Another Woman maakt deel uit van de Woody Allen Collection, een box-set die alle 19 speelfilms van de cineast bundelt uit de periode 1971-1991 en daar nog het latere Melinda And Melinda (2004) aan toevoegt. De overige films in de collectie zijn: Bananas, Everything You Always Wanted To Know About Sex (But Were Afraid To Ask), Sleeper, Love And Death, Annie Hall, Interiors, Manhattan, Stardust Memories, A Midsummer Night's Sex Comedy, Zelig, Broadway Danny Rose, The Purple Rose Of Cairo, Hannah And Her Sisters, Radio Days, September, Crimes And Misdemeanors, Alice en Shadows And Fog.

FILM
Met Another Woman maakte Woody Allen zijn tweede pure drama op rij, wat hij daarvoor of sindsdien nooit meer heeft gedaan. Misschien wilde hij de wrange nasmaak van het tweemaal gefilmde September doorspoelen. Misschien had hij in die fase van zijn carrière (na de Oscartriomfen van Hannah and her Sisters) gewoon meer ruimte om iets nieuws te proberen, zonder dat een verontruste producent in zijn nek zat te hijgen met vragen over de commerciële kansen van de film. Wie zal het zeggen? Het enige dat ik met zekerheid kan zeggen is dat de cineast met Another Woman vooral een film voor zichzelf lijkt te hebben gedraaid, waarmee hij de demonen over zijn goed gedocumenteerde haat-liefderelatie met psychiaters frontaal confronteert.

De protagonist van de film is Marion, een succesvol psychiater die haar praktijk even laat voor wat ze is om een boek te schrijven. Maar in haar schrijfkamer kan ze niet ontsnappen aan de problemen van anderen omdat ze door een akoestisch probleem de sessies van haar buurman-psychiater kan volgen. Vooral de ontboezemingen van een intrieste zwangere vrouw zetten Marion aan het denken over haar eigen leven. Is zij zelf wel gelukkig? Want haar huwelijk is al lang een sleur en ze twijfelt er sterk aan om in te gaan op de avances van iemand die haar het hof maakt.

Dat zouden de ingrediënten van een intrigerend menselijk drama kunnen zijn, maar Another Woman komt vooral over als een pretentieuze meditatie die kil en afstandelijk de menselijke emoties tot een intellectuele denkoefening herleidt. Dat is al duidelijk vanaf het eerste moment als Marions voice-over (nog voor de begingeneriek: een unicum in een Allen-film) de kijker door de premisse van de prent gidst. De voice-over komt te pas en te onpas terug om de gebeurtenissen van een context te voorzien, maar wordt daardoor enorm prekerig. Daar komt nog bij dat de beelden die Allen en cameraman Sven Nykvist draaien de zwaarwichtigheid extra in de verf zetten: vol contrast, met veel 'indringende' close-ups en geen kans onbenut latend om de ernst van de behandelde thema's te benadrukken. Het ontneemt de film ook alle spontaniteit, waardoor de acteerprestaties niet meer zijn dan berekende zetten van de cineast om zijn intellectualistische agenda door te duwen.

Nochtans beschikt Woody Allen weer over een cast om u tegen te zeggen. Gena Rowlands is bijv. prima op dreef als Marion. Hoewel de voice-overs haar subtiele werk ondergraven, vindt Rowlands toch heel wat nuances in het karakter. Nuances die de kijker aan het denken zetten. Ook Martha Plimpton, als Marions stiefdochter, maakt een uitstekende indruk omdat ze een verborgen wereld suggereert achter haar personage. De rest van de cast kan echter weinig aanvangen met de kartonnen karakters die Woody Allen neerschrijft. Ian Holm is gewoonweg doodsaai, Mia Farrow zet haar zoveelste variatie op de stille, gekwetste vrouw neer en Gene Hackman blijft een mysterie als de man die een affaire wil beginnen met Marion.

En toch... ondanks alles wat tegen de film spreekt, laten de laatste vijf minuten je niet onberoerd. Al zijn de afzonderlijke elementen niet zo vakkundig met elkaar gemengd, in die laatste rechte lijn kan je een bewonderenswaardige thematische coherentie ontwaren. De vragen die Marion zich stelt worden plots ook relevant voor de kijker, waardoor een film die je onmogelijk als goed kan bestempelen alsnog een zilveren rand krijgt, zij het eentje die weinig glans heeft.

BEELD EN GELUID
Het is een plaat die ik keer op keer moet afspelen in deze Woody Allen Collection, maar de beeldkwaliteit is geen hoogvlieger. Eens te meer is de scherpte onvoldoende, ogen de kleuren flets en haalt de transfer niet het uiterste uit het contrast. De soundtrack legt de nadruk op de dialogen, terwijl de voice-over zo klinisch klinkt dat het je soms uit de film haalt. Heel wat fluisterdialogen in het begin van de prent zijn amper verstaanbaar.

EXTRA'S
De enige extra is een Trailer.

CONCLUSIE
Another Woman snijdt interessante psychologische thema's aan maar doet dat zo transparant en ongenuanceerd dat je als kijker weinig hebt om van te genieten, op een paar goede acteerprestaties na. Beeld en geluid zijn matig tot degelijk, maar de enige extra is een trailer.