FILM
De jaren 90 werden volop door Quentin Tarantino gedomineerd. De nieuwe lieveling van de cinema slaagde erin om dankzij een immense liefde voor de B-film geweld nieuw leven in te blazen. Alles wat er overdreven en hondsbrutaal uitzag kreeg in die tijd het etiket Tarantino opgeplakt. In diezelfde jaren kende ook de dvd zijn opmars. Mensen kochten massaal zilveren schijfjes, ook al bekeken ze de film hooguit één keer. In die gouden jaren van de dvd werd de naam van Quentin Tarantino dan ook in dikke vette letters op het hoesje vermeld. Er zijn heel wat releases op de markt waarmee de cultcineast niks te maken heeft, maar die toch zijn naam dragen. Als men wist dat Tarantino een bepaalde prent leuk vond dan werd dat op de cover vermeld, zijn naam was namelijk garantie voor wat extra verkoop. Killing Zoe is ook zo'n film, ofschoon de maker van Reservoir Dogs belangrijk was voor het ontstaan ervan. Niet alleen produceerde hij de film, ook was hij raadgever van maker Roger Avary. En jawel, Avary is de man met wie Tarantino jarenlang samenwerkte in de ondertussen wereldberoemd geworden videotheek Video Archives uit Californië. Nadat Tarantino door Reservoir Dogs een grote mijnheer was geworden, wilde ook Avary (die trouwens het scenario van Pulp Fiction schreef) een poging als regisseur wagen. Een grote triomf werd zijn filmcarrière niet, want na Killing Zoe maakte Avary alleen nog maar The Rules Of Attraction en Glitterati, twee verfilmingen die gebaseerd zijn op boeken van Bret Easton Ellis. De carrière van Avary mag tegenwoordig dan wel in een onherstelbare deuk liggen, toch vonden wij het best interessant om Killing Zoe nog eens boven te halen. Waarom? Gewoon omdat de film een overheerlijk niemendalletje is en laat ons vooral niet vergeten dat deze geweldfilm ook de definitieve doorbraak van Julie Delpy betekende, de favoriete filmdiva van vele arthousefanaten.
 

Avary werd geïnspireerd door de Europese cinema en daarom wilde hij absoluut zijn debuut in Frankrijk opnemen. Dat is een deels geslaagde missie. Langs de ene kant zie je wel de liefde die Avary voor de Europese film heeft (van François Truffaut tot Nosferatu van F.W. Murnau), maar aan de andere kant oogt de actieprent door die aanpak net iets te veel als een routineuze Luc Besson-film. Het verhaal is flinterdun en dat is eigenlijk nog zacht uitgedrukt. Zed (Eric Stoltz) is net uit de Amerikaanse gevangenis ontslagen. De boef trekt naar Parijs omdat zijn vriend Eric (Jean-Hugues Anglade) voor zijn meesterlijk plan een meesterkraker nodig heeft. Op 14 juli sluiten alle Franse banken hun deuren, behalve de Nationale Bank. Er is geen enkele flik die denkt dat men op de Franse feestdag een bank zal beroven en dus denkt de psychopaat dat hij ongestoord zijn gang zal kunnen gaan. Bij zijn aankomst in de Franse hoofdstad ontmoet Zed Zoe (Julie Delpy). Deze liefde van zijn leven is een bankbediende die na de kantooruren haar lichaam verkoopt om wat centjes bij te verdienen. En jawel, het toeval wil dat haar werkplaats de befaamde Nationale Bank is.
 

Na 90 minuten is het duidelijk dat Tarantino de grote inspirator van de film is, alleen is Avary geen Tarantino. Het geweld is zonder meer extreem en toch heeft het niet dezelfde impact als bij zijn maatje. Meer zelfs, het is net dat overdadige geweld die Killing Zoe de das omdoet. Dat komt niet omdat we niet tegen een spatje bloed kunnen, maar gewoon omdat het zonneklaar is dat Avary de nieuwe Tarantino wil worden. Door zijn overdrijvingen ga je al vlug geeuwen en daarbij komt ook nog de pijnlijke vaststelling dat Avary geen meesterregisseur is, alhoewel hij zijn tekortkomingen als cineast kan camoufleren met het knappe decor van Parijs. Over de cast hoor je ons niks verkeerds zeggen. Jean-Hugues Anglade (de ster uit 37°2 Le Matin) is ideaal gecast om een psychopaat te spelen, Eric Stoltz (bekend uit het Cher-vehikel Mask) doet wat hij moet doen en Julie Delpy is tja, gewoon Julie Delpy en zoiets is in cinemaland meer dan genoeg! Killing Zoe is dan ook een dolle rit die je in één ruk uitkijkt. Het is pas na afloop dat je beseft dat deze ode aan het geweld verre van een meesterwerk is, maar je hebt je ten minste wel goed geamuseerd.
 

BEELD EN KWALITEIT
Op de pagina's van DvdInfo kreeg RCV meer dan eens de spotnaam Really Crappy Versions en dat is de waarheid. Alleen is het jammer dat er in de catalogus van deze maatschappij heel wat knappe titels zitten. We gaan het niet meer hebben over de vele foute formaten die cinefielen deden kokhalzen, want gelukkig is Killing Zoe een genietbare transfer geworden. Af en toe heb je wel wat wazige beelden of zijn de kleuren net iets te lelijk, maar over het algemeen zijn we best tevreden en zoiets is bij RCV toch een uitzondering, niet waar? Waarschijnlijk zal je vandaag deze film niet zo gauw meer in de winkelrekken tegenkomen, maar omdat hij in de jaren 90 op iedere hoek van de straat tegen één euro werd aangeboden kun je hem tegenwoordig moeiteloos op iedere rommelmarkt vinden. Meepakken dus. Het geluid is standaard. Af en toe missen de talrijke geweerschoten wel hun effect, maar de dialogen zijn perfect verstaanbaar.

EXTRA'S
RCV was ook synoniem voor dvd's  zonder bonussen en dat is ook bij deze prent het geval. In Frankrijk heeft Seven7 wel een box uitgebracht met daarin twee versies van de film en heel wat extra materiaal.
 

CONCLUSIE
In 1993 dachten goedgelovige filmfans nog dat Roger Avary de nieuwe Tarantino kon worden, maar dat idee is al een hele poos achterhaald. Wel is Avary de maker van een genietbaar filmdebuut dat soms net iets overdreven is, maar gelukkig geen seconde verveelt. Als je van explosieve films houdt dan is Killing Zoe een must in jouw collectie.