SERIE
Toen we de Bluth-familie voor het laatst zagen, sloten de mazen van het net zich langzaam om George sr. en zijn malversaties, maar de patriarch wist uit de gevangenis te ontsnappen en is nu voortvluchtig. Naar goede gewoonte blijft zoon Michael met de gebakken peren zitten: de fiscus richt zijn oog nu op hem en alsof dat niet genoeg is, toont zijn familie zich dysfunctioneler dan ooit. Zus Lindsay besluit haar huwelijk met ex-psychiater Tobias op een lager pitje te zetten, terwijl die laatste zijn acteertalent tracht te bewijzen als reserve-understudy van de Blue Man Group. Michaels zoon George Michael begint een schuchtere relatie met de Bijbelgekke Anne om zijn verliefheid op nichtje Meaby van zich af te zetten. Zijn grootmoeder stort zich op de tweelingbroer van haar echtgenoot. Blijven nog over: de twee broers Gob en Buster. De eerste struikelt van de ene mislukte goocheltruc in de andere en de laatste verliest een hand na een ongelukkige aanvaring met een zeehond. Oh ja, en de voortvluchtige George sr. duikt onder op de zolder van de modelwoning waar de hele familie samenhokt en hij stuurt van daaruit het doen en laten van het gezin.

De plots van het tweede seizoen van Arrested Development bouwen naadloos voort op de ingenieuze mix tussen de bizarre en hilarische elementen die van het eerste seizoen een oververdiende Emmy-winnaar maakte. De lijst van innovatieve verhaallijnen is lang, maar dit zijn er alvast enkele die ik niet snel zal vergeten: de bouw van een vals huis om investeerders aan te trekken, het Amerikaanse leger dat foto's van Tobias' genitaliën verwart met Iraakse massavernietigingswapens, een zwangerschap die er misschien geen is en Busters onvermogen om te ontsnappen aan de vloek van Lucille (of in dit seizoen het aanverwante 'loose seal'). De verhalen hebben vaak een hoog Looney Tunes-gehalte - de personages zijn zelf dikwijls niet meer dan cartoons - maar door de nooit aflatende georchestreerde gekte is dat geen min- maar een gigantisch pluspunt.

De waarheid gebiedt echter te zeggen dat de kracht van Arrested Development niet in de individuele plots van de afzonderlijke afleveringen schuilt. maar in de wijze waarop iedere episode voortdurend knipoogt naar eerdere gebeurtenissen uit het Bluth-verleden. De trouwe kijker wordt met andere woorden beloond voor de loyaliteit en zeker als je verschillende afleveringen na elkaar bekijkt, geeft dat een extra humoristische laag die voor de occasionele kijker verborgen blijft. Dat verklaart wellicht deels waarom de reeks nooit uitgroeide tot een kijkcijferkanon. Zender Fox reageerde overigens prompt op de zwakke scores van de serie door de oorspronkelijke bestelling van 22 afleveringen terug te brengen tot een order van 18 episodes, waarop het team van Arrested Development gevat reageerde door daarover een niet mis te verstane verwijzing binnen te smokkelen in een van de latere afleveringen.

Ook al bleef de erkenning van het grote publiek dus uit, wie de serie eenmaal heeft gezien, wordt prompt verliefd op een van de beste casts die ooit verzameld werd voor een tv-reeks. Het emotionele hart blijft zonder meer de relatie tussen Michael en zijn zoon George Michael. Hoewel Jason Bateman en Michael Cera weinig uiterlijke kenmerken gemeen hebben, kan je hen nooit anders zien dan als vader en zoon. En ook al is de band tussen de twee minder naïef idealistisch dan in het eerste seizoen - deels omdat Michael het lief van zijn zoon (letterlijk) niet ziet staan - aan het hart van de relatie verandert dat niets. In de nevencast blijven de idiote plannen van Tobias (nog steeds niet uit de kast) en Gob (nog steeds té zelfzeker) de meest beklijvende humor opleveren dankzij de prachtige vertolkingen van David Cross en Will Arnett. Maar opvallend in seizoen twee is dat de makers eindelijk doorhebben hoe ze Portia de Rossi beter uit de verf kunnen doen komen als leeghoofd Lindsay en hoe Buster - ogenschijnlijk het minst uitgewerkte personage van allemaal - het meeste groeit als karakter. Met dank aan de subtiele nuances die Tony Hale aanbrengt. Een speciale vermelding ook voor Ian Roberts, die als de 'letterlijke dokter' de show steelt in het handvol afleveringen waarin hij voorkomt.

Misschien omdat de makers weten dat ze het grote publiek toch niet zullen bereiken, zijn ze bovendien niet bang om tegen heilige huisjes aan te schoppen, met name tegen de conservatieve onderbuik van Amerika. De schrijvers drijven voortdurend de spot met de christelijke achtergrond van George Michaels vriendinnetje Anne en ook de toentertijd razend actuele Irak-oorlog staat vaak in het middelpunt van de verhaallijnen met weinig subtiele verwijzingen naar onder meer het Abu Ghraib-schandaal. Dat dateert de reeks een beetje en zal zeker voor toekomstige generaties een drempel blijken om de serie ten volle te appreciëren. Maar zelfs wie al die referenties niet begrijpt kan nog genieten van enkele van de beste oneliners en personages die de voorbije decennia op tv te zien waren. Wat het des te spijtiger maakt dat dit tweede seizoen het begin van het einde zou inluiden voor Arrested Development. Want door de tegenvallende kijkcijfers werden voor seizoen drie slechts 13 episodes besteld.

BEELD EN GELUID
Het beeld oogt alvast beter dan dat van het eerste seizoen. De kleurenweergave is heel wat regelmatiger, de scherpte beter en het contrast zeer bevredigend. Het verschil in kwaliteit tussen de nachtscènes en de dagscènes zet wel opnieuw de (relatieve) beperkingen van digitale opnames anno 2004 in de verf. De stereosoundtrack geeft de dialogen helder weer, maar heeft soms moeite om een evenwicht te vinden tussen de commentaarstem, de muziek, de woorden van de acteurs en de geluidseffecten. Dat is teleurstellend, maar anderzijds ook een gevolg van de artistieke ambities van de makers die het de geluidsmensen niet gemakkelijk maken.

EXTRA'S
Op elk van de drie disks is er een Audiocommentaar van cast en crewleden voor één specifieke aflevering. De sprekers kunnen het duidelijk goed met elkaar vinden en zorgen voor enkele van de meeste entertainende babbelsporen uit de recente geschiedenis. Ook bevat elke schijf Deleted and Extended Scenes (samen ongeveer 20 minuten lang) die nog steeds hirlarischer zijn dan 95 procent van wat in andere sitcoms wel de cut haalt. Season One in Three Minutes levert precies op wat de featurette belooft en de Bloopers (6 min.) brengen een glimlach op je lippen.

CONCLUSIE
Het tweede seizoen van Arrested Development is even goed, zo niet beter dan het wonderbaarlijke eerste seizoen. De verdere avonturen van de Bluths zijn vindingrijk en hilarisch dankzij uitmuntende scenario's met fantastische, onvoorspelbare karakters en een cast die de personages meer vermenselijkt dan je voor mogelijk acht. Beeld en geluid zijn degelijk op deze release en de bonussectie is niet exhaustief, maar bevat een aantal interessante extra's.