SERIE
Wat al lang in de lucht hing, werd eind 2005 definitief bevestigd: het derde seizoen van Arrested Development zou het laatste zijn op de zender Fox. Ondanks het feit dat de recensenten nog steeds (terecht) niets dan lovende woorden overhadden voor de reeks, haalde het grote publiek de schouders massaal op: het derde seizoen lokte in Amerika gemiddeld slechts 4 miljoen kijkers. En daarmee kwam na 53 episodes een einde aan de avonturen van een van de meest dysfunctionele families die ooit het kleine scherm sierden.

De Bluths legden van bij het begin de lat erg hoog, met een ambitieuze combinatie van verbale en fysieke humor én een verhaalstructuur die een geheel eigen 'mythologie' opbouwde en daarmee de trouwe kijker, die op dat moment al huilend van het lachen over de grond rolde, nog een extra bulderlach bezorgde. In dit derde seizoen laten de schrijvers zich niet ontmoedigen door Fox' doodsverdict over de reeks en geven ze die trouwe kijker nogmaals 13 episodes die tot het beste behoren van wat ik de voorbije decennia op vlak van tv-komedies heb gezien.

In de eerste helft van het seizoen focust Arrested Development op de mogelijkheid dat patriarch George Bluth sr. misschien toch niet schuldig is aan de verkoop van huizen aan Saddam Hussein. De Britten zouden hem in de val hebben gelokt. Zoon Michael trekt op onderzoek uit en komt zo in contact met Rita, met overgave gespeeld door gastster Charlize Theron. Nodeloos te zeggen dat Michael verliefd op haar wordt, ook al heeff Rita enkele onverwachte geheimen. Dit geeft de makers de kans om memorabel de spot te drijven met James Bond-achtige spionagefilms. Een hoofdrol is daarbij weggelegd voor componist David Schwartz die vaak maar enkele noten nodig heeft (Mister F!) om een memorabele tune op je los te laten, die ook later in het seizoen nog op een hilarisch wijze wordt gebruikt.

De tweede helft van dit laatste seizoen legt trouwens de focus weer helemaal op de dynamiek tussen Michael en zijn overige familieleden. Enkele plotlijnen waarvan er sommige al dateren uit de allereerste afleveringen van de reeks worden daarin netjes aaneengeknoopt. Zo komen we eindelijk te weten  wat er met de Koreaanse adoptiezoon Annyong is gebeurd, trekken de Bluths naar Irak om het huizenschandaal voor eens en altijd op te lossen, wordt advocaat Henry Winkler met een stevige knipoog vervangen door Scott Baio (wiens personage de hilarische naam Bob Loblaw krijgt - spreek die naam maar eens uit en je snapt de grap) en is er de triomfantelijke terugkeer van 'les cousins dangereux'.

Naarmate de verhalen naar een climax gaan, besef je pas echt hoe geniaal de schrijvers van Arrested Development zijn. Het is alsof zij drie jaar eerder al wisten hoe alle plots samen moesten komen, want zelfs de kleinste details - die langs de neus weg werden vernoemd in aflevering X of getoond in episode Y - passen perfect in het overkoepelende verhaal. Daarmee is Arrested Development die unieke reeks die alle ambities en beloftes in de slotaflevering ook daadwerkelijk waar maakt. Geholpen door de nog steeds uitmuntende acteerprestaties van de voltallige cast creëerden zij een sitcom voor de eeuwigheid. Een komedie waarover men in de komende jaren beslist in de meest prijzenswaardige woorden zal spreken.

Dat bewijst de reeks trouwens nu al. Want dankzij de vocale steun van de fans bleef de herinnering aan Arrested Development zo levend dat Netflix - een firma die in de Verenigde Staten en sinds kort ook in bijv. Nederland 'streaming'-films en -series aanbiedt - een maand geleden een nieuw, vierde seizoen van 15 afleveringen aanbood. De saga van de Bluths gaat dus onverminderd voort (er is ook sprake van een bioscoopfilm) en daar kan de kijker alleen maar wel bij varen, want humor van een intelligentie, verscheidenheid en hilariteit die Mitchell Hurwitz en z'n cast en crew in Arrested Development tentoonspreiden, is een zeldzaam iets.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van de serie ging er gestaag op vooruit in de loop van de seizoenen en dat betekent dat dit derde seizoen het beste tot nu toe is. De kleuren en de scherpte zetten een opmerkelijke stap voorwaarts en de digitale artefacten die de eerdere releases geregeld plaagden, blijven nu grotendeels achterwege. Ook de soundtrack klinkt helderder dan tevoren dankzij een mix die voor het eerst een degelijk evenwicht tussen dialogen, geluidseffecten en muziek bereikt.

EXTRA'S
Naast de altijd entertainende Audiocommentaren van cast en crew op een handvol afleveringen bevatten de twee schijfjes ook de inmiddels obligate Deleted Scenes die duidelijk alleen wegens tijdgebrek geknipt zijn, want op vlak van humor moeten ze niet onderdoen voor wat wel de cut haalde. De Bloopers (6 min.) geven weer hoe goed de sfeer op de set was en Final Day on Location (9 min.) gunt een blik achter de schermen van de laatste opnamedag van de reeks.

CONCLUSIE
Het derde seizoen van Arrested Development moet op vlak van kwaliteit niet onderdoen voor de twee voorgaande: gevatte oneliners, bijtende satire, beklijvende personages en een ambitieuze regie en montage maken dit nog steeds het ijkpunt waaraan alle sitcoms van de 21ste eeuw zich mogen meten. Beeld en geluid halen een goed niveau op de twee disks, maar de bonussectie had iets uitgebreider gemogen.