hersenloos wilt kijken naar een makkelijk weghappend verhaaltje met enkele aangename scènes en een hoop sequenties die geen voedingswaarde hebben maar overgoten worden met een saus die zo dik is dat je dat niet meer merkt, dan kan je ergere films tegenkomen dan Comme Un Chef.


BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit is zonder meer degelijk, maar stijgt nooit boven het gemiddelde uit. Zo oogt de kleurenweergave iets te dof en valt in een handvol donkerdere sequenties op dat de zwartniveaus niet optimaal zijn. De soundtrack is evenmin een opvallende hoogvlieger, hoewel de dialogen steevast helder worden weergegeven en de muziek aangenaam uit de boxen weerklinkt.

EXTRA'S
De making-of Comme Deux Chefs doorloopt op 25 minuutjes enkele belangrijke momenten uit de draaiperiode. De belangrijkste mensen voor en achter de schermen leggen uit waarom ze zich voor deze film engageren. Daarnaast zijn er Interviews met de twee hoofdacteurs en de regisseur, maar geen van de drie geeft erg veel inzichtelijke antwoorden. De schijf bevat ook een B-roll (2 min.) van een scène op de markt. Negen Verwijderde scènes (6 min.) zijn terecht uit de film geknipt en de Bloopers (4 min.) zetten je lachspieren niet bepaald aan het werk. Afrondend zijn er Trailers voor Comme Un Chef en drie andere Lumière-releases.


CONCLUSIE
Comme Un Chef is nog het best te vergelijken met een diepvriesmaaltijd: niet bepaald origineel, voedzaam of zelfs lekker, maar af en toe, als je daar toevallig zin in hebt, biedt hij net datgene wat je verlangt. Zolang je de prent maar niet vergelijkt met haute cuisine kan je de film waarschijnlijk goed verteren. Beeld en geluid halen een doorsneeniveau op deze schijf en de bonussectie is ongeïnspireerd.