FILM
Verwacht het onverwachte. Beter kan je Kill List niet omschrijven. De film begint als een huiselijk drama, evolueert vervolgens tot een bloederige thriller met politieke subtext en eindigt als... wel, hoe minder we over het verrassende einde zeggen, hoe beter. Dat geldt trouwens voor de film als geheel: ik nestelde mij volledig onbevangen in de sofa toen ik de dvd in de speler duwde en werd - zonder voorkennis - gaandeweg meegesleurd in het verhaal. Daarom zal ik deze bespreking beginnen met een waarschuwing aan iedereen die de impact van Kill List ten volle wil ervaren: lees vooral niet verder. Want zelfs het kleinste detail dat je over plot, personages of sfeer te weten komt, kan je kijkervaring vergallen. Weet enkel dat ik de film aan iedereen die over een sterke maag beschikt zou aanraden en dat - zelfs als je de film niet zou kunnen appreciëren - Kill List zich verbazingwekkend snel in je permanente geheugen nestelt.

Sla je mijn waarschuwing liever in de wind, dan volgt hier de korte samenvatting van de plot. Jay en Shell wonen op het eerste gezicht redelijk gelukkig in hun gezellige huisje samen met zoon Sam. Maar al snel wordt duidelijk dat het gezin in financiële problemen zit omdat Jay al acht maand niet meer gewerkt heeft. In welke branche zit hij dan? In de moordbusiness. Want vroeger kluste ex-militair Jay geregeld bij als huurmoordenaar, maar na een mislukte opdracht in Kiev ziet hij dat niet meer zitten. Met het financiële mes op de keel ziet hij echter geen andere uitweg meer. Samen met zijn oude kompaan Gal neemt hij een nieuwe opdracht aan: de moorden op achtereenvolgens een pedofiele priester, een man die kinderporno maakt en een parlementslid. De routine van de job keert verbazingwekkend vlug terug bij Jay, maar bij de voorbereiding van de moord op het derde doelwit belanden hij, Gal - en niet veel later ook zijn gezin - in een bizarre nachtmerrie.

Wat die nachtmerrie is, laat ik jullie graag zelf ontdekken, maar met name fans van films als The Wicker Man zullen duim en vingers aflikken bij de laatste twintig minuten van Kill List. Ik kan niet garanderen dat jullie de bruuske wending in toon, stijl en (jawel) filmgenre zomaar zullen slikken, maar als ik uit eigen ervaring spreek, kan ik enkel besluiten dat deze prent me wist te verrassen op een manier die ik in geen jaren ben tegengekomen. Daar had ik na de eerste twintig minuten nochtans geen geld op durven verwedden, want die tonen louter onevenwichtig uitgewerkte clichés van een huwelijk in verval. Eenmaal Jay en Gal op pad gaan om te moorden, wint de film echter aan kracht en spanning. Het middendeel van Kill List is een uitermate slim geconstructeerde misdaadthriller, waarbij je niet alleen op het puntje van de stoel gaat zitten wegens de spanningsopbouw, maar ook omdat je waarachtig meeleeft met de personages.

Daarvoor moeten we niet enkel het script van cineast Ben Wheatley bedanken, maar ook de input van de acteurs zelf. Zij kregen van de regisseur immers veel ruimte om dialogen te improviseren. Doorgaans ben ik geen voorstander van zo'n aanpak, maar in dit geval werkt het ontegensprekelijk. Protagonist Neil Maskell werkt in het begin op de zenuwen, maar eenmaal je gewoon bent aan zijn neuroses, vind je een fascinerend karakter terug. Als Gal is Michael Smiley iets stereotieper - de generische 'BFF' zou je haast denken - maar daarom niet minder uitstekend gecast. Mysterie omhult dan weer de vrouwen in de cast, tot ook zij in de laatste act hun ware gelaat tonen. Regisseur Wheatley filmt dit alles in een cinema vérité-stijl: uit de losse hand en met de camera vlakbij de actie. Vorm en inhoud gaan op dat vlak hand in hand, want het grauwe, onrustwekkende verhaal krijgt nog een extra groezelige dimensie door de onvoorspelbare camerabewegingen.

Maar of je Kill List écht kan appreciëren, hangt dus in grote mate af van de wijze waarop je de twist in de laatste twintig minuten kan verteren. Er is onnoemelijk veel moed nodig om deze wending zelfs maar te overwegen, waardoor je zonder meer respect moet hebben voor de filmmakers. Temeer daar het risico op zelfparodie zodanig groot is, dat het een klein mirakel is dat hij ermee wegraakt. De Britse cinema brengt om de zoveel jaar een nieuwe beeldenstormer voort en op basis van deze prent - en de al even onrustwekkende maar conventionelere opvolger Sightseers, die momenteel in de Belgische bioscopen loopt - is Ben Wheatley zeker een naam om in het oog te houden.

BEELD EN GELUID
Kill List is een low-budgetfilm maar dat zou je niet zeggen aan de beeldkwaliteit. Scherpte en contrast halen bijvoorbeeld een hoog niveau en ook de weergave van het grauwe kleurenpalet kan op goedkeuring rekenen. Compressiefoutjes zijn evenmin een issue. De soundtrack is iets minder fraai omdat de geluidssterkte varieert gedurende de film.

EXTRA'S
Naast enkele Trailers is de enige echte extra een Interview (22 min.) met cast en crew. Hun opmerkingen blijven wat op de vlakte, maar je krijgt toch een degelijk inzicht in de genese van dit speciale filmproject.

CONCLUSIE
Kill List is een van de meest verrassende, unieke thrillers van de voorbije jaren. Het duurt eventjes vooraleer de film je bij je nekvel grijpt, maar eenmaal dat gebeurt, laat de prent je niet meer los, ook al zal de ontknoping het publiek in rabiate voor- en tegenstanders verdelen. Beeld en geluid halen een zeer degelijk niveau, maar de bonussectie is karig gevuld.