Voor de liefhebbers van het non-talent Steve Austin bracht Paradiso drie films van de gewezen worstelkampioen op de markt. De laatste in het rijtje is Tactical Force. Zoals verwacht is deze prent in hetzelfde bedje ziek als de andere twee gedrochten die we eerder bespraken. Niet dat we daarvan opkijken als blijkt dat ene Adamo P. Cultraro achter de camera staat. Eerder maakte deze Canadees het Tom Sizemore-vehikel Corrado en de meningen van diverse filmfans op IMDB zeggen genoeg. Nu goed, de schuld ligt niet alleen bij Cultraro, maar uiteraard ook bij Steve Austin. Niemand zal het mij kwalijk nemen als ik stel dat deze gespierde macho zowat het meest ergerlijke personage is dat ooit op het scherm te zien was. En neen, deze jongen houdt van actiehelden, zelfs als ze niet kunnen acteren. Het probleem met Austin is gewoon dat hij geen greintje charisma bezit. Als je dan zo'n kerel in een misbaksel als Tactical Force stopt waarin noch spanning noch actie aanwezig zijn, dan kan je het eindresultaat wel raden.
 

Waarover deze rommel gaat? Tate (Steve Austin), Hunt (Michael Jai White), Jannard (Lexa Doig) en Blanco (Steve Bacic) zijn leden van het SWAT-team in Los Angeles. Nadat het een overval op een supermarkt op een nogal harde manier heeft verijdeld, wordt het korps naar een afgelegen trainingskamp doorverwezen. Hangar 14 was vroeger een vliegbasis, maar wordt nu niet meer gebruikt. Omdat dit militaire domein ver van de stad ligt is het een ideaal oefenterrein voor SWAT-leden. Het toeval wil echter dat er op deze basis ook een vreemde aktentas ligt die iedereen in handen wil krijgen, ook slechterik Demetrius (Michael Shanks). We willen de pret niet bederven, maar je moet geen genie zijn om te raden wat er in het koffertje zit. Al gauw komen de bandieten erachter dat het SWAT-team alleen maar met losse flodders schiet. Gelukkig hebben Tate en zijn maten ook nog enkele stevige vuisten. Met deze clichés heeft Cultraro meteen genoeg ingrediënten om de kijker met een ridicule knokfilm van anderhalf uur op te zadelen.
 

BEELD EN GELUID
De vorige films met Steve Austin die we bespraken zijn op geen enkel vlak hoogvliegers. Ook wat de beeld- en geluidskwaliteit betreft mag je je aan het ergste verwachten. Filmgrain in overvloed, veel dubbele beelden, de lelijkste kleuren die je bedenken kan, een matig geluid,... we stoppen maar zeker?

EXTRA'S
Er staan geen extra's op deze onnodige rommel.

CONCLUSIE
Na 90 minuten heeft uw recensent slechts één vraag: welke filmfan zit hierop te wachten? Zelfs de trouwste actiefan zal zijn schouders ophalen bij dit afgrijselijk gedrocht.