FILM
Na het verdiende succes van Un Prophète - mijn favoriete film van 2009 - keek ik reikhalzend uit naar de nieuwe film van Jacques Audiard. Meer nog toen bleek dat Matthias Schoenaerts de hoofdrol zou vertolken. Helaas is het zelden een goed idee om je verwachtingen voor een nieuwe prent torenhoog te leggen. Teleurstelling is dan ook de emotie die het langst blijft hangen na het zien van De Rouille Et D'Os. Niet alleen omdat de film niet kan tippen aan Un Prophète, maar ook omdat de prent, op de eigen merites bekeken, een onsamenhangend geheel is van interessante maar slechts half uitgewerkte ideeën. Er zijn momenten dat De Rouille Et D'Os losbreekt uit het moeras van trouvailles en een interessante film lijkt te worden, maar keer op keer zinkt de prent weer terug in het drijfzand, met veel frustratie bij de kijker als gevolg.


Matthias Schoenaerts speelt Ali, een Belgische ex-bokser die samen met zijn zoontje zijn heil zoekt in het zuiden van Frankrijk. Ali logeert bij zijn zus en vindt al snel een baantje als buitenwipper in een discotheek. Daar komt hij voor het eerst in contact met Stéphanie, een orkatrainster in het plaatselijke waterpark. Na een ongeluk met een van de dieren verliest Stéphanie haar beide benen. Niettemin behandelt Ali haar als iemand zonder handicap: rechtuit en zonder complexen. De twee beginnen een relatie, maar waar Ali enkel interesse heeft voor het fysieke aspect daarvan, groeien bij Stéphanie geleidelijk gevoelens die verder gaan dan de seks. Elk van hen is echter te koppig om de wijze waarop ze elkaar zien in alle openheid te bespreken.

Die koppigheid, die de thematische rode draad vormt in De Rouille Et D'Os, is niet alleen evident in de plot, maar ook in de wijze waarop cineast Audiard te werk gaat. Het is duidelijk dat hij zeer goed weet welke richting hij uit wil met de prent en welke thema's hij wil aansnijden, maar hij vergeet daarbij aan de kijker te denken, die lang niet altijd overtuigd is van het nut van de omzwervingen. Het centrale gegeven van twee verwante maar contrasterende zielen (beide koppig en onverantwoord in hun gedrag, maar de een mentaal en fysiek fragiel, de ander lichamelijk imposant en met een duidelijk plan in zijn hoofd) werkt, zonder meer, ook al begeeft Audiard zich op melodramatisch terrein dat al talloze malen eerder op het witte doek te zien was. Maar wat is het nut van een nevenplot over een supermarkt die haar personeel bespiedt met camera's? Zelfs de ogenschijnlijk relevante nevenlijn waarin Ali zich als straatvechter profileert in een clandestien circuit bevat uiteindelijk te weinig vlees aan het bot.


De Rouille Et D'Os is bovendien de eerste film die Audiard digitaal draaide en dat is eraan te zien. Niet alleen ogen de grauwe, schokkerige beelden heel wat minder poëtisch dan in het nog op pellicule gefilmde Un Prophète (een probleem in een film die absoluut poëtisch wil zijn), ook de vrijheid om meer beelden te schieten door de tijdswinst van het digitale proces is nefast. Er is amper nagedacht over de beeldkaders en de montage verzandt in een beeldendiarree van weinig interessante perspectieven: soms waan je je zowaar in het debuut van een filmstudent. Het narratieve gebrek aan focus vertaalt zich kortom ook in de beelden.

Zelfs de karakters halen niet het niveau van de eerdere films van Audiard. De filmmaker zegt zelf dat hij bewust het melodrama van de stille film en de jaren dertig wilde evoceren en dat blijkt ook uit het gebrek aan gelaagdheid bij de personages. Die worden zeer stereotiep neergezet: de bokser blijkt een ruwe bolster met dito pit, terwijl de emotioneel afstandelijke protagoniste een klein hartje schijnt te hebben. Matthias Schoenaerts en Marion Cotillard zijn niettemin klasbakken, die hun uiterste best doen om hun kartonnen karakters alsnog een derde dimensie te geven, maar het wankele scenario is als een zwaar anker dat ook hen genadeloos meesleept in de malaise die De Rouille Et D'Os kwelt. De nevenpersonages krijgen zelden de kans om te schijnen, op de jonge Armand Verdure na, die treffend het zoontje van Ali neerzet. Bouli Lanners is zelfs volledig miscast als de promotor van Ali's gevechten.


Alle teleurstellingen ten spijt, moet je al erg venijnig zijn om De Rouille Et D'Os een slechte film te noemen. Ook al slaagt hij maar zelden in zijn opzet, je moet Audiard nageven dat hij tenminste zijn eigenzinnige visie compromisloos op het scherm kwakt, waarmee hij zijn status als auteur van de Franstalige cinema zelf in een teleurstellende film kracht bijzet. Zelfs al schiet hij zichzelf finaal in de voet in een van stroperig sentiment doordrongen laatste kwartier, dat eerder een cynische satire lijkt op een niet te verteren 'tv-film van de week' dan een geloofwaardig einde voor een van de weinige centrale relaties in de film die de kijker weet te raken.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit is zonder meer degelijk, maar heeft verschillende malen te kampen met een gebrek aan scherpte. Of dit een probleem is met de transfer of met de artistieke ambities van de cineast is niet meteen duidelijk, maar het is hoe dan ook een opvallend manco. Over het gebrek aan contrast in de duistere scènes kunnen we een vergelijkbare opmerking maken. De soundtrack haalt een beter niveau. Audiard speelt in de prent voortdurend met het contrast tussen zachte, haast onhoorbare geluiden en standaardaudio, maar de mix heeft daar absoluut geen problemen mee. De achterste boxen worden vooral voor subtiele effecten ingezet.


EXTRA'S
De naam van de making-of op deze schijf, heeft als toepasselijke naam het genre waarin Audiard De Rouille et d'Os situeert: Un Mélo Trash (58 min.). De making-of volgt niet de structuur die je gewend bent, waardoor je geïntrigeerd blijft kijken en luisteren naar de unieke aanpak van de cineast, zijn cast en crew. De Verwijderde Scènes (6 min.) werden terecht geschrapt uit de film, want ze ontberen de mystiek die de prent kenmerkt. In een Nederlandstalig interview met Matthias Schoenaerts (20 min.) vertelt de acteur over het castingproces en over zijn opinie over de film, maar dat blijft helaas een redelijk oppervlakkig promopraatje. Ook weinig inzichtelijk is een SFX-Featurette (2 min.) waarin de originele opnames naast de uiteindelijke, gemanipuleerde beelden worden gelegd. De disk bevat ook een Trailer voor de hoofdfilm en enkele Cross-promotionele trailers. Al bij al is dit een niet onaardige set extra's, maar het ontbreken van de commentaartrack die wel op de Franse dvd stond, is zonder meer een gemis.

CONCLUSIE
De Rouille Et D'Os is een film met te weinig vlees aan het bot en teveel roest in het raderwerk. Als vingeroefening in melodrama is de prent te fel bezig met een herdefiëring van het genre dan met het vertellen van een meeslepend verhaal of het creëren van onvergetelijke personages. De film heeft zijn momenten, maar die zijn te schaars. Beeld en geluid halen een goed tot zeer goed niveau. De ster van de bonussectie is zonder meer de knappe making-of.