Een paar dagen later wordt hun huwelijksverjaardag gevierd. Michel nodigt de 19 ontslagen maten uit op het feestje, kwestie van z’n solidariteit nog eens ruim in de verf te zetten. De gasten hebben samen gelegd voor een cadeau: een reis naar de Killimanjaro voor hun tweetjes en nog flink wat zakgeld. Van Raoul krijgt hij een comicstrip waarin Michels naam staat, de allereerste die hij ooit kocht en die sinds lang was verdwenen. Het leven kan mooi zijn. Dat verandert evenwel als een paar dagen later, tijdens een gezellig avondlijk onderonsje met Raoul en z’n echtgenote Denise (de zus van Marie-Claire), twee gemaskerde mannen Michel en Marie-Claires appartement binnendringen, het viertal op een stoel binden, tegelijk flink wat rake klappen uitdelen en er met het huwelijkscadeau én de bankkaarten van Raoul en Michel vandoor gaan. Schade 5000 euro en verdwenen reistickets. Hoe wisten ze van het geldkoffertje af?, vraagt Marie-Claire als ze van de eerste schrik bekomen is. De politie wordt gebeld en de dag nadien legt Michel een verklaring af op het politiekantoor. De stemming in huis is bedrukt, maar het is schoonzus Denis die een depressie krijgt, niet meer naar buiten durft en dagenlang huilt. En dan zit Michel op een keer tegenover 2 jongetjes in de bus die in een comicboekje bladeren dat hem heel bekend voorkomt. Hij vraagt of hij het even mag inkijken en ziet z’n naam op de binnenkant van de cover staan. Hij volgt de beide kereltjes naar huis en stelt vast dat hun vader één van de ontslagen jongere collega’s is. Een paar uur later wordt hij opgepakt door de politie.

Les Neiges Du Kilimanjaro is een productie over liefde, collegialiteit en medemenselijkheid die begint als een warm familieverhaal, evolueert tot een quasithriller en eindigt als een feelgoodfilm, waarin onderweg nogal wat valse premisses en beweringen zijn ingebouwd om het scenario acceptabel te maken. Centraal staat een sociaal conflict waarbij een aantal arbeiders zijn afgedankt zonder rekening te houden met hun sociale en maatschappelijke achtergrond én aan de andere kant een vakbondsafgevaardigde die hun lot deelt, maar die kan rekenen op een vette afscheidspremie en straks een goed pensioen. Het resultaat is een conflict tussen oudere mannen die menen voor een rechtvaardige gang van zaken te kiezen en jonge, onbemiddelde arbeiders die vinden dat er geen begrip is voor hun beroerde situatie als gezinshoofd met kinderen ten laste.

Tot op dat niveau is Les Neiges Du Kilimanjaro een realistische weergave van wat zich wellicht dagelijks afspeelt in een land en bij uitbreiding in een Europese Unie waar besparingen allerhande aan de orde van de dag zijn en de werkloosheidstatistieken pieken als nooit tevoren. Jammer genoeg gebruiken de makers de foute argumenten om een roofmoord te vergoelijken of tenminste de gevolgen ervan. Dat moffelen ze handig weg tussen grappige en andere keren tussen aandoenlijke en verantwoorde scènes, maar als kijker kan je het gevoel niet wegdrukken dat het allemaal te mooi en te eenvoudig voorgesteld wordt, vooral omdat de schuldige zich gesterkt voelt door het onrecht dat hem is aangedaan en nooit aangeeft z’n daden te betreuren. De slachtoffers, Michel en Marie-Claire, voelen zich te gemakkelijk schuldig aan consequenties die niet direct het gevolg zijn van hun daden of van hun intenties. Het resultaat is een scenario dat af en toe flink rammelt en dat aantal essentiële principes negeert of minstens nuanceert tot het niveau dat de hele samenhang ongeloofwaardig maakt. De feelgoodsfeer van de coda moet de anomalieën camoufleren, maar daarin slagen de makers niet echt. Les Neiges du Kilimanjaro wordt op die manier een stumperige vertelling.