FILM
Nee, Bronson is geen biografische film over het leven van de acteur die we kennen van zulke klassiekers als The Magnificent Seven en Death Wish. Maar de protagonist van de prent - geboren als Michael Peterson - heeft zichzelf wel naar de acteur vernoemd, omdat het zijn belangrijkste doel in het leven is om beroemd te worden. En omdat hij nu eenmaal niet veel aanleg heeft voor acteren of zingen of een ander creatief beroep, kiest hij maar voor een leven in de misdaad. Want geweld, daarin is hij een meester. Na een mislukt overval op een postkantoor op zijn negentiende belandt hij in de cel. En daar zit hij nog steeds, want Bronson kan maar overleven op een zelf samengesteld dieet van agressie en mishandeling. Hij is de meest notoire gevangene van Groot-Brittannië, ook al heeft hij weinig aan die reputatie, aangezien hij voor zijn veiligheid (en die van zijn medegevangenen en cipiers) 30 van zijn 34 jaren achter de tralies in de isoleercel zat.

Bronson is geen fictief personage maar bestaat echt. Wie zijn naam googelt, vindt al snel een waslijst aan vergrijpen waaraan hij zich binnen en buiten de celmuren schuldig heeft gemaakt. Als iemand die zijn eigen mythe met veel zin voor overdrijving in stand houdt, was het maar een kwestie van tijd eer iemand zijn verhaal naar het witte doek vertaalde. Die man is op het eerste gezicht goed gekozen. Nicolas Winding Refn bouwde immers een reputatie op als kroniekschrijver van geweld in zijn compromisloze Deense Pusher-trilogie. Bronson slaat een soortgelijke toon aan: enerzijds duwt Refn het geweld in je gezicht, anderzijds geeft hij met zijn aanpak een verrassend genuanceerd beeld van de psychotische beslommeringen van de protagonist.

De film laat er immers geen twijfel over bestaan dat datgene wat je op het scherm ziet vooral weergeeft hoe Bronson zichzelf ziet. De prent opent in een theatersetting waarin de misdadiger een enthousiast luisterend publiek tracteert op anekdotes uit zijn rijkgevulde criminele leven. In de loop van de film zullen we nog vaak terugkeren naar die scène, waarbij Bronson zich steeds excentrieker en megalomaner gedraagt en zich meer dan eens bedient van opvallende make-up. Dit zijn zonder meer de beste momenten van Bronson, omdat de scènes zich op de grens tussen fictie en een meta-benadering van die fictie bevinden. Maar ook omdat de acteur die het personage gestalte geeft, Tom Hardy, volledig opgaat in de rol. Hardy zet Bronson neer als iemand die volop gelooft in het principe dat wanneer de realiteit de mythe achterhaalt, er niks mis mee is om toch de mythe te blijven verkondigen. Hij daagt de kijker uit om de waarheid te vinden tussen alle zelfverheerlijkende tierlantijntjes en doet dat met zoveel bravoure en charisma dat je je ogen amper van hem af kan houden.

Zo sterk als de monologen van Bronson zijn, zo middelmatig zijn de flashbacks die de ruimte tussen zijn vertelsels opvullen. De reden is niet zozeer dat de gebeurtenissen niet interessant zijn, maar ze stijgen te weinig boven het vrijblijvend anekdotische uit. Ook de wijze waarop Nicolas Winding Refn de scènes in beeld brengt, overtuigt niet altijd. Het siert de regisseur dat hij een visueel verlengstuk wil breien aan de opschepperige vertelstijl van zijn protagonist, maar dat werkt na een tijdje gewoonweg op de zenuwen. Bronson is nu eenmaal niet sympathiek genoeg om als kijker anderhalf uur door te brengen in de gestileerde perceptie die hij van zichzelf heeft. Bovendien oogt de filmstijl van Refn te ongepolijst: hij probeert te fel een groezelige, rauwe sfeer op het scherm te kwakken waardoor hij daar meer aandacht op vestigt dan goed is voor de film. Wél geslaagd is de muziekkeuze, waarbij vaak klassieke componisten de meest bloederige gevechten becommentariëren. In een andere scène wentelt Refn zich dan weer in de zelfrelativerende kitsch door It's A Sin van de Pet Shop Boys luid uit de boxen te laten schallen.

Bronson werkt volgens mij dan ook alleen maar als je je als kijker volledig overgeeft aan de excentriciteit van zowel het centrale personage als de regisseur. Wie daarin slaagt, wordt ongetwijfeld meegezogen in een verhaal dat misschien niet verrast, maar tenminste probeert om een de essentie van Bronsons zijn te vatten in performance en beelden. Wie na het bekijken van de film klaagt dat de prent stijl verkiest boven inhoud heeft echter geen ongelijk. Want hoewel de film geregeld opzichtig flirt met grote anarchistische voorbeelden als A Clockwork Orange, balanceert Bronson voortdurend op die slappe koord tussen kitsch en inzichtelijke zelfspot. Naar mijn mening valt de prent net iets te vaak van die koord af.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van Bronson haalt een oerdegelijk niveau, maar je zal hier niets zien dat je van je sokken blaast. Deels heeft dit te maken met het feit dat de filmstijl van de cineast net wil dat de groezeligheid zichtbaar is, wat zich vertaalt in gesatureerde kleuren, wisselvallige contrasten en een scherpte die een zekere vaagheid niet wil uitvlakken. De soundtrack ik eveneens van een goede kwaliteit. Met name als er songs op de soundtrack te horen zijn, geven de boxen het beste van zichzelf. Jammer is wel dat de geluidseffecten vaak verloren lopen in de mix, zowel in het DTS-spoor als in de DD 5.1-track.

EXTRA'S
De enige extra's zijn trailers voor Bronson en nog drie andere releases van de maatschappij.

CONCLUSIE
Bronson gunt ons een blik in de roem zoekende geest van een van de meest notoire gevangenisbewoners van Groot-Brittannië. Onder meer dankzij een goede vertolking van Tom Hardy slaagt de film erin om de megalomane waanvoorstellingen van het centrale personage prima uit te werken, maar overdaad qua stijl wekt uiteindelijk een indigestie op. Beeld en geluid halen een zeer degelijk niveau op deze schijf, maar behalve enkele trailers zal je in de bonussectie niets aantreffen.