Na zo veel verschillende interpretaties nog origineel uit de hoek komen is geen sinecure, maar regisseur Joe Wright doet het probleemloos door z’n film op de scène van een theaterzaal van start te laten gaan en vervolgens op ingenieuze wijze de actie in de richting van een traditionele enscenering te manoeuvreren waarbij de personages vaak van het ene decor in het andere stappen of terugkeren naar de toneelbühne, waardoor een gevoel van gelijktijdigheid ontstaat, alsof verschillende handelingen zich op hetzelfde moment afspelen. Soms zwaait de geschilderde achtergrond open en staan de personages plots in een wijds sneeuwlandschap, andere keren zakt er zoals in een theater achter de personages een nieuwe doek naar beneden en ontspint zich op de voorgrond een totaal andere scène. Een miniatuurtreintje in een sneeuwlandschap scheert aan de kijker voorbij en in de volgend scène zien we Anna Karenina op een besneeuwde trein die er identiek uitziet. Het zijn prachtige spielereien die de film vaart geven en die keer op keer voor verrassende effecten zorgen.
Hoofdpersonage is uiteraard Anna Karenina (Keira Knightley). Ze is al tien jaar getrouwd met politicus Alexei Karenin, met wie ze een zoontje heeft, maar de relatie heeft z’n beste tijd gehad en ondanks het feit dat Anna geen risico’s wil nemen wat haar levensomstandigheden betreft, is ze niet ongevoelig voor de blikken van legerofficier Vronsky (Aaron Taylor-Johnson) die ze in Moskou ontmoet tijdens een bal. Ze houdt de boot af, want ze heeft net haar broer Oblonksy (Matthew Macfadyen) de oren gewassen omdat hij zijn vrouw Dolly (Kelly MacDonald – mvr. Schroeder uit Boardwalk Empire) ongelukkig maakt met z’n overspelig gedrag, maar tegelijk voelt ze zich tot de jonge adonis aangetrokken. Om erger te voorkomen stapt ze op de trein naar Sint-Petersburg, maar bij aankomst stelt ze vast dat Vronsky haar is gevolgd. Anna geeft haar verzet op en begint met hem een affaire die uiteraard niet onopgemerkt kan blijven en waarmee ze haar huwelijk en toekomst op het spel zet. Alexei Karenin waarschuwt haar dat hij zich geen schandaal kan permitteren en dat ze de gevolgen zal moeten dragen indien ze de relatie met Vronsky niet meteen verbreekt. Maar eigenlijk kan Anna op dat moment al niet meer terug. Als de relatie met haar jonge minnaar in een later stadium toch bekoelt wegens Anna’s depressieve buien en Vronsky zich vervolgens voor een jongere vrouw gaat interesseren, slaan bij haar de stoppen door en ziet ze geen uitweg meer uit een hopeloze situatie.
Keira Knightley doet er alles aan om het drama van Anna Karenina zichtbaar en voelbaar te maken voor de kijker en regisseur Joe Wright maakt van z’n hoofdpersonage niet alleen een lijdende vrouw, maar ook een sterke persoonlijkheid die lange tijd het heft in eigen handen houdt en de omstandigheden weet te beheersen. Jammer genoeg houdt regisseur Joe Wright zijn Anna Karenina op een veilige afstand van de kijker die zich zelden met het hoofdpersonage kan identificeren, tenzij in de sporadische scènes met haar zoontje dat ze duidelijk meer dan wie of wat ook aanbidt. Alle pogingen van Knightley om van Anna Karenina een vrouw van vlees en bloed te maken gaan verloren in een alles dominerend production design en de theatrale hocus pocus van de regisseur om van z’n film een imponerende kijkervaring te maken. Bovendien krijgt Aaron Taylor-Johnson nauwelijks speelruimte om van legerofficier Vronsky een overtuigende minnaar te maken, want in de scènes met Keira Knightley speelt hij altijd de tweede viool, terwijl hij nauwelijks fatsoenlijke dialogen heeft of interessante tussenkomsten om het verschil te maken. Jude Law heeft een kleinere rol in de film, maar als de bedrogen echtgenoot krijgt hij wel de kans om te scoren en Alexei Karenin te karakteriseren als een man die – ondanks z’n koele uiterlijk en beheerste spreektoon – diep gekwetst is door de handelswijze van z’n jonge echtgenote. Hetzelfde geldt voor Kelly MacDonald die in niet meer dan een handvol korte scènes aan bod komt als Anna’s schoonzusje Dolly, maar die het verdriet van een jonge vrouw over de ontrouw van haar man op een doorleefde manier zichtbaar en vooral voelbaar maakt. Matthew Macfadyen ten slotte heeft het nadeel van een rol die al bij al niet veel voorstelt en waarin hij op geen enkel moment echt kan schitteren.
Als het de kijker uiteindelijk koud laat welk noodlot het hoofdpersonage treft, dan is er wat fout met de emotionele verpakking waarin een regisseur z’n film stopt. Wat in dat geval ontbreekt is karakteruitdieping, die trouwens perfect gepaard kan gaan met somptueuze decors, vorstelijke kostuums, een bloedmooie choreografie (van de hand van onze eigen Sidi Larbi Cherkaoui!) en een verrassende beeldtaal indien de regisseur beseft dat het succes van zijn film uiteindelijk helemaal afhangt van de mate waarin de personages de toeschouwer kunnen overtuigen. Joe Wright probeert z’n publiek te overtuigen met visuele hoogstandjes waardoor Anna Karenina een bloedmooie, maar koele en afstandelijke indruk maakt met een beperkte impact.
