Stardust Memories maakt deel uit van de Woody Allen Collection, een box-set die alle 19 speelfilms van de cineast bundelt uit de periode 1971-1991 en daar nog het latere Melinda and Melinda (2004) aan toevoegt. De overige films in de collectie zijn: Bananas, Everything You Always Wanted To Know About Sex (But Were Afraid To Ask), Sleeper, Love And Death, Annie Hall, Interiors, Manhattan, A Midsummer Night's Sex Comedy, Zelig, Broadway Danny Rose, The Purple Rose Of Cairo, Hannah And Her Sisters, Radio Days, September, Another Woman, Crimes And Misdemeanors, Alice en Shadows And Fog.

FILM
Stardust Memories is zonder meer de meest arrogante film die Woody Allen ooit heeft gemaakt. De protagonist (vertolkt door Allen zelf) is immers een cineast die - net als hij een retrospectieve van zijn oeuvre bijwoont - in een existentiële crisis belandt als de studio zijn nieuwste prent wil verknippen wegens te weinig commercieel potentieel. Dat zet de deur wagenwijd open voor Allen om niet alleen reflecties te geven over de waarde van films in het algemeen, maar ook om genadeloos na te trappen naar iedereen die vindt dat hij te fel evolueert naar eigenzinnige artistieke films die amper rekening houden met de wensen van het publiek dat hem groot heeft gemaakt. Stardust Memories was anno 1980 een niet mis te verstane boodschap aan zijn critici die hem niet in dank werd afgenomen. Maar ook ruim dertig jaar later blijft het venijn in de vertelling nog ampel aanwezig, waardoor de kijker weinig sympathie voor het eindproduct kan opbrengen.

Nochtans blijft de regisseur ontkennen dat er autobiografische elementen aanwezig zijn in het hoofdpersonage. Maar hoe geloofwaardig is die ontkenning als personages meermaals refereren naar de 'vroege, grappige films' van de cineast? En als de liefdesrelatie in het echte leven tussen protagonist Sandy Bates en zijn leading lady een hoofdthema vormt, in de wetenschap dat de vrouwelijke hoofdrolspelers in Allens films tot op dat moment (Louise Lasser, Diane Keaton, Mariel Hemmingway) allemaal een relatie met hem hadden? Of hij het nu wil of niet, de kijker zal Sandy Bates altijd als een verlengde zien van Woody Allen, waardoor alles wat het personage zegt en doet aan de persoonlijke opinie van de cineast gelinkt zal worden.

En dan blijkt dat Woody Allen er anno 1980 behoorlijk pompeuze meningen op nahield met betrekking tot het maken van films. Hij stelt zich schijnbaar dezelfde vragen als John Sullivan in Sullivan's Travels, maar komt tot een andere conclusie, namelijk dat het amuseren van een publiek ondergeschikt is aan de filosofische vragen die een film moet durven stellen. Stardust Memories is dan ook een exponent van die visie. Uit de scènes waarin Bates' fans hun idool met vragen bestoken, blijkt een overduidelijk dédain van Allen voor zijn publiek en de keuze voor zwart-wit in een film waarin dat geen meerwaarde heeft, toont aan dat de cineast vooral 'ars gratia artis' wil maken. De kijker is de verliezer in dit intelectuele steekspel, want Allen is zo begaan met het uiteenzetten van zijn visie op de zevende kunst dat haast alle entertainment en humor vervlieden uit het script. De nihilistische plotwendingen en de tussen heden, verleden en fantasie fietsende montage mogen dan een ode zijn aan de films van Fellini, in Stardust Memories wekken ze vooral frustratie op.

De beste momenten in de film zijn dan ook diegene die eerder iets willen zeggen over intermenselijke relaties dan over de kwaliteiten van de zevende kunst. Terwijl Sandy Bates op het punt staat zich te verloven met zijn Franse vriendin, doet een toevallige ontmoeting met een violiste hem terugdenken aan zijn vorige relatie, wat hem doet twijfelen aan de belangrijke stap die hij van plan is te zetten. Hier toont de film een zeldzame kwetsbaarheid en naïeve eerlijkheid die in de rest van de prent jammerlijk ontbreekt. Dit zijn ook de enige sequenties die werkelijk op hun eigen merite beoordeeld kunnen worden, omdat alle andere scènes hetzij de moeizame relatie tussen de cineast en zijn oeuvre, hetzij zijn levensbeschouwelijke beslommeringen centraal stellen: allebei zaken die je in de context van Woody Allens carrière tot op dat moment moet zien.

Tot op de dag van vandaag is er geen enkele Allen-film die zijn publiek zodanig in twee kampen verdeelt als Stardust Memories. De ene vindt dat de prent onmiskenbaar naast The Purple Rose of Cairo en Annie Hall mag staan in het pantheon van de zevende kunst, de ander vindt het enggeestige navelstaarderij van het ergste soort. De cineast zelf zit in het eerste kamp: hij noemt Stardust Memories steevast in zijn top drie van persoonlijke favorieten. Maar mij mag je tot het andere kamp rekenen aangezien er in mijn ogen slechts weinig elementen in de film aanwezig zijn die een kijkbeurt rechtvaardigen. Als Stardust Memories herinnerd mag worden, laat het dan zijn wegens het filmdebuut van Sharon Stone (als 'pretty girl on train'), want elke andere reden om de prent te bekijken is triviaal.

BEELD EN GELUID
Behoorde de man die instond voor de beeldtransfer tot het kamp dat Stardust Memories maar niks vindt? Daar lijkt het wel op, want krassen, printbeschadigingen en halo-effecten duiken regelmatig op. Ook de scherpte is geen topper, terwijl het contrast op zijn best middelmatig genoemd kan worden. De soundtrack ligt wat beter in het oor, maar stijgt evenmin boven de degelijkheid uit.

EXTRA'S
De schijf bevat geen extra's.

CONCLUSIE
Stardust Memories mag dan een persoonlijke favoriet van Woody Allen zijn, deze reviewer wist de film alvast niet te overtuigen. De cineast loopt namelijk zo verloren in zijn eigen beslommeringen over de noodzaak van kunst in film (en liefde in het leven) dat hij vergeet dat er ook nog een publiek naar zijn denkbeelden moet kijken. De beeldkwaliteit laat bovendien te wensen over op deze dvd, terwijl ook de soundtrack slechts nipt het label degelijkheid verdient. Een bonussectie is er niet.