FILM
Patrice Leconte heeft er al een behoorlijk eclectische carrière opzitten. Hij is de regisseur van het somptueuze kostuumdrama Ridicule, het grauw-realistische La Veuve De Saint-Pierre en de gelauwerde art-film La Fille Sur Le Pont, maar hij draaide ook zijn hand niet om voor de tweede sequel van de populaire Franse komediereeks Les Bronzés. Met zijn meest recente prent, animatiefilm/musical Le Magasin Des Suicides, voegt hij een extra hoofdstuk toe aan zijn filmografie. Of dat een goede of een slechte zet is, is voor discussie vatbaar. Enerzijds bevat de film immers een intrigerende premisse en oogt de animatie uniek. Anderzijds bezwijkt Le Magasin Des Suicides regelmatig aan de artistieke wisselvalligheid en de gemakzucht inzake scenariokeuze die ook de andere films uit Lecontes carrière kenmerken.

Laten we met een positieve noot beginnen. Het verhaal, gebaseerd op een novelle van Jean Teulé, houdt vanaf het eerste moment je aandacht vast. In een anonieme, grauwe Franse grootstad is zelfmoord aan de orde van de dag. Vrolijk rondvliegende duiven moeten er wolkenkrabberspringers ontwijken en raken zowaar zelf depressief. Zichzelf van kant maken op de openbare weg is echter illegaal, waardoor de bewoners gebruik maken van een variatie van huis- tuin- en keukenmiddeltjes om het tijdige voor het eeuwige te verwisselen. Leverancier van dat alles is de winkel uit de titel, die wordt uitgebaat door de galzwarte familie Tuvache. De gezinsleden maken er een erezaak van om zelf de scheermesje die ze verkopen te slijpen en de galgkoorden met macabere liefde in lussen te knopen. De zwartgalligheid van hun familiale leven wordt echter bruusk verstoord als moeder Tuvache een nieuw gezinslid ter wereld brengt. Alan is immers een onverbeterlijke optimist die steeds met een brede glimlach rondloopt en zich, in tegenstelling tot zijn broer en zus, steeds in kleurrijke kleren hult.

Het contrast tussen de somberheid van de Tuvaches en de vrolijkheid van Alan levert een aantal leuke momenten op in Le Magasin Des Suicides. Het enthousiasme waarmee de jongste spruit zijn familie tracht op te vrolijken, werkt aanstekelijk en is charmant in al zijn naïviteit. Verwacht geen diepgravend betoog over het belang van optimisme in een grauwe wereld (extreem moralisme is opvallend afwezig in de prent), maar wel een knipogende kijk op de neiging van de mens om in de eerste plaats het slechte in het leven te zien. Af en toe gaat Le Magasin Des Suicides de bizarre, oncomfortabele richting uit - zoals in een sequentie waarin Alan zijn oudste zus een roze doorzichtige sjaal schenkt en hij haar vervolgens samen met zijn vrienden begluurt door het vensterraam terwijl ze een erotische dans opvoert met die sjaal - maar voor het overige rijdt de film een redelijk coherent parcours.

Dat kunnen we deels wijten aan de animatie die er uitziet alsof ze weggelopen is uit de pagina's van het befaamde Franse satireblad Fluide Glacial. In een wereld waarin animatiepersonages in Hollywoodfilms haast allemaal op dezelfde leest geschoeid lijken, is Le Magasin Des Suicides een baken van originaliteit. Het kleurenpalet is bovendien ontleend aan stoffige vooroorlogse patroontjes, wat de nostalgiefactor meteen de hoogte instuwt. Bijkomend pluspunt is dat de film doelbewust de gelaagdheid van een pop-upboek nastreeft, wat het diepteveld een geheel eigen dynamiek geeft (in de cinema's speelde de prent in 3D, maar op deze dvd staat alleen de 2D-versie). Ook in de animatiesequenties zelf komt de prent geregeld inventief uit de hoek, met name in een scène waarin de groeiende depressie van vader Tuvache (ten gevolge van het aanhoudende optimisme van zijn zoon) getoond wordt in de vorm van evocatieve Rorschach-vlekken.

Dus waarom scoort Le Magasin Des Suicides niet hoger? Daar zijn een aantal redenen voor. De eerste en belangrijkste is dat het verhaal onvoldoende materiaal bevat voor een film van 75 minuten. Als dertigminuter had dit een topper kunnen zijn, maar nu bevat de film teveel onnodig gerekte scènes. Dat surplus aan lege ruimte wordt opgevuld met songs. Een inventieve oplossing, maar eentje die enkel kan werken als de songs van topkwaliteit zijn. En dat is niet het geval: de liedjes klinken redelijk monotoon en bevatten weinig variatie. Zonder het voordeel van de 3D verliest de animatie bovendien een deel van haar kracht, waardoor je soms het gevoel hebt naar een eenvoudige flash-animatie te kijken i.p.v. naar een film die 9 miljoen euro heeft gekost. Ergens is het frustererend dat je een prent voorgezet krijgt die te weinig uit haar potentieel haalt. Maar niettemin biedt Le Magasin Des Suicides een intrigerend 'old school'-alternatief voor de eenheidsworst van CGI-animatiefilms.

BEELD EN GELUID
Zowel beeld als geluid halen een goed niveau op dvd. Een minpuntje is wel dat de film in een aantal duistere scènes te weinig reliëf bevat om de kleine details in de animatie volop naar waarde te kunnen schatten. Maar dat wordt goedgemaakt door een uitstekende scherpte en een magnifiek kleurenpalet. De soundtrack staat op de schijf als een 5.1-track en geeft zowel de dialogen als de songs goed weer, hoewel het de diepgang van de audiomix redelijk vlak blijft.

EXTRA'S
Naast een Trailer is de enige extra een korte Making-of van 16 minuten die de kijker doorheen de verschillende stadia van het aniamtieproces loodst. Dit is een interessante oefening, maar iets meer aandacht voor de artistieke beslissingen die hier bij komen kijken, was leuk geweest. Bijkomende minpunt is dat deze extra enkel de Franssprekende medemens zal kunnen plezieren, want Nederlandse ondertiteling bevat de making-of niet.

CONCLUSIE
Le Magasin Des Suicides wentelt zich leuk in een macabere sfeer en toont ons een vorm van animatie die we nog niet vaak gezien hebben op het grote scherm. Maar het verhaal is te dun om een langspeler te kunnen dragen en de songs kunnen de zwakke momenten niet naar een hoger niveau tillen. Niettemin: een verdienstelijke poging. Beeld en geluid zullen de kijker zeker kunnen bekoren, maar de bonussectie oogt iets te karig.