Radio Days maakt deel uit van de Woody Allen Collection, een box-set die alle 19 speelfilms van de cineast bundelt uit de periode 1971-1991 en daar nog het latere Melinda And Melinda (2004) aan toevoegt. De overige films in de collectie zijn: Bananas, Everything You Always Wanted To Know About Sex (But Were Afraid To Ask), Sleeper, Love And Death, Annie Hall, Interiors, Manhattan, Stardust Memories, A Midsummer Night's Sex Comedy, Zelig, Broadway Danny Rose, The Purple Rose of Cairo, Hannah And Her Sisters, September, Another Woman, Crimes and Misdemeanors, Alice en Shadows And Fog.

FILM
Radio Days opent met een van de leukste scènes die Woody Allen ooit uit zijn pen schudde. Twee inbrekers graaien spullen mee tijdens een nachtelijke klus als plots de telefoon rinkelt. Een van de dieven besluit op te nemen, niet wetende dat aan de andere kant van de lijn de presentator van een radioquiz wacht. In het resulterende spelletje raden de inbrekers alledrie de liedjes die het radio-orkest speelt waardoor ze de jackpot winnen. Niet dat ze daar iets aan hebben natuurlijk, want naast een overhoop gehaald huis vinden de eigenaars de volgende dag ook een truck voor hun deur met daarin de nieuwe huisraad die de quiz hen (dankzij de dieven) oplevert. De vertelstem doet het verhaal af als een waargebeurd feit. Of dat zo is, durf ik niet te zeggen, maar de filmmaker doet de anekdote in ieder geval vol overgave uit de doeken, net als de talloze andere korte verhaaltjes die deze film over de hoogdagen van de radio telt.

Radio Days speelt zich af tussen ca. 1938 en 1944 en volgt ruwweg twee verhaallijnen. Aan de ene kant heb je de dagelijkse beslommeringen van een doordeweeks arbeidersgezin in New Jersey, aan de andere kant enkele (al dan niet correcte) anekdotes over radiosterren uit die periode, met als rode draad de moeizame weg naar de top van een serveerster met een schrille stem. De verhaallijnen hebben als enige bindmiddel de stem van Woody Allen, die nostalgisch terugblikt op de gouden jaren van de radio. Dat lijkt misschien onvoldoende om 85 minuten lang te boeien, maar omdat de cineast zo gedreven en oprecht de verhalen aaneenrijgt werkt Radio Days veel beter dan je zou vermoeden. 

Veel heeft uiteraard te maken met de kwaliteit van de sketches, die stuk voor stuk een glimlach op je lippen toveren. Een persoonlijke favoriet is een scène waarin de jongste zoon van het arbeidersgezin - duidelijk gemodelleerd naar Allen - het geld van een collecte voor een joodse staat gebruikt om een speelgoedring van zijn favoriete radiosuperheld te kopen, wat resulteert in een pak slaag van zowel vader, moeder als de rabbijn, die elkaar trachten te overtroeven in het geven van harde tikken. Ook een sequentie waarin een tante van het gezin gaat op daten, maar in de steek wordt gelaten als de autoradio Orson Welles' beroemde adaptatie van War of the Worlds speelt, is erg leuk. Dit is trouwens slechts een van de vele scènes waarin Allen ware, legendarische radiofeiten gebruikt om het realisme van de prent een extra impuls te geven. Doorgaans doet hij dat voor het komische effect, maar een enkele keer raakt hij ook de gevoelige snaar, met name in een anekdote waarin heel Amerika aan de radio gekluisterd zit om het lot te volgen van een meisje dat in een waterput gevallen is.

Een bijkomende troef van Radio Days is het gedetailleerde production design dat je probleemloos naar de Verenigde Staten transporteert net voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog. Onder meer een bezoek aan Radio City Music Hall laat dankzij de inzet van de decorbouwers dezelfde verpletterende indruk achter die ook het jongste gezinslid ervaart. Eveneens een meerwaarde vormt de cast die een mix is tussen Allen-habitués en nieuwkomers. Uiteraard is zijn  toenmalige muze Mia Farrow van de partij. Zij voegt met de schrille serveerster die radioster wordt een zoveelste fact toe aan haar eclectische carrière. Ook aanwezig, voor de derde keer in een Allen-film op rij, is Diane Wiest, ditmaal als een vrouw die hopeloos op zoek is naar een echtgenoot. Van de nieuwkomers maakt de erg jonge Seth Green een goede indruk als het jongetje dat de jeugdige Woody Allen moet voorstellen. Als diens vader is ook Michael Tucker behoorlijk op dreef. Enkele toen onbekende maar nu gerespecteerde acteurs die hun opwachting maken, al dan niet in sprekende rollen, zijn Julie Kavner (Marge uit The Simpsons) en William H. Macy.

Met Radio Days sloot Woody Allen de officieuze trilogie af waarin grote entertainmentgenres van de twintigste eeuw onder de loep genomen worden. Maar niet alleen dat: het is ook het eindpunt van een van de meest artistiek consequente en bevredigende periodes uit de carrière van eender welke filmmmaker. Na Radio Days zou Allen nog enkele erg goede prenten afleveren, maar de innovatie en originaliteit van de periode 1983-1987 zou hij nooit meer halen. Gelukkig is het feit dat je beste dagen als cineast al een kwarteeuw achter je liggen van geen tel voor de kijker die nog altijd kan genieten van films als Radio Days, die nog niets van hun charme hebben verloren anno 2013.

BEELD EN GELUID
Net zoals vele andere releases in deze Woody Allen-set is de beeldkwaliteit niet van het hoogste niveau: de scherpte kan beter, het contrast is wisselvallig en de weergave van de kleuren kan je niet sprankelend noemen. Gelukkig maakt de soundtrack (hoewel naar goede gewoonte in mono) dat grotendeels goed door de charme van radio treffend met de kijker te delen.

EXTRA'S
De enige extra is een Trailer.

CONCLUSIE
Radio Days is Woody Allens nostalgische eerbetoon aan de gloriejaren van de radio. Niet alle anekdotes die hij aanhaalt in zijn vertelling werken even goed, maar in dit geval is de som van de delen zonder meer beter dan de delen apart. De beeldkwaliteit is op zijn best degelijk te noemen, maar de soundtrack klinkt oké. De enige extra op de schijf is een trailer.