FILM
Doorgaans verkondigt het Vlaams Audiovisueel Fonds eind december trots dat er dat jaar weer heel veel mensen naar een Vlaamse film zijn gaan kijken. In 2012 had men echter niet veel goed nieuws te melden. Het marktaandeel was namelijk stevig afgekalfd, met slechts één grote Vlaamse hit: The Broken Circle Breakdown. Betekent zulks ook dat de kwaliteit van de in eigen land gemaakte prenten erop achteruit ging in 2012? Niet noodzakelijk. Het voorbije jaar bracht weliswaar een aantal barslechte films voort, maar er waren zeker evenveel lichtpunten. Het meest helder scheen zonder meer het speelfilmdebuut van Gentenaar Peter Monsaert. Het publiek vond de weg niet naar Offline - slechts 20 000 mensen kochten een kaartje - maar de cineast bewees wel dat hij iemand is om in de gaten te houden. Ook al vertoont zijn debuut nog heel wat schoonheidsfoutjes.

De film opent met de terugkeer van Rudy naar Gent na een verblijf van zeven jaar in de gevangenis. Waarom hij daar zat, lost de prent slechts met mondjesmaat, maar het staat vast dat hij onderaan de sociale ladder moet herbeginnen. Rudy vindt onderdak in een bouwvallig rijtjeshuis en - na wat vallen en opstaan - een slechtbetaalde job als iemand die de hele dag door de stad rijdt met een reclamewagentje. Op de tijdstippen dat hij niet werkt, sluipt Rudy het huis van een bevirende ex-bajesklant binnen, waar hij onder een pseudoniem op een sekssite met de 19-jarige Vicky chat. Zij is geen object voor zijn seksuele lust, zoals je eerst vermoedt, maar zijn dochter, die om haar studies te betalen voor de webcam zit. Terwijl Rudy online een vertouwensband - zelfs een vriendschap - kweekt met Vicky, is de confrontatie met de echte wereld minder evident.

Als premisse zijn er originelere uitgangspunten te bedenken, maar Peter Monsaert maakt er het beste van. Hij schetst geloofwaardige karakters, plaatst ze in herkenbare situaties en steekt voldoende onverwachte nevenpersonages en -plots in de film om de kijker nooit te vervelen. Niet alles werkt even goed - een subplot met een huisvrouw die verliefd wordt op Rudy lijkt alleenl bedoeld om de ware toedracht van zijn gevangenisverblijf uit de doeken te kunnen doen - of is even coherent uitgewerkt - het sporadisch opduikende liefje van Vicky biedt geen dramatische of emotionele meerwaarde - maar geen van de beginnersfoutjes stoort genoeg om de film te laten ontsporen. Bovendien toont Monsaert zich iemand die niet bang is om visueel te vertellen. Het openingsshot van een gekooid vogeltje dat op de bus wacht, blijkt slechts de voorbode van een film die de ogen verwent, ondanks het kleine budget. Zelfs de scènes die zich voor het computerscherm afspelen, zien er filmischer uit dan je zou vermoeden.

Daarenboven omringt Monsaert zich met goede acteurs. Wim Willaert is ideaal gecast als de goedbedoelende Rudy, die niets liever wil dan zijn leven opnieuw te starten, ook al is het onmogelijk om de fouten uit zijn verleden volledig uit te wissen. Willaert heeft die Droopy-kwaliteit die hem meteen sympathiek maakt, waardoor je gemakkelijk meegaat in zijn queeste om weer contact te leggen met zijn dochter. Als Vicky overtuigt ook Anemone Valcke: zij vindt een kwetsbaarheid in haar karakter dat geregeld te fel naar idealisering neigt, maar toch gegrond blijft in een geloofwaardige studentenpersoonlijkheid, op een tenenkrommende woede-uitbarsting rond het uur na. Patricia Goemaere zit dan weer opgezadeld met een personage dat te clichématig is: als Rudys ex moet ze vooral de boeman spelen. Ook bij de rest van de nevencast is de uitwerking van de karakters vaak een minpunt: je hebt onder meer de 'goede allochtoon' en de 'daadkrachtige interimbegeleidster'. Maar de acteurs geven niettemin het beste van zichzelf.

Naarmate de film z'n einde nadert, beginnen al die kleine imperfecties zich op te stapelen. Vooral de wijze waarop de makers de grootste moeite doen om de waarheid achter het mysterie van Rudys criminele daad uit te stellen (terwijl relatief snel duidelijk is hoe de vork aan de steel zit) getuigt van een aanpak die de kijker onderschat. Het ambigue einde is eveneens te weinig doeltreffend: Monsaert probeert de emotie te nuanceren, maar hij hamert er eigenlijk een genrecliché in. Doch de positieve aspecten van Offline wegen een stuk zwaarder door dan de negatieve. Het aantal regisseurs dat bij de eerste worp meteen de perfecte film aflevert, is immers op de vingers van één hand te tellen. Ik geef Peter Monsaert dus het voordeel van de twijfel en kijk alvast geïntrigeerd uit naar zijn tweede langspeler.

BEELD EN GELUID
Het beeld oogt degelijk op deze dvd-release, zonder meer. Scherpte en contrast halen het niveau dat je mag verwachten van een recente speelfilm. De kleurenweergave is niet steeds optimaal, maar dat stoort zelden. De soundtrack valt op door een mix die de muziek van Triggerfinger te zacht weergeeft in verhouding tot de dialogen. Voor het overige scoort het audiospoor echter oké.

EXTRA'S
De belangrijkste extra is Making Offline (27 min.), waarin regisseur Monsaerts ingaat op enkele specieke details van de productie. Wat hij zegt is interessant, maar was wellicht beter in de vorm van een audiocommentaar op de disk gezet, want deze making-of bevat te weinig beeldmateriaal van achter de schermen om een echte meerwaarde te bieden. Daarnaast bevat de schijf een Trailer voor Offline en enkele andere Lumière-releases. Het vreemdste bonusitem dat ik sinds lang ben tegengekomen is echter een Gerotoscopeerde Trailer voor Offline, waarbij iemand zich de moeite heeft getroost om de aankondiging frame per frame (rudimentair) na te tekenen.

CONCLUSIE
Offline is de beste Vlaamse film van 2012: een intiem drama dat niet te zwaar op de hand is en vaker intrigeert dan enerveert, ook al bevatten plot en cast iets te veel clichés. Regisseur Monsaert levert hoe dan ook een mooi visitekaartje af met zijn langspeeldebuut. Beeld en geluid zijn degelijke tot goed op deze release. De bonussectie wordt gedomineerd door een making-of.