FILM
Ted (Zac Efron) woont in het kleurige Thneedville, een grappig maar steriel stadje waarin zowat alles kunstmatig en van plastic is, en geen plaats meer is voor natuurlijke rijkdommen zoals bomen. En de inwoners zijn er zo ongelukkig, maar ze weten het niet (want er loopt een dikke vette muur rond de stad). Miljardair O'Hare (Rob Riggle) heeft er een monopolie op het verkopen van verse lucht, en heeft er bijgevolg alle belang bij dat er geen bomen meer in de stad groeien. Teds buurmeisje Audrey (Taylor Swift), op wie hij heimelijk verliefd is, wil echter graag één keer in haar leven een echte boom zien. Op aanraden van zijn lichtjes seniele oma (Betty White) verlaat Ted de stad, en zoekt in het desolate niemandsland aan de andere kant van de muur de kluizenaar die zich de Once-ler (Ed Helms) noemt. Die vertelt Ted het relaas van hoe Thneedville er is uit komen te zien zoals vandaag: om een soort van hippe sjaals te makken heeft de Once-ler alle bomen geoogst, en daarmee zich de woede van een soort bosgeest, de Lorax (Danny DeVito) op de hals gehaald, een soort van gigantische pindanoot met een gele snor. Eer de Once-ler tot de jaren van verstand is gekomen, is het al echter te laat en is de laatste boom tegen de vlakte gegaan. De Once-ler heeft echter nog één zaadje van een boom, en het is aan Ted om het te laten kiemen. O'Hare en zijn evil company laten dit natuurlijk niet gebeuren.




The Lorax is een ecologisch getint sprookje dat gebaseerd is op de in Amerika immens populaire boeken van de jeugdschrijver Dr. Seuss (Theodore Seuss Geisel), van wiens werk er eerder al live action-verfilmingen het levenslicht zagen zoals The Grinch en The Cat In The Hat, alsook animatiefilms zoals Horton Hears A Who. De verfilmingen van 's mans werk zijn pas de laatste decennia op gang gekomen omdat Geisel nogal afkerig stond tegenover het medium. Nochtans werkte hij zelfs al tijdens de Tweede Wereldoorlog mee aan de Amerikaanse propagandafilmpjes van onder meer Private Snafu, die onder productie van Warner Bros. dienden om de Amerikaanse publieke opinie te bewerken. Televisie was Geisel dus niet vreemd, nochtans wilde hij zich in de eerste plaats profileren als schrijver. Dr. Seuss' stijl wordt gekenmerkt door de rijmvorm en het gebruik van een simpel vocabularium dat vooral diende om kinderen zonder leesgewoonte over de streep te trekken en eens een boek te laten vastpakken. The Cat In The Hat bevatte zo onder meer alle woorden die door Amerikaanse pedagogen werden opgelijst als onmisbaar in het dagelijks taalgebruik van kinderen minstens éénmaal. Zijn werk is intussen opgenomen in het canon van de Amerikaanse kinderliteratuur, maar mee door de zeer moeilijke vertaling is het buiten de Angelsaksische landen nagenoeg onbekend.




The Lorax, reeds in 1972 voor de eerste keer in een animatiefilm gegoten, werd in onze contreien enkel in de bioscopen opgevoerd in een Nederlandse vertaling en trok dan ook een relatief jong en weinig talrijk publiek aan, zodat de film veel sneller van de affiche verdween dan in de States. De film weerspiegelt met zijn surrealistische aard eigenlijk vrij goed de maffe  suikerspinnen wereld van Dr. Seuss, en bevat een aardige soundtrack, alhoewel de voice cast met onder meer tienersterretjes van het genre Zac Efron en Taylor Swift eerder is ingegeven door de hype van het moment dan door ernstige overwegingen inzake acteertalent. De enige die echt een verschil maakt is Danny DeVito als de overijverige Lorax. De film kan uitpakken met een paar lieve knuffelachtige beertjes en visjes maar haalt absoluut de normen van pakweg Pixar niet, en de politiek overduidelijk groene boodschap wordt er bij momenten wel érg dik opgelegd. De animatie is briljant en overweldigend maar het verhaal springt enorm van de hak op de tak, en de mengeling van de actuele verhaallijn met een flashback, met dan ook nog eens het feit dat de Once-ler en Ted fysiek nogal op elkaar lijken, maakt het voor de kleintjes wellicht minder gemakkelijk om te kunnen volgen.

BEELD EN GELUID
Er is niets wezenlijks aan te merken op het schitterende 1.85:1-beeld, dat in hoge definitie nog eens goed tot zijn recht komt. De wereld van de Lorax is een felgekleurde, bonte bedoening met extreme toverballenkleuren die elkaar in hevigheid overtroeven. De aflijning is scherp en bevat veel details, zoals de pels van de Lorax, maar het is op deze punten ook net waaruit blijkt dat de film van Illumination, dat nochtans ook de dijkenkletser Despicable Me heeft afgeleverd, minder charmant en meer nonchalant in elkaar is gedraaid. De Engelse DTS-HD MA 5.1-track bevat duidelijke dialogen, fijne muziek en af en toe ook nog eens een goede uithaal van de surroundkanalen, zoals in de scène waarin de Once-ler in een waterval naar beneden stort.




EXTRA'S
De disk bevat net zoals die van Despicable Me enkele mini-shorts die inhoudelijk bij de film aansluiten. In Wagon Ho! (3:10) gaan de beren in de huifkar van de Once-ler een potje joyriden. In Forces of Nature (2:14) probeert de Lorax de Once-ler een poets te bakken, en in Serenade (3:19) probeert één van de beren het hart te veroveren van een vrouwtjesexemplaar. In een korte Making of (3:31) vertelt de crew nog iets meer over het ontstaan van deze drie filmpjes. De film van één verwijderde scène (1:30) waarin de Once-ler zijn sjaal weggooit. In de interactieve modus O-Hare TV (1:34:02) wordt de film gelardeerd met enkele faux reclamespotjes voor producten van O'Hare. De interactieve featurette Expedition of Truffula Valley omvat de mogelijkheid om de leefomgeving van Thneedville te verkennen, maar bevat ook enkele ernstigere bijdragen zoals animatietests en interviews met de stemacteurs. De documentaire "Seuss to Screen" (4:26) bevat wat korte informatie over de aanpassing van het werk van de auteur naar het grote scherm. De tweede interactieve featurette The Once-ler's Wagon is een teleurstelling na de eerste; door wat op voorwerpen te klikken kan je een paar vervelende animaties oproepen. Dan volgen er een paar spelletjes: Get Out Of Town is een voor een extra op een Blu-ray te zijn verbazend ingewikkeld spelletje dat wat doet denken aan platformspelletjes op consoles zoals een Wii. Truffula Run is een stuk simpeler waarin je bloempjes moet plukken. Dan bevat de disk nog een karakoke-versie van Let It Grow (3:40). En wanneer je dacht dat je door de stapel door was, krijg je nog een audiocommentaartrack van regisseurs Chris Renaud en Kyle Balda met nogal wat wetenswaardige informatie. Tot slot is er nog een niet zo heel goed verborgen easter egg te vinden. De slipcaseverpakking van The Lorax wordt overigens opgesierd door een authentieke gele snor.




CONCLUSIE
The Lorax is een wat eigenzinnige bewerking van één van de boeken van de Amerikaanse jeugdauteur Dr. Seuss, die wellicht nooit hoge toppen zal scheren in onze contreien (en dat slaat zowel op de film als op de auteur). De film is te charmant en de presentatie is te hoogwaardig om zomaar weg te klasseren.