Melinda & Melinda maakt deel uit van de Woody Allen Collection, een box-set die naast deze prent uit 2004 alle 19 speelfilms van de cineast bundelt uit de periode 1971-1991: Bananas, Everything You Always Wanted To Know About Sex (But Were Afraid To Ask), Sleeper, Love And Death, Annie Hall, Interiors, Manhattan, Stardust Memories, A Midsummer Night's Sex Comedy, Zelig, Broadway Danny Rose, The Purple Rose of Cairo, Hannah And Her Sisters, Radio Days, September, Another Woman, Crimes And Misdemeanors, Alice en Shadows and Fog.

FILM
Melinda & Melinda, de 33ste film van Woody Allen, zou een kantelmoment in zijn carrière worden. Het was de laatste film die hij draaide in New York alvorens een nieuw leven te beginnen als globetrottende cineast. Die verandering van decor was noodzakelijk om de creativiteit van de cineast aan te wakkeren, want Melinda & Melinda is symptomatisch voor zijn output aan het begin van het nieuwe millennium: een intrigerend idee dat barslecht wordt uitgewerkt.

De film opent in een New Yorks restaurant waar twee theaterschrijvers aan het dineren zijn met enkele vrienden. Al snel ontspint er zich een discussie over het leven en of dit van nature tragisch of komisch is. Elk van schrijvers gebruikt eenzelfde anekdote - een vrouw die aanbelt aan een New Yorkse deur - om zijn punt kracht bij te zetten. In de dramatische versie heeft de vrouw (laten we haar Melinda noemen) net een vechtscheiding en een zelfmoordpoging achter de rug en belandt ze in een nieuwe relatie die gedoemd is om slecht af te lopen. In de komische versie belandt de vrouw (laten we haar nogmaals Melinda noemen) bij een dysfunctioneel koppel waarvan de man hopeloos verliefd wordt op haar. Melinda & Melinda schippert voortdurend heen en weer tussen beide verhaallijnen, waarbij al snel duidelijk wordt dat de grens tussen komedie en tragedie soms erg dun is.

En dat is meteen hét zwakke punt van de prent. Het idee om komedie en drama te contrasteren is uitstekend - Allen gebruikte een soortgelijk idee al eerder (en beter) in Crimes and Misdemeanors - maar omdat de verhaallijnen vaak amper van elkaar verschillen, verzandt de film al snel in een on-grappige en on-dramatische brij. De 'ernstige' verhaallijn was berslist gediend met een aanpak die aanleunt bij Allens Bergmaneske films, terwijl de 'humoristische' plot best wat meer op de films uit zijn vroege, grappige periode had mogen lijken. In Melinda & Melinda doet Woody Allen helaas amper moeite om met goede oneliners of psychologische beslommeringen op de proppen te komen. Het lijkt er haast op dat hij van de kijker verwacht om zomaar mee te stappen in het verhaal, gewoon omdat het een Woody Allen-film is en je dus min of meer weet waar je je aan kan verwachten.

Die sleur trekt zich ook door in de acteerprestaties. Allen verzamelde een getalenteerde cast maar geeft die zo weinig goed materiaal om mee te werken dat niemand boven de middelmatigheid uitstijgt (op één uitzondering na). In de hoofdrol is Radha Mitchell bijzonder charmant, maar ze is niet in staat om de twee Melinda's een eigen persoonlijkheid te geven, waarmee ze de kern van de prent ondergraaft. Chloë Sevigny, die een jaar eerder nog de risée was wegens haar on-screen fellatio in The Brown Bunny, toont dat ze een goede actrice is, hoewel haar karakter een wandelend cliché is. Als de minnaar van een van de twee Melinda's suggereert Chiwetel Ejiofor diepgang zonder dat hij daarvoor veel acteerspieren moet aanspreken, terwijl Amanda Peet slechts mild amusant is als een filmmaker die erg ver wil gaan om de financiering van haar nieuwste prent rond te krijgen. De enige die wél een uitstekende indruk achterlaat, is Will Ferrell. Hij vertolkt Amanda Peets echtgenoot, een inig onsuccesvol acteur die hoopt op de hoofdrol in haar film en elke rol diepgang geeft door die trekkebenend te vertolken. Allen probeerde in zijn latere jaren heel wat stand-ins uit voor karakters die hij eerder in zijn carrière zelf vertolkte, maar Ferrell is met zijn hilarische suggestiviteit een van de allerbeste.

Mocht hij een rol gehad hebben in beide verhaallijnen, dan was Melinda & Melinda zonder twijfel een betere film geworden, maar zelfs dat had de prent nooit kunnen redden van de saaiheid. Ook al zorgt cameraman Vilmos Zsigmond ervoor dat Melinda & Melinda wellicht de best ogende Allen-film van het voorbije decennium is, die uiterlijke schijn kan de leegheid van de plot en het gebrek aan interessante karakters nooit verhullen. Maar, zoals gezegd, heeft zelfs deze donkere wolk een zilveren randje. Ontmoedigd door de zoveelste kritische en box-officeflop ging Allen zich herbronnen in Europa en leverde daar met Match Point met voorsprong zijn beste film van de voorbije twee decennia af.

BEELD EN GELUID
Ook al omdat dit de meest recente prent uit de Woody Allen Collection is, heeft Melinda & Melinda met voorsprong de beste beeldtransfer van de boxset. Met name de goede weergave van de kleuren en de scherpte zijn een aangename verrassing. De soundtrack wordt in een monotrack gegoten die dynamisch en goed gebalanceerd klinkt.

EXTRA'S
De schijf bevat geen extra's.

CONCLUSIE
Melinda & Melinda vertrekt van een origineel idee (kan een verhaal op basis van hetzelfde beginpunt zowel een komedie als een drama worden?), maar Woody Allen brengt die premisse nooit tot leven in deze prent die eindeloos en doelloos voortkabbelt. Het enige pluspunt is de prima vertolking van Will Ferrell. Beeld en geluid scoren goed op de disk, maar een bonussectie is er niet.