Films van de Turkse regisseur Nuri Bilge Ceylan zijn producties zonder veel plot, actie of drama. Het zijn verstilde schilderijen waarin het decor minstens evenveel plaats krijgt als de personages die hij van op een afstand beschrijft zodat er van inleving vanwege de toeschouwer weinig sprake is. Ceylan is een kenner van de menselijke natuur, maar die kennis stopt hij in dialogen eerder dan in karakters waarbij de cynische, grappige of nihilistische ondertoon de aandacht van de kijker vast moet houden. Als dat proces twee en een half uur duurt, lijkt het onwaarschijnlijk dat de regisseur daarin slaagt en dat doet hij dan ook alleen op gespecialiseerde Film Festivals waar altijd dezelfde m’a tu vus elkaar treffen voor een avondje moeilijke cinema die gelukkig gevolgd wordt door veel champagne en hapjes. Wij hebben evenwel meer dan een keer op dubbele of vierdubbele snelheid naar dit meesterwerk gekeken tijdens de pastorale scènes en de lange pannes over het – overigens – bloedmooie Turkse landschap.

Over de motieven van Kenan en z’n broertje komt u niets te weten. Dat is ook niet belangrijk, want regisseur Nuri Bilge Ceylan richt z’n camera niet op de verdachten maar op politieman Nuri die het moeilijk heeft om misdadigers als mensen te behandelen en die thuis af te rekenen heeft met een moeilijke vrouw en een ziekelijke zoon, op officier van justitie Nusret wiens vrouw na de geboorte van hun zoontje zelfmoord pleegde toen ze zijn overspel ontdekte, op de gerechtsdokter die misschien iets heeft gehad met de vrouw van de vermoorde man en op de burgemeester van het dorpje waar ze de nacht doorbrengen, niet wegens z’n grote politieke standpunten of z’n krachtdadige persoonlijkheid, maar wegens z’n bloedmooie dochter die schijnbaar gedoemd is om weg te kwijnen in een gat zonder toekomst, ergens in Anatolië.

Bent u er nog? Dan maken we van de gelegenheid gebruik om u te vertellen dat de natuuropnamen van het lege Anatolische landschap met z’n kale en lichtjes glooiende heuvels niet minder dan bloedmooi zijn en dat de regisseur door het gebruik van luchtopnamen het effect alleen maar versterkt. Later zal hij hetzelfde procedé gebruiken terwijl één van z’n hoofdpersonages tussen witte huizen met oranjerode daken z’n straat uit wandelt, maar hier is de aanpak minder effectief wegens het slordige uitzicht van het decor. Om de aandacht op de personages te vestigen maakt Ceylan veelvuldig gebruik van close-ups, doch alleen in het geval van de officier van justitie is dat zinvol en heeft het invloed op de manier waarop de toeschouwer zich betrokken voelt bij het lot van het personage. De familiale problemen van politieman Narci en het verstilde (en nooit uitgelegde) leed van de dokter laten u wellicht koud.