SERIE
Dit is het verhaal over een rijke familie die alles verloor en over de ene zoon die geen andere keuze had dan zijn familie bij elkaar te houden. Met die woorden opent elke aflevering van Arrested Development, een tv-serie die tien jaar na dato nog steeds tot de grappigste van het nieuwe millennium behoort. De zoon is Michael Bluth, die al jarenlang hoopt zijn vader op te volgen aan het hoofd van een bouwbedrijf. Die opvolging komt er ook, maar niet op de manier waarop Michael gehoopt had. Vader George Bluth sr. vliegt namelijk de gevangenis in wegens belastingfraude. Het gevolg is dat een groot deel van het geld van het bedrijf bevroren wordt waardoor de hele familie op zwart zaad komt te zitten. Michael ziet geen andere optie dan samen met het grootste deel van zijn dysfunctionele familie in te trekken in het modelhuis voor een nog te bouwen verkaveling.

Nu ja, dysfunctioneel is het understatement van het jaar: het beste waar de Bluths op mogen hopen is dat ze ooit het hemelse plateau van de dysfunctionaliteit kunnen bereiken. Je hebt Michaels kapitalistische zus Lindsay die te trots is om zelfs het kleinste klusje uit te voeren. Zij is ongelukkig getrouwd met Tobias Fünke (spreek uit: Fjoenké), een gediplomeerd psychiater die nu al jaren tevergeefs tracht een acteercarrière uit te bouwen. Die twee voeden dochter Maeby op door haar zo weinig mogelijk aandacht te schenken, iets wat haar zo slecht nog niet uitkomt. Maybe heeft als geheime aanbidder George Michael, de doodbrave zoon van Michael Bluth, maar dus ook haar neef. En daar eindigt de bizarre cast niet. Oudste broer Gob (spreek uit: Djoowb) is een goochelaar die op de tonen van The Final Countdown de meest onnozele trucs doet mislukken en jongere broer Buster is een moederskindje van het meest schrikbarende soort. Moeder Lucille schept er bovendien een hemels genoegen in om de rest van haar omgeving cynisch af te blaffen. En vanuit de gevangenis laat ook George Bluth sr. zich niet onbetuigd met zijn bemoeizucht.

Toen de pilootaflevering van Arrested Development in het najaar van 2003 op de Amerikaanse zender Fox te zien was, riepen de recensenten de reeks meteen uit tot dé topper van het jaar. Het is niet moeilijk om te zien waarom. Bedenker Mitchell Hurwitz koos namelijk voor de toen nog behoorlijk innovatieve techniek van de 'faux documentaire'. De camera's zitten de protagonisten zo nauw op de huid dat je bijna niet anders kan dan een connectie met hen voelen. De kalmerende vertelstem van Ron Howard (tevens producent van de reeks) zorgt bovendien voor een opmerkelijk contract met de chaos in de Bluth-familie, wat de humor enkel maar ten goede komt. En die humor is even hilarisch als hij gevarieerd is: van pure fysieke humor op slapstick-niveau, via subtiele montagegrapjes en bijtende satire op de eerste jaren van het George W. Bush-regime en de Irak-oorlog. Ja, die eerste aflevering van Arrested Development - die een jaar later een Emmy zou winnen - doet weinig verkeerd. Niettemin is het verwonderlijk dat de critici zich zo snel achter de reeks schaarden.

Want als er iets is wat duidelijk wordt als je de reeks met meerdere afleveringen achter elkaar kan zien op dvd, is het wel dat Arrested Development op zijn best is als je mee bent met de 'running gags' en de terugkerende idiosyncratische dialoogzinnen die de karakters typeren (de meest doeltreffende van allemaal is Gobs "I've made a huge mistake!"). Doordat de plot een rode draad heeft, zit er een evolutie in het seizoen die zowel de humor als de karakterisering van de personages op een hoger niveau tilt, een meta-niveau bijna. Zonder die rode draad zijn de karakters veredelde stripfiguren, maar door de langzaam over de episodes doorkabbelende plot worden ze vermenselijkt: we herkennen onszelf in de kleine kanten van Michael, Gob, Lindsay en compagnie, ook al zijn de situaties waarin ze zich bevinden niet altijd even realistisch.

Dat is echter niet alleen de verdienste van de scenario's of van de uitstekende regie en de sublieme, briljant getimede montage. Ook de cast verdient een pluim. Als de enige 'normale' persoon van de familie is Jason Bateman ideaal gecast. Bovendien is er een geloofwaardige chemie met zijn on-screenzoon Michael Cera. Zelfs temidden het ensemble is die vader-zoonband het emotionele hart van Arrested Development. Maar de meeste goede grappen zijn toch voor de nevencast. Portia de Rossi is een fantastisch blond leeghoofd, 'nooit-naakte' David Cross is hilarisch als haar echtgenoot die zelf niet beseft dat hij in de kast zit en in de verboden liaison tussen 'les cousins dangereux' speelt Alia Shawkat de pannen van het dak. Het luidste gegrinnik is echter voorbehouden voor Will Arnett als mislukte goochelaar Gob: zijn voortdurende, misplaatste arrogantie verbluft! Arrested Development is ook niet vies van een grote naam in de acteursgastlijst, met onder meer optredens van een Liza Minnelli die aan de vallende ziekte lijdt, Julia-Louise Dreyfuss als een al dan niet blinde advocate en Rocky-rivaal Carl Weathers die geen etensrestje onaangeroerd laat.

De eerste reeks van Arrested Development is dan ook een van de beste openingsseizoenen van een Amerikaanse sitcom uit de laatste decennia. Alle lof die de reeks kreeg, en de Emmy voor beste comedy in 2004, zijn dan ook gerechtvaardigd, ook al kon de serie nooit een groot publiek bereiken. Even hing de toekomst van Arrested Development zelfs aan een zijden draadje na deze eerste 22 afleveringen. Maar gelukkig gaf Fox de ploeg van Mitchell Hurwitz de kans om de avonturen van de Bluths voort te zetten in een tweede seizoen. Want dat zou zo mogelijk nog beter worden dan dit debuutseizoen.

BEELD EN GELUID
Arrested Development is gedraaid op HD-video, maar te oordelen naar de beeldkwaliteit op deze dvd stond 'high-definition' tien jaar geleden nog duidelijk in de kinderschoenen. Het beeld oogt namelijk verre van ideaal: de kleuren hebben bijv. moeite om het knaloranje gevangenispak van George Bluth sr. weer te geven en ook de scherpte oogt niet in elke scène even goed. Bovendien is de transfer niet gespeend van een digitaal artefact her en der. De stereosoundtrack stelt ook teleur. Zo verschilt het volume van aflevering tot aflevering en zorgt een middelmatige mix ervoor dat je soms goed de oren moet spitsen om te horen wat er gezegd wordt.

EXTRA'S
De bonussectie is aardig gevuld en staat verspreid over de drie schijfjes. Op iedere disk kan je genieten van een prima Audiocommentaar van bedenker Mitchell Hurwitz en (een deel van) de cast bij één aflevering. Het is overduidelijk in dit babbelpoor dat het team veel plezier beleeft aan de opnames van de episodes. Eén van de audiocommentaren heeft betrekking op de Extended Pilot, een langere versie van de pilootaflevering, die niet zoveel verschilt, maar die wel het genot biedt om enkele scheldwoorden ongebliept te beluisteren. elke schijf bevat ook Deleted and Extended Scenes, alles samen goed voor 20 minuten gegrol en gegrinnik. Breaking Ground (12 min.) gunt ons een blik achter de schermen van een typische aflevering en The Making of a Future Classic (10 min.) voegt daar nog wat meer setbeelden en interviews aan toe. Daarnaast is er nog de featurette TV Land Awards (6 min.), een registratie van een prijsuitreiking waarbij de serie het etiket 'klassieker van de toekomst' krijgt opgeplakt. Ook leuk zijn de twee dozijn Muziekfragmenten van componist David Schwartz, met als uitschieter het hilarische Big Yellow Joint. Om af te sluiten is er een korte Vooruitblik op seizoen 2 door Ron Howard en een TV-spot voor de aflevering met 'blinde' advocate Julia-Louise Dreyfuss.

CONCLUSIE
Het eerste seizoen van Arrested Development is een van de meest indrukwekkende tv-komedies van de voorbije decennia. De humor is soms laag bij de grond, soms verrassend fysiek, vaak geweldig cynisch, maar altijd hilarisch. Beeld en geluid halen helaas geen denderend niveau op deze dvd, maar de bonussectie bevat een aantal leuke extra's.