Voor de Vlaming blijft het een moeilijke kwestie, maar wie wat afweet van film zal toegeven (ook al is het tegen zijn zin) dat de Waalse cinema heel wat beter is. De broertjes Dardenne zijn ondertussen al vaste klanten op het Filmfestival van Cannes en ook voor Rémy Belvaux, André Wonzel en Benoît Poelvoorde rolde men in de Franse kuststad in 1992 de rode loper uit. C’est Arrivé Près De Chez Vous veroverde er zo maar eventjes drie prestigieuze prijzen. Jaren later is de film uitgegroeid tot een ware cultklassieker die geprezen wordt door mensen als bijv. Quentin Tarantino. Je mag deze mockumentary dan ook als de beste Belgische film aller tijden beschouwen. Ook door ondergetekende, want ondanks het feit dat ik deze prent al meer dan twintig keer zag (of was het nu dertig keer?), is C’est Arrivé Près De Chez Vous een film die ik absoluut in mijn Blu-ray-collectie wil hebben.

 

Sommige moraalridders hebben destijds de film scherp veroordeeld, zo werd zelfs de filmposter (een seriemoordenaar die op een fopspeen schiet) in verschillende landen verboden. Een mooi bewijs dat deze mensen niks van de prent hebben begrepen, want Les Artists Anonymes (zo noemden Rémy Belvaux, André Wonzel en Benoît Poelvoorde zich) wilden een film maken die de pers (en vooral z'n sensatiezucht) in z'n blootje zet. In Vlaanderen had je bijv. Jambers, een ijdeltuit die wel boeiende reportages maakte, maar die weinig of geen respect had voor de mensen die hij interviewde. Jaren later is dat nog zo. Als Kim De Gelder of Marc Dutroux het gerechtsgebouw verlaten dan willen we allemaal een kiekje van de psychopaat. We willen een beeld zien van het monster en tja, ondanks de gruwelijke daden wordt zo iemand zelfs een mediaster. De filmmakers Rémy Belvaux, André Wonzel en Benoît Poelvoorde maakten met een minimum aan middelen een nepreportage: een cameraploeg (gespeeld door Rémy Belvaux en André Wonzel) volgt enkele dagen de huurmoordenaar Ben (Benoît Poelvoorde), een man zonder enig moreel besef. Ieder individu is voor hem een potentiële prooi. Hij houdt ervan om zijn slachtoffers brutaal om te brengen en het enige waar het voor hem om draait is de poen: het kan een postbode zijn die de pensioenen uitbetaalt of zelfs een kind dat toevallig in de weg loopt. Ook de reportagemakers gaan zeer brutaal te werk, want zij willen hun camera van zo dicht mogelijk op de gruwelijke feiten richten. Ben geniet met volle teugen van de aandacht. Met trots vertelt hij in het begin van de reportage wat je precies moet doen om een lijk te laten zinken; met een glimlach voegt hij eraan toe dat je vooral moet opletten als het om een kind of een bejaarde gaat. Hij is een psychopaat die over alles z'n zegje heeft. Hij beschouwt zichzelf als een dichter en kunstkenner. Door allerlei filosofische praatjes wil hij zijn daden verschonen. Maar toch blijft hij een ongemanierde boer die de vloer van een restaurant onderkotst of die op straat dronken op een vuilniszak neervalt. Zijn familie kijkt toe. Ze weet maar al te goed dat haar zoon een monster is, maar ze draait het hoofd weg van de realiteit. Zijn moeder noemt Ben zelfs een prachtkind. Ook hier vinden we de knipoog naar de media terug, want in het echte leven willen de journalisten er eveneens als eersten bij zijn om de moeder en de vader van een moordenaar te interviewen, niet?

 

Uiteraard is C’est arrivé Près De Chez Vous hondsbrutaal. De scènes zijn zo gewelddadig dat je soms denkt dat het om een parodie gaat, maar dat is het niet. De makers willen de kijkers in hun ziel treffen, zij zijn immers voyeurs. Hoe meer doden er vallen, hoe meer kijkers. Geen mens zal de televisie opzetten als een bankoverval goed afloopt, maar als er enkele doden vallen dan wil iedereen er plots wel het fijne van weten.

 

Los daarvan is C’est Arrivé Près De Chez Vous eveneens een intrigerende film. Deze mockumentary is volledig in zwart-wit gedraaid en het camerawerk doet soms denken aan Jules Et Jim van Truffaut, vooral de ontsnapping op het dak is daar een zeer mooi voorbeeld van! De fotografie is (ondanks het gebrek aan geld) vaak verbluffend. De echte ster van de film is natuurlijk Benoît Poelvoorde die met verve de rol van de krankzinnige psychopaat speelt. Tegenwoordig zie je deze rasacteur jammer genoeg alleen nog maar in clowneske rollen in populaire Franse komedies opduiken, maar deze rol is minstens even fenomenaal als die van Harvey Keitel in Mean Streets. De film, waarvan de naam ontleend is aan een krantenartikel uit Le Soir, is het beste wat Belgische cinema te bieden heeft. Meer zelfs, deze prent prijkt al jaren in mijn persoonlijke top tien van films die je gezien moet hebben. Fenomenale klasse.

 

BEELD EN GELUID
Eigenlijk moet ik toegeven dat de aankoop van deze Blu-ray compleet overbodig is, maar dat is nu eenmaal het (soms trieste) lot van verzamelaars. C'est arrivé Près De Chez Vous is namelijk met de eenvoudigste middelen opgenomen. De makers gebruikten een goedkope camera waarmee je uiteraard nooit een perfect beeld kan maken. Niet dat zulks nodig is, want dat is net de charme. Maar tja, extra geld uitgeven voor Blu-ray doen alleen de gekken!

 

EXTRA’S
Voor het bonusmateriaal moet je deze Blu-ray ook al niet aanschaffen. De enige extra die je op het blauwe schijfje vindt is een kortfilm van de drie regisseurs. Dit debuut is een grappige ode aan superhelden als The Men From U.N.C.L.E. of Mannix, meer is het niet. Bovendien is de beeldkwaliteit ondermaats, waarvoor Universal zich trouwens verontschuldigt. Zeg dus niet dat je het niet op voorhand wist!

 

CONCLUSIE
Mocht je het nog niet weten, C'est Arrivé Près De Chez Vous is één van de origineelste films ooit gemaakt. Een knappe prent die aan je broek blijft plakken omdat de makers dezelfde weg volgen als vele journalisten die van de schaamteloze sensatie. De film is wel niet geschikt voor gevoelige zieltjes (of voor moraalridders met oogkleppen), maar soms is de realiteit net iets harder dan de droom. Een tip, maar op Blu-ray een beetje overbodig.