FILM
Voelde jij het onlangs ook kriebelen toen je las dat men een Amerikaanse president ging omtoveren tot een vampierenjager? Inderdaad, soms is eenvoud het beste ingrediënt voor een geslaagde film. Dat had men in de jaren 80 (en een heel klein beetje in het begin van de jaren 90) meer dan goed begrepen. The Hard Way is weliswaar geen hoogvlieger, wel een film die garant staat voor ruim anderhalf uur Hollywoodvertier waarbij de hersenen mogen worden uitgeschakeld.

Nick Lang (Michael J. Fox) is een gevierde Hollywoodster die zijn brave imago grondig beu is. Na het draaien van Smoking Gunn II wil hij niet langer als een Indiana Jones-kloon door het leven gaan, maar droomt hij ervan om in zijn volgende film in de huid van een ruige politieagent te kruipen. Nick vat zijn nieuwste uitdaging heel serieus op, want Mel Gibson (jawel) staat te poppelen om de felbegeerde rol voor zich op te eisen. Daarom gaat de filmster in de leer bij een echte flik. Helaas kiest Nick voor de grofgebekte John Moss (James Woods). De inspecteur kan de egocentrische filmster niet luchten en weigert om met hem op pad te gaan. Bovendien is het moment slecht gekozen, want de New Yorkse straten worden opgeschrikt door de Party Crasher (Stephen Lang). Deze blonde psychopaat houdt ervan om ongevraagd op feestjes binnen te vallen en willekeurig een gast omver te knallen. Een opdracht die op het lijf van Moss is geschreven, doch eist zijn baas dat hij de oppas speelt van de acteur. De twee kunnen elkaar niet uitstaan, maar zoals dat meestal gaat in Hollywoodfilms worden ze na een tijdje de beste vrienden. En je kan er gerust geld op verwedden dat ze de seriemoordenaar bij de lurven zullen pakken!


Ondanks het succes van deze komedie was The Hard Way de laatste grote hit van Michael J. Fox. Nadien was de ster uit Back To The Future enkel nog goed voor televisieseries (van Spin City tot Boston Legal) en weinig geslaagde langspeelfilms zoals The American President. Nu goed, Fox is nooit een groot licht geweest en dat is hij ook niet in The Hard Way, want het is (alweer) James Woods die de show steelt. Deze karakterkop was steeds de ideale acteur om de ultieme bad guy te spelen. Het personage dat hij in deze komedie neerzet is wederom zo'n zenuwpees die met de regelmaat van de klok de controle verliest en zijn vuisten in het gezicht van één of andere slechterik timmert. Deze flikkenkomedie is geregisseerd door veteraan John Badham die klassiekers als Blue Thunder, Saturday Night Fever of het vermakelijke War Games op zijn cv heeft staan. Badham is geen genie, maar hij weet wel hoe je humor en actie met elkaar moet vermengen.

BEELD EN GELUID
De kleuren van deze dvd zijn weliswaar een beetje gedateerd en er zijn enkele wazige scènes aanwezig, doch is dit een uiterst genietbare transfer. Met het geluid zit het eveneens snor, ofschoon je er de afgrijselijke rapnummers moet bijnemen (en daar zit wellicht LL Cool J die hier een kleine rol vertolkt voor veel tussen).

EXTRA'S
Er staan geen extra's op deze dvd.


CONCLUSIE
De reden waarom we deze klassieker (in zijn genre is hij dat) nog eens uit de kast halen is gewoon omdat het heerlijk is om nog eens een actiefilm te zien die zonder CG-effecten is gedraaid.  Noem het heimwee of wat dan ook, maar een film als The Hard Way maken ze tegenwoordig niet meer. Was vroeger beter? Neen hoor.